Χρειάζονται και άλλοι τρόποι

Δεν ξέρω πόσο πιο πετυχημένη μπορεί να είναι η αυριανή Γενική Απεργία από τις προηγούμενες. Σαφώς όσο περνάει ο καιρός, οι επιπτώσεις όχι μόνον της κρίσης αλλά και της έλλειψης σχεδιασμού και της αποτυχημένης συνταγής για τη γιατρειά της οικονομίας με θύματα και πάλι τους μισθωτούς και τους συνταξιούχους, γίνονται όλο και πιο έκδηλες. Από την άλλη ο κόσμος φαντάζει σαν το μποξέρ που έχει δεχτεί απανωτά κτυπήματα και βρίσκεται σε κατάσταση ζάλης, περίπου knock-down.

Οι Γενικές Απεργίες και οι πορείες που τις συνοδεύουν έχουν τη δυναμική τους αλλά η ως τώρα εμπειρία έδειξε ότι δεν ιδρώνει το αυτί των κρατούντων και των συν αυτώ (εντός και εκτός). Επίσης οι εντός των τειχών άνθρωποί τους μοιάζουν να κρατάνε τα προσχήματα μέσω αυτών των, που και που, Γενικών Απεργιών. Φαίνονται ότι τους βολεύει και αυτούς και τους "ανωτέρους" τους, αυτό το κλίμα ανέξοδης εκτόνωσης της διαμαρτυρίας και της οργής του κόσμου. Συνάμα, οι Απεργίες είναι πιο εύκολες στο δημόσιο αλλά στον ιδιωτικό τομέα φαντάζουν βουνό και οι εργαζόμενοι ζουν υπό το κράτος εκβιασμού για τη θέση εργασίας τους και πιέσεων, που σαφώς δεν ευνοούν την ενίσχυση των Γενικών Απεργιών με σημαντικό κομμάτι του Ιδιωτικού Τομέα.

Θεωρώ ότι οι οργανωτές των κινητοποιήσεων πρέπει να σκεφθούν τη δυνατότητα άλλων εναλλακτικών κινήσεων που ίσως θα πονέσουν περισσότερο. Και δεν εννοώ βέβαια τίποτα βίαιες αντιδράσεις. Να σκεφθούμε πάντως ότι αυτό που έχει θορυβήσει περισσότερο απ' όλες τις αντιδράσεις του κόσμου είναι το κίνημα του ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ. Βέβαια έχει κατηγορηθεί σαν πράττον παρανομία. Αλλά δεν είναι ανάγκη να μποϋκοτάρεις μη πληρώνοντας και προκαλώντας τους "καλοθελητές" να κατηγορήσουν. Ίσως μπορείς να μποϋκοτάρεις μειώνοντας δραστικά την κατανάλωση, όπου αυτό μπορεί να γίνει γιατί έχουν φροντίσει να κάνουν τις αυξήσεις σε ανελαστικά προϊόντα και υπηρεσίες, που έχει ανάγκη απαραίτητη ο καθημερινός άνθρωπος, πχ το λεωφορείο για να πάει το πρωί στη δουλειά του.

Ίσως είναι ώρα τα σωματεία των εργαζομένων να κτυπήσουν δικαστικά σαν καταχρηστικές και παράνομες, μη ανταποδοτικές αυξήσεις, δηλαδή αυξήσεις που δεν γίνονται λόγω βελτίωσης του προϊόντος ή της υπηρεσίας, που θ' απολαύσει ο καταναλωτής αλλά για κάλυψη ελλειμμάτων και μάλιστα σε τομείς, που αποτελούν κρατικά μονοπώλια και που η τιμή δεν καθορίζεται από τον ανταγωνισμό. Δεν είναι δυνατόν να μιλάμε για ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια λειτουργίας με βάση το κέρδος στις κρατικές υπηρεσίες ενώ από την άλλη δεν υπάρχει το βασικό στοιχείο της ιδιωτικής οικονομίας, ο ανταγωνισμός, ώστε να λειτουργήσει σαν ρυθμιστικός παράγοντας των τιμών. Καταλαβαίνω ότι πρέπει να μειωθούν τα δημόσια ελλείμματα αλλά κάθε τι έχει ένα όριο. Δεν μπορούμε να μιλάμε για κερδοφόρες δημόσιες υπηρεσίες για να δημιουργηθούν πλεονάσματα επαρκή για να σβήσουν τα υπάρχοντα ελλείμματα στον χρόνο dt, που η Τρόικα απαιτεί. Δεν νοούνται κοινωνικές υπηρεσίες υπ' αυτό το πρίσμα. Καλύτερα τότε να τις σταματήσουμε τελείως και να περάσουμε σε πλήρη ιδιωτική πρωτοβουλία. Αν μη τι άλλο έτσι θα μειωθούν κρατήσεις των μισθωτών και κρατικά έξοδα.

Σίγουρα πρέπει να βρεθούν και άλλοι εναλλακτικοί δρόμοι αντίδρασης και εκδήλωσης της απαρέσκειας του κόσμου για τις αδιέξοδες τακτικές της Μνημονιακής συνταγής. Απλά αν βγαίνουμε στο δρόμο στη χάση και στη φέξη και μετριόμαστε και μας μετράνε, δεν θα πετύχουμε πολλά. Αυτοί εξάλλου πάντα λίγους θα μας βλέπουν, θα γίνονται και τίποτα επεισόδια στυλ Χατζιδάκη για να έχουν να λένε για τραμπούκους, μπορεί να γίνει και καμιά ο μη γένοιτο, νέα Μαρφίν προς γνώση και συμμόρφωση (ιδίως τώρα που πάει να ξεχαστεί η ιστορία με το πέρασμα του χρόνου) ... και ζήσαμε εμείς χάλια και αυτοί (ΠΑΝΤΑ) καλύτερα.

ΥΓ: Όταν αναφέρονται οι περισσότεροι τίτλοι των ΜΜΕ στη Γενική Απεργία σαν ΤΑΛΑΙΠΩΡΙΑ του κόσμου τότε καταλαβαίνετε, ποια ψυχολογία γίνεται προσπάθεια να διαμορφωθεί. Αν ήταν επιθυμητή η εθνική συναίνεση στην προσπάθεια της χώρας να βγει από την κρίση τότε σίγουρα δεν θα προσπαθούσαν να πυροδοτούν τους λεγόμενους κοινωνικούς αυτοματισμούς. Και εν πάση περιπτώσει αν η μόνη διέξοδος είναι οι σύμπνοια, η συνεργασία και η συμπόρευση της κοινωνίας, ΙΔΟΥ Η ΡΟΔΟΣ, ΙΔΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΠΗΔΗΜΑ. Ας σχηματισθεί επιτέλους κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας με συγκεκριμένο πολιτικό σχεδιασμό, με σαφές κοινωνικό συμβόλαιο και όχι με memorandum revisions ανά τρίμηνο-τετράμηνο. Τι σόι πολιτικές διαμορφώνονται σε τρίμηνα και τετράμηνα; Και εν τέλει ποιον ωφελεί ο μηδενισμός του δημόσιου ελλείμματος  σε χρόνους dt με μηδενική ανάπτυξη και υπερχρέωση της χώρας, τους Έλληνες ή αλλότρια συμφέροντα που υποτίθεται ότι ενδιαφέρονται για να σώσουν την Ελλάδα; Ναι αυτούς που και την έκδηλα αναγκαία αλλαγή της αποτυχημένης συνταγής τους, πιέζουν να γίνει με αντιστάθμισμα τη συνταγματική αλλοτρίωση της χώρας και με μικροπολιτικά κριτήρια, την κοινή γνώμη της χώρας τους και όχι τη λογική και την επιστημονική τεκμηρίωση μιας εφικτής λύσης που στην πράξη θα βοηθήσει την Ελλάδα να βγει από τα αδιέξοδά της.