Και από την άλλη βρήκαν την ευκαιρία οι γνωστές τάσεις να καίνε τα χλωρά μαζί με τα ξερά, κτυπώντας από δω και από κει τους όποιους πιθανόν και ανύποπτους και φιλήσυχους και αμέτοχους φτωχοδιαβόλους μετανάστες.
Και μέσα στον κοπετό των επεισοδίων και των απεργιών, που πλέον φαντάζουν να γίνονται για την τιμή των όπλων από πολίτες εξουθενωμένους και απέλπιδες, να σου και η Τρόικα που ζητάει πιο αυστηρή και σκληρή εφαρμογή μέτρων. Δυστυχώς στην οικονομία σημαντικό ρόλο παίζει η ψυχολογία και οι τροϊκανές μέθοδοι, μόνον ύφεση και συρρίκνωση μπορούν να φέρουν.
«Αντιμετωπίζετε τα προβλήματα στενά δημοσιονομικά και είναι σα να τιμωρείτε μια χώρα, όμως με την τιμωρία λύνονται τα προβλήματα;».
«Πώς θα υπάρξει ανάπτυξη; Πέστε μου πώς;», διερωτήθηκε η κυρία Βάσω Παπανδρέου απευθυνόμενη προς τον κ. Τόμσεν.
Η απάντηση ήταν ότι ήρθαμε για να βοηθήσουμε... Δεν απαντούν γιατί πιστεύουν ειλικρινά ότι βοηθούν. Αυτά τους έμαθαν οι νεοφιλελεύθερες οικονομικές σχολές που σπούδασαν, αυτά αφομοίωσαν στα ευαγή τραπεζικά και άλλα οικονομικά ιδρύματα που έκαναν καριέρες, επιπέδου του γνωστού και μη εξαιρετέου που μας έβαλε στην ΟΝΕ. Και είναι και το ζήτημα ότι ίσως καλά λένε πως ήρθαν να βοηθήσουν, το ζήτημα όμως είναι ποιούς.
Ποια αρχή σταθερότητας άνευ παρεκκλίσεων μπορούν να ευαγγελίζονται σε μια χώρα με καταρρέουσα και ασφυκτιούσα οικονομία; Γιατί η προτεραιότητα στο έλλειμμα και το πνίξιμο της Ελλάδας να χρεώνεται και άλλα και άλλα για το στόχο του ελλείματος του 3%, όταν το 2009 τους ήταν ικανοποιητικό το 6% που εμφανίζαμε; Τι απάντηση να δοθεί σε όλα αυτά άραγε;
Και τι να απαντήσουν και οι δικοί μας, που έβλεπαν λεφτά να υπάρχουν από τη μια και από την άλλη συζήταγαν με το ΔΝΤ; Αυτοί που τώρα βγήκαν να επικρίνουν το Ζάππειο-2 του Σαμαρά ότι θα φορτώσει 36 δις στο έλλειμμα... Δείτε, όποτε θέλουν μιλάνε με ποσοστά και όποτε θέλουν μιλάνε με απόλυτους αριθμούς. Όποτε θέλουν, παίρνουν υπ' όψην το ΑΕΠ και όποτε θέλουν όχι (για το συγκεκριμένο πρόγραμμα που υποτίθεται ότι είναι αναπτυξιακό και προς αναθέρμανση της οικονομίας, είναι προφανές ότι πρέπει να δεις και τι ανάπτυξη θα δημιουργήσει και κατά συνέπεια δεν μπορείς να μιλήσεις με απόλυτα νούμερα ... εξάλλου αν πάρει μπρος η μηχανή τα απόλυτα νούμερα θα αυξηθούν και το ζήτημα θα είναι η αλληλοσυσχέτισή τους. Στη συρρίκνωση και στην ύφεση μικρά είναι τα νούμερα γιατί δεν κουνιέται φύλλο).
Και το Ζάππειο-2 μέσα στον κεϋνσιανισμό του, μπορεί να εμπεριέχει κινήσεις αναθέρμανσης της οικονομίας αλλά ποιος εγγυάται ότι η χώρα, που είναι δεμένη χειροπόδαρα από την Τρόικα, έχει πια δυνατότητα να εφαρμόζει μέτρα δικής της έμπνευσης και άλλης κατεύθυνσης πέρα από την άτεγκτη και αυστηρή δημοσιονομική σταθερότητα της ΕΕ. Η Ελλάδα είναι η πρώτη χώρα που ούτε καν να χρεοκοπήσει μπορεί... Ούτε υποτίμηση, ούτε αναδιάρθρωση του χρέους, ούτε τίποτα δεν μπορεί να αυτοαποφασίσει. Και είναι λυπηρή και η εικόνα υπουργών να ζητάνε επιμερισμό των "μνημονιακών" αποφάσεων, που να μην τις υπογράφει μόνον ο Υπουργός Οικονομικών, λες και ψάχνουν για συνενόχους. Και λυπηρή είναι και η εικόνα του Πρωθυπουργού ΝΑ ΜΗΝ ΑΝΑΛΑΜΒΑΝΕΙ Ο ΙΔΙΟΣ ΤΗΝ ΠΛΗΡΗ ΕΥΘΥΝΗ ΚΑΙ ΥΠΟΓΡΑΦΗ ΤΩΝ ΑΠΟΦΑΣΕΩΝ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΠΟΥ ΑΦΟΡΟΥΝ ΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ, ως αρμόζει στον πολιτικό αρχηγό της κυβέρνησης και ν' αφήνει τους Υπουργούς να κυνηγούν το καταφύγιο στις συναποφάσεις, που θα καλύπτουν τα νώτα τους.
Φως στο τούνελ δεν υπάρχει μέσα σε αυτές τις συνθήκες. Μάλλον δεμένοι στις γραμμές περιμένουμε να έρθει το τρένο να μας πατήσει.
ΥΓ: Η ανάρτηση ήταν χθεσινή αλλά λόγω "βλάβης" του blogger την έφαγε η μαρμάγκα όπως και διάφορα σχόλια που έγιναν χθες...
ΥΓ-2: Άκουσα το πρωί στο ΒΗΜΑ-FM στην εκπομπή του Τζήμα την κυρία Μπακογιάννη και κατάλαβα γιατί το σημερινό πολιτικό γίγνεσθαι δεν μπορεί σε καμιά περίπτωση να δομήσει παρά μόνο να αποδομήσει.
Η κυρία Μπακογιάννη λοιπόν επέκρινε τον κύριο Σαμαρά γιατί δεν συναινεί στην ιδιωτικοποίηση του ΟΠΑΠ, ο οποίος κατά Μπακογιάννη είναι ο πλέον φαύλος οργανισμός και κερκόπορτα για τη διαπλοκή με τους λεγόμενους "εθνικούς προμηθευτές". Να δεχτώ τη διαπλοκή και φαυλότητα του οργανισμού. Από την άλλη ο ΟΠΑΠ είναι ο πλέον κερδοφόρος οργανισμός και τροφοδότης του ελληνικού αθλητισμού και πολιτισμού.
Αν "πολιτική" λέγεται το να πουλάμε κάτι κερδοφόρο επειδή είναι διεφθαρμένο αντί να επιχειρούμε το καθάρισμα της διαφθοράς και την αναδιοργάνωση, τότε είναι σαφές ότι απ' αυτή την πολιτική μόνο αποδόμηση και συρρίκνωση μπορούμε να περιμένουμε. Οι "φιλελεύθεροι" εύκολα μιλάνε για λιγότερο κράτος απλοποιώντας τα πράγματα και ταυτίζοντας το λιγότερο κράτος με το καλύτερο κράτος.
Και κάτι άλλο... Άντε και ιδιωτικοποιούμε και θεωρούμε ότι την κερδοφορία του οργανισμού θα την βγάλουμε μία η άλλη από το τίμημα της εξαγοράς του και τους φόρους της επιχειρηματικής του δραστηριότητας. Γιατί να περιμένουμε ότι στη δεδομένη περίσταση που το κράτος είναι με την πλάτη στο τοίχο, τα τιμήματα θα είναι ανάλογα της πραγματικής αξίας του οργανισμού; Ποια είναι η εμπειρία από αντίστοιχες και σχετικά πρόσφατες άλλες τέτοιες "αξιοποιήσεις" κερδοφόρων δημοσίων επιχειρήσεων; Πουλήθηκαν με αντίκρυσμα την κερδοφορία ενός έτους.
Και πριν πουλήσουμε τα κερδοφόρα κομμάτια των κρατικών δραστηριοτήτων μήπως θα ήταν καλύτερο να απαλλαγούμε από τα μη κερδοφόρα; Δεν πουλιούνται εύκολα αλλά αν μη τι άλλο, η δραστηριότητα όσων δεν παρέχουν κοινωνικές παροχές, εύκολα σταματάει και γλυτώνεις τις ζημιές. Και από την άλλη όταν στις κοινωνικές παροχές όπως στην υγεία έχεις τόσες τρύπες, και όχι μόνον και όχι κυρίως εξειδικευμένων, αρκετές θέσεις εργασίας θα σώζονταν με τις μετατάξεις, που αλήθεια εξαγγέλθηκαν αλλά τι έγιναν άραγε;
Από την τελευταία παράγραφο πιάνομαι και νομίζω ότι υπάρχουν πράγματα που χάνουν πια την αξία τους. Έχουν ειπωθεί μία, δύο, πόσο ακόμη θα λέγονται τα ίδια και τα ίδια;
ΑπάντησηΔιαγραφήΚοντεύει ένας χρόνος τώρα, και συνέχεια το ίδιο σκηνικό. Απεργίες, Περικοπές, μνημόνια, Τρόικες, κραυγές κατά κυβέρνησης κλπ. Και φυσικά δεν λείπει η αοριστία «Κάποτε θα βγούμε από το τούνελ». Πότε θα κάνει ξαστεριά δηλαδή...
Οι απέξω λένε ότι φαλιρίσαμε, οι δικοί μας ότι η φυλή μας αντέχει τις αντιξοότητες διαχρονικά, η ανεργία πραγματικά δεν ξέρουμε πόσή είναι ρεαλιστικά και όχι στα νούμερα, και η οποία έρχεται αλυσιδωτά με τη στάση εμπορίου κοκ.
Το ίδιο έργο βλέπουμε. Τι νόημα έχουν όλα αυτά; Ποτέ δεν υπήρξε ευημερία στην Ελλάδα, πάντοτε ταλανιζόταν από πάσης φύσεως προβλήματα, αλλά σήμερα στα μέσα του 2011 είναι πιο παρατημένη από ποτέ, από όλους. Ο άλλος λεει να γίνουν εκλογές, αλλά πως; από ένα πολιτικό σύστημα διαλυμένο; Οι πολιτικοί φοβούνται να κυκλοφορήσουν στο δρόμο, πως και θα ζητήσουν τη ψήφο μας; ; ;
Αν και δεν είναι της ιδιοσυγκρασίας μου να ελπίζω στους Μεγάλους Ηγέτες, αν μη τι άλλο χρειαζόμαστε κάποιον ή κάποιους με αποφασιστικότητα και πειθώ και με δυνατότητες να εφαρμόζουν όσα αποφασίζουν.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔυστυχώς δεν υπάρχουν τέτοιοι στο σημερινό σκηνικό. Και δεν μπορούν να πείσουν όσοι ήταν συμμέτοχοι της δημιουργίας της κρίσης, όσο και αν ίσως τώρα έχουν τις καλές προθέσεις. Και δεν υπάρχει η εμπιστοσύνη ότι όσοι τράβηξαν για χρόνια τις λάθος ρώτες, τώρα μπορούν να βρουν τις λύσεις.
Το δεδομένο είναι ότι πρέπει να διεκδικήσουμε πολιτικές που δεν θα γίνονται μόνον με γνώμονα τα συμφέροντα των δανειστών.
Διάβαζα τον Στίγκλιτς στο περασμένο ΒΗΜΑ Magazino που έλεγε ότι οι πιστωτές πάντα θα ζητάνε και πιο πολύ λιτότητα και άλλους φόρους και περισσότερα μέτρα και άλλες περικοπές γιατί δεν τους ενδιαφέρει η Ελλάδα και οι κόσμος της αλλά η επιστροφή των χρημάτων τους. Αλλά οι πιστωτές εκ φύσεως δείχνουν μια κοντοφθαλμη θεώρηση σε τέτοιες περιπτώσεις γιατί αν ρίξουν τη χώρα στη ύφεση και την εξαθλίωση και εν τέλει στη χρεοκοπία τότε θα τα χάσουν τα λεφτά τους. Για παράδειγμα στην Αργεντινή λέει ο Στίγκλιτς, πήραν 30 σέντς ανα δολλάριο πίσω.
Αν τα δάνεια που παίρνουμε πηγαίνουν για πληρωμές μισθών και συντάξεων και μόνον τότε δεν έχουμε διέξοδο. Απλά αυξάνουμε το χρέος μας. Εδώ καταλαβαίνω όσους μιλάμε για συρρίκνωση του κράτους ώστε να εξοικονομηθούν χρήματα που να δοθούν στην ανάπτυξη. Αλλά αυτό παίρνει χρόνο σε μια χώρα που έμαθε να είναι κρατικοδίαιτη και που και ο διωτικός τομέας ζούσε μέσω των κρατικών δραστηριοτήτων που τώρα έπαυσαν ή μειώθηκαν και προς το παρόν δανειζόμαστε ... για να προσπαθούμε να μειώσουμε το έλλειμμά μας και μόνο. Άσε που στην απογραφή των δημοσίων υπαλλήλων αποδείχτηκε περίτρανα ότι δεν ευθύνεται για τα ελλείμματα το πλήθος των υπαλλήλων και συνεπώς και το εργασιακό τους κόστος. Μπορεί να μην υπάρχει η σωστή κατανομή δυναμικού που οδηγεί στρη μη αποδοτικότητα του δημοσίου, μπορεί να υπάρχει υπαλληλικό ραχατιλίκι και μη σύνδεση της εξέλιξης με την παραγωγικότητα αλλά δεν θα εξοικονομήσουμε τόσα που να μας σώσουν από τα μισθολογικά και μόνο. Δείτε πχ το κόστος των εργαζομένων στα νοσοκομεία και το κόστος από τις προμήθειες και τις υπερτιμολογήσεις. Τι δημιουργεί την κρίση λοιπόν;
Μια λύση θα ήταν να μπορούσαμε να ρίξουμε το έλλειμμα του δημοσίου με πιο αργό ρυθμό, όχι για να συντηρήσουμε το πελατειακό κράτος και τα δεινά του παρελθόντος και τα κεκτημένα συντεχνιών αλλά για να εξοικονομούμε ένα μέρος των δανείων που να πηγαίνει σε επένδυσεις αναθέρμασης της οικονομίας. Ποιος θα έρθει σύντομα να επενδύσει στη χώρα όταν πχ σε γειτονικές χώρες με 300-400 ευρώ, μια επιχείρηση αμείβει πλούσια τα τοπικά της στελέχη; Καταλαβαίνεται για τι εσωτερική υποτίμηση χρειαζόμαστε για να γίνει κάτι τέτοιο εδώ και υπό συνθήκες αστάθειας του επιχειρηματικού περιβάλλοντος (φορολογικό τιμωρός των επιχειρηματικών κερδοφοριών που αλλάζει 2-3 φορές το χρόνο κλπ). Αν δεν αναθερμάνουμε κάπως από τις δικές μας δυνάμεις την οικονομική μηχανή της χώρας (ένα new deal αλά Ρούσβελτ), θα πρέπει να περιμένουμε χρόνια για να έρθουν ξένοι να επενδύσουν όταν η χώρα θα έχει πια εργασιακές συνθήκες δουλοπάροικων για να είναι ελκυστικό το εργασιακό κόστος.