Έξι μήνες χωρίς εσένα ...

Έξι μήνες απουσίας είναι πολύ ελάχιστοι για να σβήσουν τη μνήμη σου. Όταν επιστρέφω από τη δουλειά το βραδάκι, έχω την υποσυνείδητη παραίσθηση ότι τώρα θα ακουστεί το τηλέφωνο και θα μου μιλήσεις όπως έκανες συνήθως για να μάθεις τι κάνω και να σχολιάσεις την καθημερινή επικαιρότητα. Δυστυχώς είναι μόνο επιθυμία και απομεινάρι της συνήθειας.
Τα Σαββατοκύριακα τα μεσημέρια, πάντα έχω στο μυαλό μου να έρθω να σου διαβάσω τις εφημερίδες όπως κάναμε τα τελευταία χρόνια. Αλλά απλά αγοράζω τις εφημερίδες που διάβαζες, έτσι για να υπάρχει η συνέχεια που διακόπηκε το Γενάρη...

Από τότε και άλλα με βρήκαν, όχι καλά και έχω να λέω ότι η παρουσία σου δίπλα μου εκτός από τη γονεϊκή στοργή, μου μετέδιδε και μια αύρα τύχης, όπως αυτή που είχες στη ζωή σου, που σου επέτρεπε να στέκεσαι ορθός μέσα από πείνες, πολέμους, τραυματισμούς, αδικίες και προβλήματα. Τύχη μέσα σε κακοτυχίες; Ίσως. Τύχη μέσα από δύναμη ψυχής; Πολύ πιθανόν. Ίσως από εκεί ψηλά που βρίσκεσαι να μου συγχωρείς τα όσα λάθη πιθανόν έκανα και κάνω και να συνεχίσεις να συνηγορείς για μένα, ιδίως σε μια φάση σαν την τωρινή που χρειάζομαι δυνάμεις και ηθικό.

Καθώς σ' έβλεπα στο τέλος να σε παιδεύει πέρα από τα γηρατειά σου και η στενάχωρη κατάσταση της πατρίδας που αγαπούσες, ίσως φεύγοντας, απέφυγες να δεις τα όσα γίνονται και τα όσα θα γίνουν. Για έναν άνθρωπο σαν εσένα με κατοχές και πολέμους στην πλάτη, θα ήταν άδικο να ζήσει και άλλα. Και άδικο να βλέπει ότι όσα με θυσίες και κόπους έκτισε αυτός και άλλοι εκείνων των γενιών, τώρα γκρεμίζονται ή θα γκρεμιστούν για να ξεκινήσουμε πιθανόν από την αρχή. Η αίσθηση του κόπου που πήγε στράφι δεν σου άξιζε.

Δεν σε ξεχνάω. Εδώ και έξι μήνες δεν έχω πια την παρέα σου δίπλα μου αλλά είσαι στο μυαλό και στην ψυχή μου και ελπίζω να μείνει για πολύ καιρό η πατρική σου θύμηση ζωντανή μέσα μου. Ο πολύς καιρός βέβαια είναι κάτι σχετικός αφού κανένας μας δεν κυβερνάει τον χρόνο του. Εύχομαι όταν ο χρόνος αυτός τελειώσει, να ξαναβρεθούμε.