Δεν είναι ν' απορεί κανείς με τη ερμηνεία της δημοσιονομικής κρίσης, που επιχειρείται διεθνώς με την ευκαιρία του Ελληνικού προβλήματος, το οποίο όμως αναδύεται επιδημικά και σε άλλες οικονομίες της Ευρώπης αλλά και στην Αμερική (μάλιστα στις Ηνωμένες Πολιτείες έχουν γραφτεί πολλά άρθρα, που καλούν τους Αμερικανούς πολίτες να δουν το μέλλον της χώρας του, κοιτάζοντας το παρόν της Ελλάδας!).
Η ερμηνεία λοιπόν της δημοσιονομικής κρίσης ενοχοποιεί την Ταντάλεια προσπάθεια για παροχές κοινωνικών υπηρεσιών από τα κράτη, θεωρώντας την ως καταδικασμένη στην πράξη να μην μπορεί να υποστηριχθεί και να οδηγεί τις κρατικές οικονομίες σε τεράστιους δανεισμούς και ελλείμματα.
Αυτή είναι η όψη του θέματος, που ικανοποιεί τις τάσεις των υποστηρικτών της διαστροφής του καπιταλισμού, που κυριαρχεί σήμερα, ν' απενοχοποιήσουν τη διαστροφή τους. Δεν λέγεται συνήθως κουβέντα για την εκτροπή του τραπεζικού συστήματος από την εκμετάλλευση των αποταμιεύσεων για τη δημιουργία επενδύσεων προς την άμετρη κερδοσκοπία και τη δημιουργία διαφόρων ειδών από "φούσκες" και "τοξικά προϊόντα". Πολλούς βολεύει να παρουσιάζουν την Ελλάδα σαν παράδειγμα, επιδιώκοντας να συρρικνώσουν, όπου και όπως μπορούν, τις κοινωνικές υπηρεσίες των κρατών, ξεχνώντας όμως ότι στην Ελλάδα δεν έχουμε οικονομία αλλά παραοικονομία, ότι στην Ελλάδα των εκατομμυρίων φοροφυγάδων, οι κοινωνικές υπηρεσίες ήταν πνιγμένες στην αδιαφάνεια, τη διαπλοκή και τις κάθε λογής απατεωνιές.
Ένα άλλο ζήτημα που κατά κόρον συζητείται εδώ και μέρες είναι το πόσο κακό θα μας έκανε η επιστροφή στη δραχμή ή αν δεν ήμασταν στην Ευρωζώνη και είχαμε αυτή την κρίση, πόσο πιο άσχημα θα ήμασταν. Κατ' αρχάς δεν είμαστε καθόλου σίγουροι ότι θα είχαμε τη σημερινή κρίση αν δεν ήμασταν στην Ευρωζώνη, τουλάχιστον την κρίση με τη μορφή που την αντιμετωπίζουμε στην παρούσα κατάσταση. Ναι, καταλαβαίνω ότι αν τώρα φύγουμε από το Ευρώ και το χρέος θα διογκωθεί και η ισοτιμία της νέας δραχμής θα είναι βαθιά καταβαραθρωμένη και άλλα από τα επιχειρήματα των καλών κυρίων, που έχουν την καλωσύνη να βγαίνουν κάθε μέρα στα ΜΜΕ για να μας ενημερώσουν και να μας συμβουλεύσουν (...και με προτίμηση ιδίως το ΣΚΑΙ...). Ναι, φαίνεται να 'ναι δυστυχώς μονόδρομος το να μπει κάποιο κράτος στην Ευρωζώνη και το πισωγύρισμα μοιάζει σαν δρόμος προς την κόλαση. Μια απλή όμως ερώτηση, που δεν απαντούν οι σύμβουλοι και αναλυτές, είναι το αν, όντας στην Ευρωζώνη, θα μπορέσουμε ποτέ να ισορροπήσουμε κάπως το εμπορικό ισοζύγιο της χώρας και να φέρουμε κάποια χρήματα κάνοντας εξαγωγές. Τα παραδοσιακά προϊόντα της χώρας, προϊόντα που για πουληθούν, απαιτούν πολύ χαμηλό κόστος παραγωγής και όχι σκληρό νόμισμα, είναι αδύνατον σχεδόν πλέον να δημιουργήσουν κάποιο σοβαρό πλεόνασμα εξαγωγών. Στην Ελλάδα πλεόν έχει μείνει μόνο ο Τουρισμός σαν πηγή εσόδων, που εκτός από την γενική ανοργανωσιά μας, υποφέρει και από την ακρίβεια που έχει προκαλέσει το Ευρώ στην εσωτερική ελληνική αγορά. Τι περιμένουμε λοιπόν να συμβεί στην Ελλάδα όντας στην Ευρωζώνη; Να δημιουργήσει ξαφνικά βαριά βιομηχανία με ανταγωνιστικά προϊόντα; Ίσως να βρεθεί πετρέλαιο και να γίνουν σεΐχηδες παρέα με τον κουμπάρο τον Ερντογάν...Ή πάλι να γίνουμε οι πρωτοπόροι των "πράσινων" τεχνολογιών εκ του μηδενός ... όταν ακόμα καίμε σκουπίδια σε χωματερές και πετάμε τα μπάζα στις ρεματιές και μολύνουμε λίμνες και ποτάμια με απόβλητα και βρωμιές. Το πιθανότερο σενάριο ίσως είναι να σηκωθούμε εμείς να φύγουμε από την Ελλάδα, όσοι μπορούμε, μετανάστες, για να έρθει έτσι χρήμα στη χώρα. Εν τω μεταξύ θα είμαστε περήφανα μέλη της Ευρωζώνης. Και η ζωή συνεχίζεται ή ας ελπίζουμε ότι θα 'ναι έτσι.
Η τελική ερώτηση προς όλους. Αν δεν ήμασταν στην Ευρωζώνη, σε μια παρόμοια κατάσταση, όπως αυτή που υπήρχε τον περασμένο Οκτώβριο, τι θα έκανε η κυβέρνηση άμεσα;
Υπάρχουν εν ζωή και με συγγενείς κάποια νυν κυβερνητικά στελέχη, τέως οικονομικοί τσάροι, που είχαν εφαρμόσει τη μέθοδο παλαιότερα και γνωρίζουν την απάντηση. Και σίγουρα δεν θα είχαμε καταλήξει εδώ που είμαστε τώρα.
"Βλέποντας όλα αυτά καταλαβαίνουμε γιατί επινοήθηκε το σχέδιο διάσωσης. Για να διασωθούν οι τράπεζες και ορισμένοι πλούσιοι Έλληνες"
[Καρλ Όττο Περλ, τέως Πρόεδρος Bundesbank. Από τον ΚΟΣΜΟ ΤΟΥ ΕΠΕΝΔΥΤΗ, Σάββατο 22-5-2010]
Η δραχμή περίμενε 2000 χρόνια για να ξαναεμφανιστεί. Εχει υπομονή να μεριμένει 5-10 ακόμα μέχρι να ενημερώσουν και τους δημοσιογράφους του Σκαι για την αναγκαιότητα της επιστροφής μας σε αυτή.
ΑπάντησηΔιαγραφή