«Δεν με ενδιαφέρει. Ο... "Φούφουτος" να είναι πρωθυπουργός, αρκεί να ξέρω ότι η κυβέρνηση αυτή θα μείνει για λίγο χρόνο και θα κάνει συγκεκριμένα πράγματα.
Τον "Φούφουτο" τον λέω με την έννοια και τη λογική ότι το πρόσωπο δεν παίζει κανένα ρόλο. Ρόλο παίζει τι θα κάνει. Θα διαπραγματεύεται μέσα σε ένα πλαίσιο της χώρας που το καθορίζει το πολιτικό σύστημα. Δεν το καθορίζει άλλος. Αν θέλετε, να βάλουμε έναν τραπεζίτη, οποιονδήποτε και να του δώσουμε το ελεύθερο να κάνει ό,τι γουστάρει και το πολιτικό σύστημα να είναι στην άκρη, αν έφτασε σ' αυτό το σημείο το πολιτικό σύστημα, τότε με γεια μας και χαρά μας. Τον "Φούφουτο" δεν το λέω υποτιμητικά, για να μην παρεξηγηθώ».
Η δήλωση ανήκει στον κο Γιάννη Μανώλη. Και ναι μεν η δημοκρατία απαιτεί να υπάρχει αντανάκλαση του εκλογικού σώματος στο κοινοβούλιο και στην κυβέρνηση που παίρνει αποφάσεις κρίσιμες, αλλά εδώ που έφθασε η χώρα είναι σαν να λέγανε στην Αγγλία στον πόλεμο να αλλάξει τον Τσώρτσιλ και την κυβέρνησή του από την ηγεσία της γιατί δεν αντανακλούσε τις ιδεολογικές αντιλήψεις του εκλογικού σώματος, όπως καθαρά φάνηκε αμέσως μετά τον πόλεμο. Ο κος Μανώλης φαίνεται θεωρεί επιτυχές και λαοπρόβλητο το υπάρχον πολιτικό σύστημα που δημιούργησε τα προβλήματα στον τόπο και επαρκές να αντιμετωπίσει την κρίση. Μήπως άραγε να κάναμε ένα δημοψήφισμα να δούμε σε ποιους δείχνει ο λαός μεγαλύτερη εμπιστοσύνη, στο συρφετό του δικομματισμού ή στο επιτελείο του κου Παπαδήμου;
Ίσως φαντάζουν αντικοινοβουλευτικά και μειωμένου δημοκρατικού φρονήματος τα όσα γράφω παραπάνω θέλοντας να τονίσω τους έκτακτους χειρισμούς που απαιτούνται στην κορύφωση της κρίσης αλλά άραγε είναι δημοκρατικά τα όσα επαγγέλεται ο κος Μανώλης, αναζητώντας έναν πρωθυπουργό μαριονέτα σε μια κυβέρνηση που δεν θέλει να μετέχει αλλά την καλεί να υπογράψει τα δυσχερή και να πάρει τις ευθύνες πάνω της για να έρθουν εκείνοι στη συνέχεια, όπως θεωρεί, να κυβερνήσουν με χέρια καθαρά από τη βρώμικη δουλειά;
Και πόσο σίγουρος είναι ότι δεν θα χρειαστούν και μετεκλογικά ανάλογες συμμαχίες και συναινέσεις και μάλιστα σε βάθος χρονικού ορίζοντα; Με τεκμήριο ποια σημερινή συμπεριφορά θα μπορέσει ο κος Μανώλης και οι έχοντες την αντίστοιχη νοοτροπία, να ζητήσουν τις βοήθειες, που θα τους χρειαστούν; Φαίνεται ότι ξεχνάει ότι διαχρονικά ήταν ιδιαίτερα πιο δύσκολο για τη ΝΔ να περάσει τις πολιτικές της σαν κυβέρνηση απ' ότι ήταν για το ΠΑΣΟΚ.
Οι κρίσεις χρειάζονται συνεργασίες ή ανατροπές. Για ποιο από τα δυο είναι έτοιμος ο κος Μανώλης;
Τον "Φούφουτο" τον λέω με την έννοια και τη λογική ότι το πρόσωπο δεν παίζει κανένα ρόλο. Ρόλο παίζει τι θα κάνει. Θα διαπραγματεύεται μέσα σε ένα πλαίσιο της χώρας που το καθορίζει το πολιτικό σύστημα. Δεν το καθορίζει άλλος. Αν θέλετε, να βάλουμε έναν τραπεζίτη, οποιονδήποτε και να του δώσουμε το ελεύθερο να κάνει ό,τι γουστάρει και το πολιτικό σύστημα να είναι στην άκρη, αν έφτασε σ' αυτό το σημείο το πολιτικό σύστημα, τότε με γεια μας και χαρά μας. Τον "Φούφουτο" δεν το λέω υποτιμητικά, για να μην παρεξηγηθώ».
Η δήλωση ανήκει στον κο Γιάννη Μανώλη. Και ναι μεν η δημοκρατία απαιτεί να υπάρχει αντανάκλαση του εκλογικού σώματος στο κοινοβούλιο και στην κυβέρνηση που παίρνει αποφάσεις κρίσιμες, αλλά εδώ που έφθασε η χώρα είναι σαν να λέγανε στην Αγγλία στον πόλεμο να αλλάξει τον Τσώρτσιλ και την κυβέρνησή του από την ηγεσία της γιατί δεν αντανακλούσε τις ιδεολογικές αντιλήψεις του εκλογικού σώματος, όπως καθαρά φάνηκε αμέσως μετά τον πόλεμο. Ο κος Μανώλης φαίνεται θεωρεί επιτυχές και λαοπρόβλητο το υπάρχον πολιτικό σύστημα που δημιούργησε τα προβλήματα στον τόπο και επαρκές να αντιμετωπίσει την κρίση. Μήπως άραγε να κάναμε ένα δημοψήφισμα να δούμε σε ποιους δείχνει ο λαός μεγαλύτερη εμπιστοσύνη, στο συρφετό του δικομματισμού ή στο επιτελείο του κου Παπαδήμου;
Ίσως φαντάζουν αντικοινοβουλευτικά και μειωμένου δημοκρατικού φρονήματος τα όσα γράφω παραπάνω θέλοντας να τονίσω τους έκτακτους χειρισμούς που απαιτούνται στην κορύφωση της κρίσης αλλά άραγε είναι δημοκρατικά τα όσα επαγγέλεται ο κος Μανώλης, αναζητώντας έναν πρωθυπουργό μαριονέτα σε μια κυβέρνηση που δεν θέλει να μετέχει αλλά την καλεί να υπογράψει τα δυσχερή και να πάρει τις ευθύνες πάνω της για να έρθουν εκείνοι στη συνέχεια, όπως θεωρεί, να κυβερνήσουν με χέρια καθαρά από τη βρώμικη δουλειά;
Και πόσο σίγουρος είναι ότι δεν θα χρειαστούν και μετεκλογικά ανάλογες συμμαχίες και συναινέσεις και μάλιστα σε βάθος χρονικού ορίζοντα; Με τεκμήριο ποια σημερινή συμπεριφορά θα μπορέσει ο κος Μανώλης και οι έχοντες την αντίστοιχη νοοτροπία, να ζητήσουν τις βοήθειες, που θα τους χρειαστούν; Φαίνεται ότι ξεχνάει ότι διαχρονικά ήταν ιδιαίτερα πιο δύσκολο για τη ΝΔ να περάσει τις πολιτικές της σαν κυβέρνηση απ' ότι ήταν για το ΠΑΣΟΚ.
Οι κρίσεις χρειάζονται συνεργασίες ή ανατροπές. Για ποιο από τα δυο είναι έτοιμος ο κος Μανώλης;
ο Μανώλης είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση πολιτικού. Ισως έχει συνηθίσει τόσα χρόνια από τους "φούφουτους" που κυβέρνησαν και νομίζει οτι ο πρωθυπουργός πρέπει να είναι "φούφουτος".
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπο την άλλη βέβαια, είναι λίγο επικίνδυνα αυτά που λες περί κυβέρνησης μη εκλεγμένων τεχνοκρατών. Το ότι η κοινωνία μας θα ψήφιζε αυτή τη στιγμή τους τραπεζίτες είναι σίγουρο, και έτσι ακριβώς μπορείς να περιγράψεις τη δυστυχία ενός λαού που εκτός απο το χρήμα έχασε και τα ιδανικά του.
Πάντως αυτό το δίμηνο της νέας κυβέρνησης θα περάσουν όσα μέτρα δε μπορούσαν μέχρι τώρα. Θα γίνει η σφαγή των αμνών και μετά, μια και ο ελληνικός λαός ξεχνάει εύκολα, θα ανατρέξει στους ευεργέτες πολιτικούς για να τον σώσουν από τη λαίλαπα των τεχνοκρατών.
Υποθέτω ότι το ζητούμενο σε αυτή τη φάση της απελπισίας είναι να φάμε την κρυάδα αποτελεσματικά δηλαδή ως τώρα παίρνονταν μέτρα επί μέτρων και απόδοση μηδέν. Φθάσαμε να ζητάμε έστω και επώδυνα μέτρα που να πιάσουν επιτέλους τόπο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣίγουρα η διοίκηση των επαϊόντων (κατά Σωκράτη) δεν είναι η δημοκρατικότερη διέξοδος. Σε άλλες εποχές δινόντουσαν διέξοδοι από την κατάπτωση του πολιτικού συστήματος μέσω δικτατοριών και μάλιστα ως επί το πλείστον μη επαϊόντων καραβανάδων.
Το πλέον σπουδαίο νομίζω είναι να αποβάλλουν οι πολιτικοί τη μη συνεργασιμότητα που τους χαρακτήριζε σε όλη τη διάρκεια της μεταπολίτευσης. Τα λεγόμενα πολυσυλλεκτικά -και χωρίς ιδεολογία- κόμματα ενδιαφέρονταν να μην μοιράζονται την κουτάλα. Τώρα κουτάλα δεν υπάρχει, η πολυσυλλεκτικότητα κατήντησε διαφθορά, διαπλοκή και πελατειακή σχέση και πρέπει να αποβληθεί από τον πολιτικό βίο και το ζητούμενο είναι η σύνθεση και όχι νοοτροπίες Μανώλη.
Γνώμη μου είναι πως ο μόνος πραγματικός "πόλεμος" που αναδύεται στην παρούσα συγκυρία είναι μεταξύ πολιτικής και οικονομίας, και φυσικά σε καμία περίπτωση δεν περιορίζεται στα στενά εγχώρια δρώμενα (ούτε καν στα πανευρωπαϊκά...). Όταν οι εκλεγμένοι ηγέτες της Ευρώπης κάθονται στο ίδιο τραπέζι με τον (μη εκλεγμένο) κύριο Νταλάρα, για να συναποφασίσουν όλοι μαζί το μέλλον της ηπείρου μας, και όταν υπάρχουν (θεσμικές ή μη) φωνές στην Ελλάδα που αποζητούν ορισμό κυβέρνησης τραπεζιτών & επιχειρηματιών με δικαιοδοσίες "εκτάκτου ανάγκης", θεωρώ πως διακυβευόνται πρωτίστως κοινωνικές ελευθερίες και ανθρώπινα δικαιώματα, και δευτερευόντως οι οποιεσδήποτε οικονομικές εξελίξεις.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜπορεί όλοι να είμαστε απογοητευμένοι από τον εγχώριο πολιτικό βίο (όχι και άμοιροι ευθυνών βέβαια, αφού η πλειοψηφία της κοινωνίας στήριζει σταθερά τον δικομματισμό εδώ και δεκαετίες), αλλά το χειρότερο που μπορούμε να κάνουμε στους εαυτούς μας είναι να απαξιώσουμε την αξία της πολιτικής και της συμμετοχής στα κοινά, και να παραδώσουμε τη μοίρα της κοινωνίας μας στους πεφωτισμένους κύριους Παπαδήμους.
Δεν είναι σαφώς προτιμητέα σε μια υγιή κοινωνία, η διαχείρισή της από τους ειδικούς, τους επαΐοντες σε σχέση με τη δημοκρατική διαχείριση. Η δική μας όμως πολιτική κατάσταση απέχει πολύ από το να την θεωρήσει κάποιος υγιή. Όχι δεν προτείνω τον τραπεζίτη Παπαδήμο σε σχέση με ένα υγιές πολιτικό σκηνικό αλλά κατ' ανάγκη είναι προτιμητέος από το συνονθύλευμα του πελατειακού δικομματισμού των αμαθών και ημιμαθών.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν είναι αναγκαίο να κινηθούμε σύμφωνα με τη νέα δανειακή σύμβαση, είναι σαφώς σοφότερο να το κάνουμε με κάποιους πέρα απ' όσους δημιούργησαν το πρόβλημα. Βέβαια για το συγκεκριμένο πρόσωπο, Παπαδήμο, κάποιος μπορεί να πει ότι δεν είναι άμοιρος ευθυνών για το πως μπήκαμε στην ΟΝΕ.
Θα συμφωνήσω ότι ο νεοκαπιταλισμός αδιαφορεί για τις κοινωνίες και υποτάσσει την πολιτική στην οικονομία. Η οικονομία δεν είναι το όχημα αλλά ο προορισμός.
Έχεις απόλυτο δίκιο ότι το μεγάλο διακύβευμα είναι η απαξίωση της ανθρώπινης ζωής και οι σημερινές διεθνείς πολιτικές αυτό το διακύβευμα το βάζουν σε δεύτερη μοίρα ή το χειρίζονται σαν αναγκαία θυσία. Πχ ας υπάρχει 20% ανεργία σε πολλές Ευρωπαϊκές χώρες αντί να τυπώσουμε περισσότερα Ευρώ...
Θεωρώ ότι η αντίδραση σε αυτές τις πολιτικές είναι αναγκαίες μεταξύ άλλων και με την εκλογική περιθωριοποίηση των φορέων τους σε όσο το δυνατόν περισσότερα μέρη.
Το Ελληνικό πρόβλημα έχει ιδιαιτερότητες. Εδώ δεν μιλάμε για νεοκαπιταλισμό χωρίς ανθρώπινες αξίες αλλά για τραγική ανικανότητα και αλλοτρίωση, που την πληρώνει ο λαός. Αυτό όντως δίνει στην κατάσταση της Ελλάδας την ταμπέλα της έκτακτης ανάγκης, που δεν είναι μόνον θέμα θεσμών και οργάνωσης αλλά και θέμα προσώπων. Σε αυτό το πλαίσιο, δεν μπορούμε να λέμε "τι Πετσάλνικος, τι Παπαδήμος". Είμαστε η αιχμή της κρίσης και χρειαζόμαστε και άλλα πρόσωπα και άλλες νοοτροπίες από αυτά και αυτές που δημιούργησαν το πρόβλημα.