Η Συμφωνία

Σωθήκαμε λοιπόν. Εντύπωση μου κάνει η ακρίβεια του στόχους χρέους για το 2020. 120,5% του ΑΕΠ. Να δούμε όμως ποιο θα είναι το ΑΕΠ τότε... Αυτό είναι το σημαντικό.

Να σημειώσουμε ότι αναλάβαμε την υποχρέωση να εγγράψουμε ρήτρα στο Σύνταγμα της χώρας με το οποίο να υποχρεώνεται η Ελλάδα να αποπληρώνει κατά προτεραιότητα το χρέος. Ως τότε ο ειδικός λογαριασμός του δανείου θα ελέγχεται από τους δανειστές με πλήρη προτεραιότητα την αποπληρωμή του χρέους.
Το ερώτημα είναι αν επιβλήθηκε στη χώρα Συνταγματική αλλαγή για την αποπληρωμή του συγκεκριμένου χρέους της συγκεκριμένης συνθήκης ή των εν γένει χρεών της στο διηνεκές και σε τυχόν μελλοντικούς δανεισμούς πέραν του 2020. Γιατί μην ξεχνάμε ότι και το 2020 στα όρια του βιώσιμου χρέους θα βρισκόμαστε με το 120,5%. Και αν υποχρεωνόμαστε σε Συνταγματική αναθεώρηση για την στο διηνεκές προτεραιότητα αποπληρωμής των χρεών τότε αυτό δεν αντιβαίνει στο διεθνές δεδικασμένο της προτεραιότητας της επιβίωσης του λαού ενός κράτους σε συσχέτιση με τις διεθνείς υποχρεώσεις του;

Δεν αρνούμαι ότι η χθεσινή συνθήκη είναι μια άμεση σανίδα να σταθούμε μπροστά στο φάσμα της άτακτης χρεοκοπίας του Μαρτίου. Οι δεσμεύσεις που μπαίνουν είναι σκληρές και πιθανότατα χειρότερες σε βάθος χρόνου από τις οικονομικές επιπτώσεις. Άραγε πως μπορεί να ονομασθεί ένα κράτος χωρίς νομισματική πολιτική, χωρίς οικονομική πολιτική, με επιβαλλόμενες προτεραιότητες που σε καμιά περίπτωση δεν θα μπορεί να εξυπηρετήσει ούτε τις έκτακτες ανάγκες που μπορεί να προκύψουν; Και χωρίς στην πράξη όρια στην εξωτερική ποδηγέτησή του; Φαντασθείτε ένα ο μη γένοιτο γεγονός θεομηνίας και τότε να λέμε ότι ξέρετε προτεραιότητα δεν έχει να διασώσουμε κόσμο αλλά να πληρώσουμε χρέη...
Δεν υπάρχει διέξοδος απ' όλα αυτά πέρα από την προσπάθεια όλων μας να σφυρηλατήσουμε εκείνο το φρόνημα που θα οδηγήσει μέσα από τη δουλειά και την υπομονή να ξαναχτίσουμε όσα γκρεμίστηκαν ... αρκεί να μπορούμε να δουλέψουμε και να μας αφήσουν να διατηρήσουμε τη στοιχειώδη ανθρώπινη αξιοπρέπεια που θα μας επιτρέψει να έχουμε υπομονή και επιμονή. Ίσως και σε βάθος χρόνου να θυμηθούν κάποιοι, ότι οι Βερσαλλίες και η εκδικητικότητα των τότε νικητών, τους οδήγησαν στο Χίτλερ μέσω Βαϊμάρης ενώ το σχέδιο Μάρσαλ, σχέδιο ανάπτυξης και όχι τιμωρίας, τους οδήγησε σε αυτό που οικειοποιούνται σαν δικό τους θαύμα. Δυστυχώς οι αρκετοί προερχόμενοι από το τέως "παραπέτασμα" νυν ηγήτορές τους δεν έχουν τέτοιες μνήμες και τέτοια κουλτούρα. Αλλά υπάρχουν και οι άλλοι...

ΥΓ: Δείτε δημοσίευμα από την έκθεση της Τρόικα στους Financial Times (εδώ από το marketbeast.gr). Δεν πιστεύω να βγει κάποιος να τα διαψεύσει οπότε αν είναι αληθινά όλα αυτά, ας αναφωνήσουμε το γνωστό με τον Πολυχρόνη που δεν έγινε ευζώνι...

Αναρωτιέμαι αν πριν τα προγράμματα της Τρόικα και το πρώτο μνημόνιο ήμασταν εν τέλει καλύτερα και οι γιατροί "σκότωσαν" τον άρρωστο και ακόμα αναρωτιέμαι αν η Τρόικα μεταξύ άλλων θα έπρεπε να παραδεχτεί ότι η τουλάχιστον αποδοχή από μέρους της (αν όχι επιβολή από μέρους της) μέτρων υφεσιακών επέτεινε την κατάσταση τόσο όσο και η ολιγωρία του ελληνικού πολιτικού συστήματος.

Επίσης να θυμηθούμε ότι τα προβλήματα στην αρχαία Αθήνα δεν τα έλυσε ο Δράκων με αιματηρούς νόμους αλλά ο Σόλωνας...