Οι χθεσινοί αγώνες του Copa America, Αργεντινή-Ουρουγουάη και Κολομβία-Περού, έληξαν με νίκες των αουτσάιντερς, Ουρουγουάη και Περού και θρίαμβο των πάγκων τους, που κάθονται μεγάλοι κοόυτς, ο Ταβάρες και ο Μαρκαριάν αντίστοιχα.
Η Ουρουγουάη έχει σίγουρα και μεγάλους παίκτες όπως ο Φορλάν και ο Σουάρεζ αλλά σαφώς δεν έχει ούτε το βεληνεκές ούτε το βάθος της Αργεντινής των Μέσι, Ντι Μαρία, Ιγκουαΐν, Μασεράνο, Τέβεζ κλπ. Η Αργεντινή ήταν διοργανώτρια και έπαιξε από το 40 με παραπάνω παίκτη. Πλην όμως η Αργεντινή των αστέρων δεν έχει το ομαδικό δέσιμο της Ουρουγουάης και πιθανότατα ούτε και το παίξιμο για τη φανέλα και τη χώρα που έχουν οι Ουρουγουανοί παίκτες. Πιστεύω ότι πάνω απ' όλα δεν έχουν την καθοδήγηση από τον πάγκο που έχει η Ουρουγουάη του Ταβάρες.
Αν μιλάμε για ομάδα του προπονητή της, δείτε το Περού, όπου ο Μαρκαριάν θυμίζει Ρεχάγκελ και καθοδηγεί μια εθνική ομάδα, που για πολλά χρόνια ήταν ανυπόληπτη, σε προκρίσεις μέσα από παιχνίδια που "σκοτώνουν" το στήσιμο και το παιχνίδι του αντιπάλου.
Σίγουρα δεν παίζουν στο γήπεδο οι προπονητές και αν οι παίκτες δεν μπορούν να εφαρμόσουν αυτά που τους λένε, τίποτα δεν μπορεί να επιτευχθεί. Αλλά ο προπονητής, που εμπνέει και καθοδηγεί τους παίκτες του για να παίρνει το 100% των δυνατοτήτων τους, αποτελεί ισχυρό παράγοντα της επιτυχίας μιας ομάδας με ίσως κατώτερης αξίας ποδοσφαιριστές σε σχέση με ομάδες αστέρων, που η αξία τους δεν αποδίδεται στο γήπεδο από το σχεδιασμό, το ηθικό και τη συνεργασιμότητα τέτοιων συνόλων.
Εκτενές ρεπορτάζ για Αργεντινή-Ουρουγουάη και Κολομβία-Περού, δείτε στους συνδέσμους της onsports.gr.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου