Ασφαλιστικό

Περαιτέρω μέτρα για το ασφαλιστικό ανήγγειλε πομποδώς μέσω ΜΜΕ ο αρμόδιος Υπουργός κος Λοβέρδος, ως απαιτούμενα από την Τρόικα.

Αντιγράφω από in.gr:

"...η «τρόικα» ζητεί την άμεση εφαρμογή των αλλαγών στο Ασφαλιστικό από το 2015 και όχι το 2018.

Επίσης, ζητεί να δίνεται πλήρης σύνταξη στα 40 χρόνια εργασίας και να επιβάλλεται ποινή 6% ετησίως για τους εργαζόμενους που συνταξιοδοτούνται πρόωρα (πριν τα 65)

Ακόμα, πιέζει για τη μείωση των ασφαλιστικών ταμείων σε τρία (ΙΚΑ, αυταπασχολούμενοι και αγρότες), χωρίς εξαιρέσεις για μηχανικούς, δημοσιογράφους κ.ά.

Όπως είπε ο κ. Λοβέρδος, η «τρόικα» ζητεί ακόμα μείωση συντάξεων για διαζευγμένες και άγαμες κόρες δημοσίων υπαλλήλων, καθώς και των συντάξεων χηρείας".

Είναι σαφές ότι η πορεία δανεισμού της χώρας θα απαιτήσει κλιμάκωση των επαχθών μέτρων, αν και επίσης σαφές είναι ότι δεν είναι τα πάντα επαχθή και άδικα. Κάποια στρέφονται και εναντίον στρεβλώσεων, που υπήρχαν στην Ελλάδα και που ήταν σε ισχύ πέρα από τη λογική και την πραγματικότητα.

Το ασφαλιστικό δυστυχώς, ομολογείται από παντού, ότι είναι θύμα αυτών των στρεβλώσεων, όπως είναι και θύμα και άλλων δεινών, της κακοδιαχείρισης, της εισφοροδιαφυγής, της σπατάλης και της υποκλοπής των πόρων των ταμείων και εν τέλει και της υπογεννητικότητας στην Ελλάδα.

Το ασφαλιστικό σύστημα φαντάζει σαν ένας αραμπάς, που προσπαθούμε να τον κρατήσουμε σε κυκλοφορία σε δρόμο ταχείας κυκλοφορίας.
Κατα τη γνώμη μου, ένα βασικό θέμα είναι ότι θα πρέπει να διαχωριστεί το συνταξιοδοτικό από τις κοινωνικές υπηρεσίες υγείας. Οι ιατροφαρμακευτικές υπηρεσίες θα πρέπει να φύγουν από τα ταμεία και να υπαχθούν σε ενιαίο κοινό φορέα στα πλαίσια του ΕΣΥ, όπου θα πρέπει να υπαχθούν και τα ιατρεία του ΙΚΑ κλπ. Οι εισφορές υγείας των εργαζομένων θα είναι προφανώς ανάλογες του εισοδήματός των και με ενιαία κλίμακα για όλους. Την πρόταση αυτή την είχα εκφράσει και πολύ παλαιότερα και είδα σήμερα να την εκφράζει πάνω κάτω και ο ΛΑΟΣ με την προσθήκη της χρηματοδότησης του ιατροφαρμακευτικού συστήματος από ένα ποσοστό του τζίρου. Παλαιότερα είχα εκφράσει απόψη επανόδου στο προ του ΕΣΥ καθεστώς, όπου τα δημόσια νοσοκομεία θα πρόσφεραν υπηρεσίες, περαιτέρω του επιπέδου που θα προδιαγράφει το σύστημα υγείας επί πληρωμή, δηλαδή χρήματα, που σήμερα πληρώνονται μαύρα, να είναι στη διαφάνεια και νόμιμα και να μπάινουν στον κορβανά του συτήματος και να συμβάλλουν έτσι οι πιο πλούσιοι στην περίθαλψη των πιο αδυνάτων.

Τα όποια ταμεία εν τέλει απομείνουν, θ' ασχολούνται με το συνταξιοδοτικό κομμάτι και μόνο.

Πιστεύω ότι αν μη τι άλλο, ίσως έτσι δεν θα διασπαθίζονται και οι εισφορές υγείας και θα πηγαίνουν για τον σκοπό για τον οποίο δίνονται και ίσως επέλθει και κάποιος ορθολογισμός μέσα στον κοινό φορέα, παρά στον κυκεώνα των ταμείων. Φαντάζει και παράταιρο να λες ότι έχεις ΕΣΥ από τη μια και από την άλλη και η διαχείριση αλλά και η άσκηση διαφόρων επιπέδων πράξεων που αφορούν την παροχή κοινωνικών υπηρεσιών υγείας, να παραμένει διάσπαρτη σε ένα κάρο φορείς. Δεν νομίζω ότι αυτή είναι η πρακτική που ακολουθείται και στις χώρες πρωτοπόρους των κρατικών συστημάτων υγείας.

Δεν λύνεται βέβαια το οικονομικό κομμάτι και τα προβλήματα με τη χρηματοδότηση του συστήματος. Υπάρχουν πάντως πάρα πολλές μελέτες, που δείχνουν ότι ούτε και η άνοδος των ορίων ηλικίας πρόκειται να λύσει το πρόβλημα. Βέβαια οι μελέτες αυτές δεν λάμβαναν υπ' όψη τους πιθανότατα, τη σημαντική ύφεση, που θα υπάρξει και τις απολύσεις με χαμηλές αποζημιώσεις, που επιζητούν οι κοινωνικοί εταίροι και προσπαθούν να τις βάλουν μέσω Τρόικα στο τραπέζι των μέτρων. Οι απολύσεις μεγάλων σε ηλικία εργαζομένων, θα τους στείλουν στη μακροχρόνια ανεργία και στην αδυναμία συνταξιοδότησης ή στη συνταξιοδότηση με το ηλικιακό όριο αλλά με σημαντικά μειωμένη σύνταξη. Από την άλλη, οι νέοι λόγω ύφεσης θα βρίσκουν δύσκολα δουλειά και θα μπαίνουν καθυστερημένα στον εργασιακό βίο και πιθανότα με σημαντικές περιόδους ανεργίας. Και αυτοί μόνο σε σύνταξη μειωμένη στο ηλικιακό όριο μπορούν να ελπίζουν.

Κατά συνέπεια, υπάρχει διάχυτη η αντίληψη ότι τα μέτρα πάνε να λύσουν το συνταξιοδοτικό μέσα από την εργασιακή εξαθλίωση του κόσμου. Το ζήτημα είναι αν υπάρχουν εναλλακτικές λύσεις. Ναι, μπορούμε να λέμε να φέρουν όσα έφαγαν από τα ταμεία πίσω και να πατάξουμε την εισφοροδιαφυγή. Ναι, πρέπει να γίνουν, όσο μπορούν να γίνουν, αυτά, αλλά ίσως δεν φτάνουν πια και ίσως δεν μπορούν να γίνουν τόσο γρήγορα όσο χρειάζεται, όταν έχουμε τον κρατικό μηχανισμό ξεχαρβαλωμένο. Η αλήθεια είναι ότι σε αυτή τη φάση θα περίμενα να δω τις διάφορες μελέτες των ειδικών και των εργατολόγων της ΓΣΕΕ να δίνουν κάποιες εναλλακτικές προτάσεις, αλλά όσο τουλάχιστον μπορώ να παρακολουθήσω το ζήτημα, δεν φαίνεται κάτι τέτοιο να συμβαίνει ή και αν συμβαίνει είναι άτονο και ελάχιστα δημοσιοποιούμενο.