Δεν γίνεται αλλιώς (!?;)

Άκουγα σήμερα στο ραδιόφωνο του ΣΚΑΙ τον κο Πρωτόπαπα ν' αναφέρεται στην πίστη του στα μέτρα της κυβέρνησης και να λέει ότι δεν έχει λόγο κάποιος να είναι πολιτικός αν μεταξύ του συμφέροντος της Πατρίδας και του πολιτικού του συμφέροντος, να γίνει αρεστός, διαλέγει το δεύτερο.

Όλα ωραία, αλλά ειλικρινά ακούγονται αταίριαστα τέτοια λόγια από πολιτικούς που έστω έμμεσα δια της συμμετοχής τους στη διακυβέρνηση, ενεπλάκησαν στο μεταπολιτευτικό χάλι της χώρας, ιδίως μετά ΟΝΕ και περισσότερο απ' όσους έχουν διατελέσει συνδικαλιστές στον ευρύτερο δημόσιο  τομέα και έχουν συνεισφέρει στα λεγόμενα "κεκτημένα", τα οποία τώρα αποκηρύσσουν, όπως ο διάολος το λιβάνι, σαν βασικά αίτια της κατάντιας μας.
Το να λένε τώρα σχεδόν μετά εορτής τις ωραίες ρήσεις, όπως την παραπάνω, τους δικαιώνει, όταν ακόμα μέχρι πριν από λίγους μήνες αντιδρούσαν συμμετέχοντας σε διαδηλώσεις για να μην εφαρμοστούν πολύ ηπιότερα μέτρα;
Πότε είχαν εν τέλει δίκιο τότε ή τώρα; Θα απαντήσουν ότι τότε δεν ήξεραν...

Και συνεχίζοντας ο κος Πρωτόπαπας, αναφέρθηκε στο γεγονός ότι φθάσαμε στα όρια και δεν γίνεται αλλιώς, απ' όσα γίνονται για να σωθεί η χώρα, μιλώντας αισθανόμενος αμέτοχος στο ότι φθάσαμε εδώ που φθάσαμε.

Θα σταθώ όμως στο "δεν γίνεται αλλιώς", που είναι η πιπίλα στο στόμα κυρίως των κυβερνητικών στελεχών.
Το "δεν γίνεται αλλιώς" μας έχει φέρει στην δεδομένη περίσταση σε περικοπές των μισθών και των συντάξεων ενώ την ίδια στιγμή ο πληθωρισμός τρέχει στο 6%, παρ' ότι καλοκαίρι, που θεωρητικά δεν είναι η χειρότερη ετήσια φάση για το μέγεθός του.
Το "δεν γίνεται αλλιώς" σημαίνει ότι στο τέρμα της στήριξης από την Τρόικα, το δημόσιο χρέος θα είναι στο 145% από 115% του ΑΕΠ, που είναι τώρα, χωρίς καμμιά εγγύηση ότι θα είμαστε σε θέση να σταθούμε στις αγορές με τέτοιο χρέος.
Το "δεν γίνεται αλλιώς" απλοϊκά σημαίνει ότι οι μόνες εκφάνσεις διαχείρισης είναι αυτές, που ακόμα και στην αρχή της εφαρμογής του πακέτου στήριξης έχουν οδηγήσει σε αχαλίνωτο πληθωρισμό παράλληλα με τη συρρίκνωση των εισοδημάτων των εργαζομένων και σε επαπειλούμενη ανεργία και ύφεση, που δεν θα μπορεί ν' αντισταθμιστεί με τις όποιες αναπτυξιακές "ασπιρίνες" θα μπορούν να ληφθούν ανέξοδα γιατί μόνο αυτές δέχεται η Τρόικα προκειμένου να διασφαλίσει τα χρήματα των πιστωτών μας.

Αν κάνουμε μια αναδρομή στα τέλη του 19ου αιώνα και στην τότε Ελληνική χρεοκοπία, η αλήθεια είναι ότι το μεγαλύτερο πλεονέκτημα από τον Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο, που αποκόμισε η χώρα και τη βοήθησε στην ανάκαμψη, ήταν η εμπιστοσύνη πουδημιούργησε η διεθνής παρέμβαση στο Ελληνικό Οικονομικό περιβάλλον, με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί κλίμα που ευνόησε τις επενδύσεις στην Ελλάδα.
Σε κάτι τέτοιο ελπίζουμε και σήμερα, μόνο που οι συνθήκες είναι κατά πολύ δυσκολότερες γιατί διεθνώς υπάρχουν πάμπολλοι σε παρόμοια κατάσταση με μας υπό Διεθνή Έλεγχο, εκλιπαρούντες για επενδύσεις. Υπάρχει ανταγωνισμός χρεοκοπημένων και εξαθλιωθέντων. Και το διεθνές κεφάλαιο έχοντας μεγάλη ζήτηση , μπορεί να επιλέξει αυτόν που έχει τη διάθεση και τη δύναμη να εξαθλιωθεί περισσότερο και να δώσει το ευνοϊκότερο περιβάλλον ευτελισμού του εργατικού κόστους. Ας ξανακοιτάξουμε προς τη Νότιο Αμερική. Όταν η Ουρουγουάη μπήκε στη δίνη της διεθνούς οικονομικής διαχείρισης, τα πράγματα φάνταζαν καλύτερα αρχικά γιατί ήταν μόνοι τους στη γειτονιά τους σε αυτή την κατάσταση. Όταν κατέπεσε και ο γειτονικός τους γίγαντας η Αργεντινή, τα πράγματα έγιναν ακόμα πιο σκούρα, γιατί πια λίγο τους πρόσεχαν, έχοντας κατά νου το πιο μεγάλο και προσοδοφόρο ψάρι. Ναι, η Νέα "Τάξη" Πραγμάτων, έχει χαοτικές παραμέτρους διαχείρισης. Και το "δεν γίνεται αλλιώς" φαντάζει πολύ απόλυτο σε αυτό το χάος αλλά ΚΥΡΙΩΣ πολύ αβέβαιο δυστυχώς για τον κο Πρωτόπαπα και για όλους μας.