Είχα πάντα την μάλλον χριστιανική πεποίθηση ότι το σήμερα είναι των ανθρώπων και το αύριο του Θεού.
Απ' αυτή την ιδέα, μάλλον υποσυνείδητα βγήκε και η ονομασία του blog, CARPE DIEM.
Μέσα από τις εμπειρίες του παρελθόντος προσπαθούμε για το τώρα και μέσα από τον αγώνα του σήμερα, θεμελιώνουμε το μέλλον.
Ίσως μαι τέτοια αντίληψη να αφήνει να εννοηθεί πως ο σχεδιασμός του μέλλοντος αγνοείται ή μπαίνει σε δευτερεύουσα σημασία.
Η ιδέα είναι όντως να έχουμε κάποια πλάνα για το τι θέλουμε να κάνουμε, αλλά έτσι και αλλιώς και η πράξη έδειξε και σε μακροκλίμακα μάλιστα (πχ μεγάλες κρατικές ή επιχειρηματικές οντότητες με λεπτομερείς σχεδιασμούς, που "εξαφανίστηκαν") πως δεν σε σώζει ο καλύτερος σχεδιασμός αλλά η καθημερινή μάχη για το καλύτερο, για να κτίσεις λιθαράκι-λιθαράκι τα του μέλλοντος.
Αυτή είναι μια κοσμοθεωρία, που στο Χριστιανισμό βασίζεται και στο θέμα της πίστης ότι ο Θεός σαν φιλεύσπλαχνος πατέρας μεριμνά για τα τέκνα του, που πορεύονται στην αρετή και στο καλό.
Φαίνεται λοιπόν πως οι Έλληνες είμαστε κατά οξύμωρο τρόπο, πολύ συνειδητοί Χριστιανοί σε όσο αφορά αυτό το θέμα και μεγάλοι λάτρεις του συγκεκριμένου τρόπου σκέπτεσθαι.
Γιατί; Διότι γενιές και γενιές τώρα, κάθε γενιά με τον τρόπο της ζωής της υπονομεύει τη ζωή των επομένων, κοιτώντας να ζήσει όπως μπορεί τώρα και να εκφράσει το "δε βαριέσαι ωχ αδερφέ. Έχει ο Θεός" για το αύριο.
Έτσι φθάσαμε στη τσιμεντοποίηση των πόλεών μας (και όχι μόνον πλέον της Αθήνας, χειρότερου Ευρωπαϊκού αστικού κέντρου), στη δημιουργία ενός απέραντου γκαράζ αυτοκινήτων σε όλους τους πάλαι ποτέ ελεύθερους χώρους, στη μόλυνση των περισσότερων υδάτινων πόρων μας και στην δημιουργία στην πράξη "Νεκρής Φύσης" αλά λίμνη Κορώνεια, στη καταστροφή των παραγωγικών μας δραστηριοτήτων σε γεωργία και κτηνοτροφία ("ρε δε βαριέσαι, θα δηλώνω στην Ευρώπη κουραφέξαλα και θα παίρνω επιδοτήσεις να πίνω ούζα και μπύρες στο καφενείο"), στην αποφυγή των όποιων δύσκολων παραγωγικών εργασιών και επιχειρηματικών δραστηριοτήτων ("να μπω στο δημόσιο ν' αράξω...") και άλλα παρόμοια όμορφα.
Το οξύμωρο και η διαστρέβλωση της αρχικής ιδέας που παρουσίασα, είναι, πως στην περίπτωση "ΕΛΛΑΣ", από σχεδιασμούς έχουμε να φάνε και οι κότες.
Δυστυχώς λείπει το "carpe diem" σε όσο αφορά την καθημερινή μάχη για δημιουργία, ανάπτυξη και βελτίωση, σε όσο αφορά την εφαρμογή των σχεδιασμών στο σήμερα και στο τώρα και έμεινε μόνο το "carpe diem" με την Επικούρειο του μορφή (από το όνομα του αρχαίου ηδονιστικού φιλοσόφου -δες φωτογραφία), ή σε πιο σύγχρονη μορφή έκφρασης, το "ότι φάμε, ότι πιούμε...κλπ".
Η Ελλάδα, που σε ατομικό επίπεδο έχει ανθρώπους με ικανότητες, που δύσκολα βρίσκεις στο εξωτερικό και σε προηγμένα κράτη ακόμα, αδυνατεί ακόμα πλησιάζοντας τους 2 αιώνες ζωή να γίνει ομάδα. Τα κατάφερε στο ποδόσφαιρο με την καθοδήγηση ενός Γερμανού και ακόμα ψάχνουμε το "Γερμανό", που θα μπορέσει να μας κάνει να δρέπουμε τις εμπειρίες του χθες για να τις εφαρμόσουμε στη δημιουργία του σήμερα, κτίζοντας το αύριο των παιδιών μας ή καλύτερα για πολλούς από μας των εγγονιών μας, που θα μπορούν να παίζουν όχι μόνο στο computer τους FIFA2025 αλλά και σε ένα πάρκο και σε χώρους ελεύθερους για τον κόσμο, που θα μπορούν οι μάνες να βγάζουν τα μωρά στα καρότσια βόλτα χωρίς να πέφτουν σε παρκαρισμένα οχήματα, που θα μπορεί ο ανάπηρος συμπολίτης μας να έχει τις στοιχειώδεις προσβάσεις και να μην ζει ζωή de facto "φυλακισμένου", που θα μπορούν οι άνθρωποι να πίνουν νερό από λίμνες και ποτάμια και που θα μπορούν να δουλεύουν για να δημιουργούν και όχι απλά για να ζουν.
Απ' αυτή την ιδέα, μάλλον υποσυνείδητα βγήκε και η ονομασία του blog, CARPE DIEM.
Μέσα από τις εμπειρίες του παρελθόντος προσπαθούμε για το τώρα και μέσα από τον αγώνα του σήμερα, θεμελιώνουμε το μέλλον.
Ίσως μαι τέτοια αντίληψη να αφήνει να εννοηθεί πως ο σχεδιασμός του μέλλοντος αγνοείται ή μπαίνει σε δευτερεύουσα σημασία.
Η ιδέα είναι όντως να έχουμε κάποια πλάνα για το τι θέλουμε να κάνουμε, αλλά έτσι και αλλιώς και η πράξη έδειξε και σε μακροκλίμακα μάλιστα (πχ μεγάλες κρατικές ή επιχειρηματικές οντότητες με λεπτομερείς σχεδιασμούς, που "εξαφανίστηκαν") πως δεν σε σώζει ο καλύτερος σχεδιασμός αλλά η καθημερινή μάχη για το καλύτερο, για να κτίσεις λιθαράκι-λιθαράκι τα του μέλλοντος.
Αυτή είναι μια κοσμοθεωρία, που στο Χριστιανισμό βασίζεται και στο θέμα της πίστης ότι ο Θεός σαν φιλεύσπλαχνος πατέρας μεριμνά για τα τέκνα του, που πορεύονται στην αρετή και στο καλό.
Φαίνεται λοιπόν πως οι Έλληνες είμαστε κατά οξύμωρο τρόπο, πολύ συνειδητοί Χριστιανοί σε όσο αφορά αυτό το θέμα και μεγάλοι λάτρεις του συγκεκριμένου τρόπου σκέπτεσθαι.
Γιατί; Διότι γενιές και γενιές τώρα, κάθε γενιά με τον τρόπο της ζωής της υπονομεύει τη ζωή των επομένων, κοιτώντας να ζήσει όπως μπορεί τώρα και να εκφράσει το "δε βαριέσαι ωχ αδερφέ. Έχει ο Θεός" για το αύριο.
Έτσι φθάσαμε στη τσιμεντοποίηση των πόλεών μας (και όχι μόνον πλέον της Αθήνας, χειρότερου Ευρωπαϊκού αστικού κέντρου), στη δημιουργία ενός απέραντου γκαράζ αυτοκινήτων σε όλους τους πάλαι ποτέ ελεύθερους χώρους, στη μόλυνση των περισσότερων υδάτινων πόρων μας και στην δημιουργία στην πράξη "Νεκρής Φύσης" αλά λίμνη Κορώνεια, στη καταστροφή των παραγωγικών μας δραστηριοτήτων σε γεωργία και κτηνοτροφία ("ρε δε βαριέσαι, θα δηλώνω στην Ευρώπη κουραφέξαλα και θα παίρνω επιδοτήσεις να πίνω ούζα και μπύρες στο καφενείο"), στην αποφυγή των όποιων δύσκολων παραγωγικών εργασιών και επιχειρηματικών δραστηριοτήτων ("να μπω στο δημόσιο ν' αράξω...") και άλλα παρόμοια όμορφα.
Το οξύμωρο και η διαστρέβλωση της αρχικής ιδέας που παρουσίασα, είναι, πως στην περίπτωση "ΕΛΛΑΣ", από σχεδιασμούς έχουμε να φάνε και οι κότες.
Δυστυχώς λείπει το "carpe diem" σε όσο αφορά την καθημερινή μάχη για δημιουργία, ανάπτυξη και βελτίωση, σε όσο αφορά την εφαρμογή των σχεδιασμών στο σήμερα και στο τώρα και έμεινε μόνο το "carpe diem" με την Επικούρειο του μορφή (από το όνομα του αρχαίου ηδονιστικού φιλοσόφου -δες φωτογραφία), ή σε πιο σύγχρονη μορφή έκφρασης, το "ότι φάμε, ότι πιούμε...κλπ".
Η Ελλάδα, που σε ατομικό επίπεδο έχει ανθρώπους με ικανότητες, που δύσκολα βρίσκεις στο εξωτερικό και σε προηγμένα κράτη ακόμα, αδυνατεί ακόμα πλησιάζοντας τους 2 αιώνες ζωή να γίνει ομάδα. Τα κατάφερε στο ποδόσφαιρο με την καθοδήγηση ενός Γερμανού και ακόμα ψάχνουμε το "Γερμανό", που θα μπορέσει να μας κάνει να δρέπουμε τις εμπειρίες του χθες για να τις εφαρμόσουμε στη δημιουργία του σήμερα, κτίζοντας το αύριο των παιδιών μας ή καλύτερα για πολλούς από μας των εγγονιών μας, που θα μπορούν να παίζουν όχι μόνο στο computer τους FIFA2025 αλλά και σε ένα πάρκο και σε χώρους ελεύθερους για τον κόσμο, που θα μπορούν οι μάνες να βγάζουν τα μωρά στα καρότσια βόλτα χωρίς να πέφτουν σε παρκαρισμένα οχήματα, που θα μπορεί ο ανάπηρος συμπολίτης μας να έχει τις στοιχειώδεις προσβάσεις και να μην ζει ζωή de facto "φυλακισμένου", που θα μπορούν οι άνθρωποι να πίνουν νερό από λίμνες και ποτάμια και που θα μπορούν να δουλεύουν για να δημιουργούν και όχι απλά για να ζουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου