Ιδανικές συνθήκες για τη Σφαγή των Αμνών

Αυξάνουμε το ποσοστό των απολύσεων  επί του εργατικού δυναμικού από 2% σε 4% ή 5%. Δίνουμε τις αποζημιώσεις σε 6 μηνιαίες δόσεις. Μειώνουμε τις αποζημιώσεις όλων με βάση, όχι τον πραγματικό μισθό τους, αλλά το μισθό εργατοτεχνίτη, που θεωρούμε σαν μέσο μισθό στη νέα τάξη πραγμάτων. Δεν υπογράφονται νέες συλλογικές συμβάσεις, οπότε ο κατώτερος μισθός ή ημερομίσθιο δεν προστατεύεται πια και καθορίζεται μόνο από ατομικές συμβάσεις. Η ανεργία αυξάνει τη ζήτηση εργασίας και συμπιέζει τους μισθούς.

Έτσι θα διαμορφωθεί το εργασιακό περιβάλλον της νέας εποχής, που οι σχεδιαστές του ευελπιστούν ν' ανεβάσει την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας της χώρας.  Για να επιβιώσει μια τέτοια κατάσταση πρέπει να συνοδεύεται από την πτώση των τιμών, αν μη τι άλλο των βασικών προϊόντων διαβίωσης. Ειδάλλως δεν θα μπορούν να επιβιώσουν οι άνθρωποι στους οποίους το πλάνο έχει σχεδιαστεί για να εφαρμοστεί. Ο σχεδιασμός όμως προβλέπει παράλληλα βαριά φορολογία με αυξήσεις του ΦΠΑ και αυτών των ειδών και με δεδομένο ότι η συντριπτική πλειοψηφία των προϊόντων, που καταναλώνονται στη χώρα, είναι εισαγόμενα, δεν αναμένεται να αλαφρώσει η κατάσταση για τους εργαζόμενους με ουσιαστικές μειώσεις τιμών καταναλωτή. 

Οι προοπτικές είναι δυσοίωνες για τον απλό εργαζόμενο. Είναι σίγουρο ότι δεν έχουμε δει τίποτε ακόμα, δεν έχουμε συναντήσει τις χειρότερες κακοτοπιές και δεν έχουμε διαβεί τα δύσβατα μονοπάτια ούτε κατά διάνοια. Είναι όμως λυπηρό  το γεγονός ότι το μέλλον που σχεδιάζεται δεν λαμβάνει υπ' όψη του τις περισσότερες από τις παραμέτρους, που και η κοινή λογική ακόμα και όχι κάποια τεχνοκρατική γνώση βάθους, δείχνει ότι το πλάνο χωλαίνει και δεν γίνεται να οδηγηθεί σε επιτυχή εκτέλεση, παρά μόνο σε καταρράκωση του ανθρώπινου δυναμικού της χώρας, που για να διασωθεί, θα έχει σαν μόνη διέξοδο τη μετανάστευση. Ήδη τα ΜΜΕ με εκτενή ρεπορτάζ (πχ Βλέπε ΝΕΑ του προηγούμενου Σαββατοκύριακου, με συνεντεύξεις Ελλήνων εργαζομένων του εξωτερικού) μας  προετοιμάζουν γι' αυτή την εναλλακτική λύση.

Άλλωστε τα ίδια συμβαίνουν εκτενώς σε χώρες ακόμα και της Ευρωζώνης με σχετικά όμοια προβλήματα και μέτρα με τα δικά μας (βλέπε Ιρλανδία), που το εργατικό δυναμικό τους τις εγκαταλείπει. Άλλωστε αυτή τη λύση ακολούθησαν οι Έλληνες και στο παρελθόν για να επιβιώσουν όταν η χώρα τους δεν μπορούσε να τους θρέψει. Άλλωστε ποιος μπορεί να προτιμήσει την ανεργία, με επιδόματα που δεν θα φθάνουν ούτε για διατροφή και την απέλπιδα αναζήτηση εργασίας και την εξαθλίωση από την ελπίδα της ξενητιάς, που με τις όποιες δυσκολίες της θα φαντάζει σύντομα παράδεισος μπροστά στην μετα-μεταπολιτευτική Ελλάδα;