Το ξεχασμένο "Δεν Ξεχνώ" και το νόημα της ανθρώπινης πλευράς του σε εποχές που η μνήμη αδυνατίζει μέσα από άλλα βάσανα και προβλήματα

...Δεν ξεχνώ μεταξύ άλλων και τις δικές μας ευθύνες και αμετροέπιες εν Ελλάδι και Κύπρω, που οδήγησαν στην de facto διχοτόμηση της Κύπρου για 36 χρόνια και οσονούπω πιθανότατα και στη de jure διχοτόμηση, αν λάβουμε υπ' όψη ότι πρακτικά φαίνονται αποτυχημένες οι προσπάθειες Χριστόφια και είναι ελάχιστες οι δυνατότητες στήριξης από την παρακμιακή, ημιχρεοκοπημένη Ελλάδα, που "παρακολουθεί" αμήχανα τις θερινές βαρκάδες του Πίρι Ρέις στο Αιγαίο (τόσα χρόνια δεν έχει σαπίσει πια αυτό το καράβι...Πολύ γερό σκαρί...).

Το παλιό σηματάκι "δεν ξεχνώ" ήταν μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 80 σχεδόν, κολλημένο παντού, σε κολώνες, λεωφορεία, τραίνα. Σήμερα φαίνεται ακόμα και η μνήμη όσων έζησαν τα γεγονότα ν' αρχίζει να χάνεται, μπροστά σε νέες πιο άμεσες και πιο απτές δυσκολίες, μπροστά σε άλλα βάσανα.

Πέρα από την εθνική χροιά του Κυπριακού, υπάρχει όμως και η άλλη οπτική γωνία, αυτήν των απλών ανθρώπων που χάθηκαν ή έμειναν ανάπηροι, υπερασπιζόμενοι βωμούς και εστίες. Κάποιους απ' αυτούς στη δεκαετία του 1980, τους έκοβαν την αναπηρική σύνταξη οι τότε πρέσβεις του κοινωνικού κράτους, πρόγονοι των νυν, ας δεχθούμε κατ' ανάγκη, κατεδαφιστών του. Ιστορικό είχε μείνει το κόψιμο της εκπομπής του Γιώργου Παπαδάκη, "Τρεις στον Αέρα", όταν παρουσίασε το θέμα τους, δείχνοντας την, σε αρκετές περιπτώσεις, αναλγησία του νεοελληνικού "κράτους" ακόμα και σε κάποιους, που σε άλλους καιρούς θ' αποκαλούσαν Ήρωες.

Τους ανθρώπους αυτούς και όσους βρέθηκαν πρόσφατα σε ομαδικούς τάφους, όντας για χρόνια χαρακτηρισμένοι σαν αγνοούμενοι, δεν τους ξεχνάμε ιδίως όσοι, έστω και μικρά παιδιά τότε, ζήσαμε εκείνες τις δραματικές μέρες του 74 και όσοι έχουμε στη μνήμη μας αποτυπωμένες εικόνες με μαυροφόρες χαροκαμένες μάνες, συζύγους και κόρες με δάκρυα στα μάτια και με τις φωτογραφίες των χαμένων στα χέρια τους μπρος στα στήθια τους. Και δεν τους ξεχνάμε όχι για λόγους αντεκδίκησης και ρεβανσισμού αλλά ύψιστου σεβασμού και τιμής, στον απλό άνθρωπο, που στάθηκε στο μετερίζι της υπεράσπισης της γης του, προδομένος μάλιστα από αδελφούς και "φίλους".

 Πέρα από το τι μπορεί  κανείς να πιστεύει ή να ελπίζει για το Κυπριακό, οι άνθρωποι είναι αυτοί που μετράνε και αυτοί που ενδιαφέρουν, γιατί αυτοί είναι που δίνουν νόημα και ζωή στις Πατρίδες.