Από τη θυμοσοφία του μεγάλου Σουρή

Έζησε σε αντίστοιχες εποχές οικονομικής πτώχευσης. Διαβάζοντας τους στίχους του σήμερα, καταλαβαίνουμε ότι πολλά πράγματα έμειναν δυστυχώς απαράλλαχτα σε τούτο τον τόπο και στους ανθρώπους του. Σταχυολογώ από ποιήματα του Γεωργίου Σουρή που μοιάζουν διαχρονικά για την ελληνική πραγματικότητα:

Ποιὸς εἶδε κράτος λιγοστὸ
σ᾿ ὅλη τὴ γῆ μοναδικό,
ἑκατὸ νὰ ἐξοδεύῃ
καὶ πενήντα νὰ μαζεύῃ;Νὰ τρέφῃ ὅλους τοὺς ἀργούς,
νἄχῃ ἑπτὰ Πρωθυπουργούς,
ταμεῖο δίχως χρήματα
καὶ δόξης τόσα μνήματα;
Νἄχῃ κλητῆρες γιὰ φρουρὰ
καὶ νὰ σὲ κλέβουν φανερά,
κι ἐνῷ αὐτοὶ σὲ κλέβουνε
τὸν κλέφτη νὰ γυρεύουνε;

* * *

Και κάτι σχετικό με το "Μαζί τα φάγαμε", αφιερωμένο στον κύριο Θεόδωρο Πάγκαλο. Το "Μαζί τα φάγαμε" μόνο του δεν λέει τίποτα ... Πρέπει να το θεωρήσει κανείς από την κλίμακα του τι έφαγε ο καθένας και του αν το ότι έφαγε το ξεροκόμματο ο φτωχός και μικρός έγινε για άλλοθι για τα πλουσιοπάροχα συμπόσια των μεγαλοσχημόνων:

Κλέφτες φτωχοὶ καὶ ἄρχοντες μὲ ἅμαξες καὶ ἄτια,
κλέφτες χωρὶς μία πῆχυ γῆ καὶ κλέφτες μὲ παλάτια,
ὁ ἕνας κλέβει ὄρνιθες καὶ σκάφες γιὰ ψωμὶ
ὁ ἄλλος τὸ ἔθνος σύσσωμο γιὰ πλούτη καὶ τιμή.
* * *