Χωρίς όρια

Η φωτογραφία είναι από τη σημερινή πορεία διαμαρτυρίας για το "πολυνομοσχέδιο". Ναι υπάρχουν ετερόκλιτα στοιχεία. Ναι δεν έχουν όλοι στο μυαλό τους τα ίδια πέρα από την κοινή συνισταμένη της διαμαρτυρίας. Όλοι αυτοί πορεύονται μαζί. Κυρίως τους ενώνει αυτό που βλέπουν απέναντί τους.

Απέναντι υπάρχει η τάση εκείνη που θέλει να "σώσει" τη χώρα αφαιρώντας ακόμα και την τελευταία δικλείδα ασφαλείας των εργαζομένων με την αναστολή των συμβάσεων. Χωρίς ίχνος δημοκρατικότητας, η τάση αυτή αμφισβητεί τη δυνατότητα των κοινωνικών εταίρων να συνεννοηθούν στοιχειωδώς με βάση την υπάρχουσα οικονομική κατάσταση και τους αφαιρεί το δικαίωμα της διαπραγμάτευσης. Είναι λυπηρό που η τάση αυτή δεν έχει κανένα φραγμό πλέον στο τι μπορεί να κάνει για να μας "σώσει". Δεν υπάρχει κόκκινη γραμμή και δεν υπάρχει ούτε η δυνατότητα αλλά περισσότερο η θέληση να βάλουν όρια. Για παράδειγμα δεν καλούμε τους εταίρους σε διαπραγμάτευση για μείωση των μισθών λόγω της κρίσης αλλά τους καταργούμε ή με τη χρησιμοποιούμενη ορολογία, τους "αναστέλλουμε", βγάζοντας τα δίχτυα από τους ακροβάτες. Ή περπατάς στο σκοινί ως το τέλος ή σκοτώνεσαι. Όχι όρια. Ή πάρε το ξεροκόμματο ή μείνε νηστικός.

Είναι η τάση εκείνη που "για το καλό μας" παίζει το παιχνίδι των δις σφαγέων της Ευρώπης, που ζητούν τώρα να τιμωρήσουν παραδειγματικά τους Έλληνες ώστε οι κοινωνίες της Ευρώπης να σκιαχτούν από το πάθημά τους. Σε μια Ευρωπαϊκή Ένωση, που προμηνύεται βραχύς ο βίος της, προτάσσοντας τον παραδειγματισμό και την τιμωρία έναντι της αλληλεγγύης των μελών της.

Σε άλλη ανάρτηση στο blog, γράφτηκε το ιστορικό αντίστοιχο του στρατηγού Τσολάκογλου, που θεωρώντας ότι "σώζει" τη χώρα από το ολοκαύτωμα, συνθηκολόγησε με δική του πρωτοβουλία με τους Γερμανούς. Να θυμίσω ότι μετά την Κατοχή ο Τσολάκογλου δικάστηκε και καταδικάστηκε εις θάνατον για παράνομη συνθηκολόγηση και εθνική αναξιότητα, ποινή, που μετά από χάρη που του δόθηκε, μετετράπη σε ισόβια. Μπορεί να κάνω και λάθος αλλά πιστεύω ότι το σκεπτικό των πράξεων Τσολάκογλου υπάρχει και στις νυν προσπάθειες σωτηρίας της χώρας. Είμαστε και σήμερα έρμαια μιας "παράδοσης άνευ όρων". Μπορούσαμε ή μπορούμε ακόμα να βάλουμε κάποια όρια εν τέλει; Δυστυχώς αποδεικνύεται ότι και πριν την κρίση είχαμε κατ' ουσίαν εκχωρήσει κυριαρχικά δικαιώματα ως χώρα, με τη συμμετοχή μας στην ΕΕ, που κορυφώθηκαν με την ένταξή μας στην ΟΝΕ, εκχωρήσεις που περιορίζουν πολύ το τι μπορούμε να πράξουμε ανεξάρτητα και χωρίς την έγκριση των άλλων και ιδίως εκείνων που διαφεντεύουν την ετεροβαρή ΕΕ.

Η διαμαρτυρία όσο ετερόκλιτη και αν είναι, είναι το φυσιολογικό αποτέλεσμα του νόμου της δράσης και της αντίδρασης που ισχύει στη Φυσική. Και σε αυτό πρέπει να προστεθεί η ανθρώπινη απογοήτευση από δυο χρόνια αποτυχημένων χειρισμών, που οδήγησαν στην επιδείνωση αντί για τη βελτίωση. Μια επιδείνωση μάλιστα που όπως έγραψα, το τέρμα της δεν είναι διόλου φανερό καθώς ντόπιοι και ξένοι διαχειριστές της κρίσης κινούνται ατάκτως και χωρίς φραγμούς.