Ο κος Ντομινίκ Στρος Καν, η γλαφυρή συνέντευξη και οι δρόμοι που οδηγούν στην κοινωνική συναίνεση.

Μπορεί σε πολλά να μην συμφωνούμε μαζί του και πιθανότατα να τον θεωρούμε αρχιερέα του επάρατου ΔΝΤ, αλλά δεν μπορούμε να αρνηθούμε ότι έχει μια γοητεία στο λόγο του και μια προσπάθεια να παρουσιάσει και την καλή πλευρά των όσων μάλλον επαχθών αντιπροσωπεύει. Πιθανότατα μάλιστα να είναι πιο πειστικός στα επιχειρήματά του ο σοσιαλιστής Πρόεδρος του ΔΝΤ κος Ντομινίκ Στρος Καν από τους Έλληνες πολιτικούς. Και ας μην λησμονούμε ότι για το μίγμα των μέτρων, που κατέληξε ανισοβαρές, άδικο και δυσανάλογο των ευθυνών του καθενός, περισσότερο ευθύνονται κοινοτικοί (και κοινωνικοί) εταίροι και κυβερνητικοί ιθύνοντες, όπως αποκαλύπτεται σιγά-σιγά και περισσότερο απ' όλους η ίδια η ανυπαρξία του ελληνικού κράτους, που μόνο τα συνήθη θύματα, μισθοσυντήρητους και συνταξιούχους, είναι ικανό να ελέγξει οικονομικά.

Επειδή στην Ελλάδα έχουμε πάντα την τάση να κατηγορήσουμε τον ξένο δάκτυλο, περισσότερο από τις δικές μας ευθύνες, ας αναλογιστούμε αν για παράδειγμα έπρεπε να μπούμε όπως μπήκαμε στην ΟΝΕ και αφού μπήκαμε όπως μπήκαμε, αν φροντίσαμε στη συνέχεια να προσαρμοσθούμε και όχι απλά να βγάζουμε τα μάτια μας με απογραφές και επανεκτιμήσεις ελλειμμάτων κατά το πολιτικό μας συμφέρον και με στόχο το συνεχή, χωρίς ανάπτυξη, δανεισμό.
Ναι, είμαστε μέσα στα γρανάζια ενός συστήματος εκτραπέντος καπιταλισμού. Ναι, δεχτήκαμε κτυπήματα που είχαν απότερους στόχους μέσα στην Ευρωζώνη. Αλλά αδύναμος κρίκος γίναμε μόνοι μας και δυστυχώς από το τούνελ πρέπει να βγούμε τώρα με οδηγούς ανθρώπους που είχαν με τον ένα ή άλλο τρόπο εμπλοκή στην είσοδο μας στη σκοτεινή στοά, γιατί αυτούς έχουμε τώρα και απλά αναμένουμε από τις δυνάμεις, που θα αναδείξει η μάχη μας με το σκοτάδι, να αποδειχτούν ικανές να μας βγάλουν κάποια στιγμή ξανά στο φώς, ικανότερες απ' αυτούς που ενώ έβλεπαν που πάμε, άφησαν το καράβι να πέσει στα βράχια... Στο τούνελ δεν υπάρχει δρόμος καλοστρωμένος και το ξέρουμε. Υπάρχει ατραπός με μυτερές πέτρες και οι διαβάτες φοβούνται να τη διαβούν. Χρειάζεται κάποιος να τους δώσει την ελπίδα ότι στο τέλος της ατραπού, οι πληγές θα κλείσουν και θα γιάνουν. Χρειάζεται ο οδηγός να τους δώσει στόχους, που να καθορίσουν πως να βαδίσουν με ασφάλεια και σταθερότητα. Το ότι υπάρχει το τούνελ και η κακοτράχαλη ατραπός δεν σημαίνει ότι μπορούμε και να την περάσουμε και να βγούμε στην άλλη πλευρά. Και οι οδηγοί θα παίξουν ρόλο και οι οδηγίες τους και το ηθικό που θα δώσουν στους διαβάτες που θα οδηγήσουν.

Εν τω μεταξύ δείτε τον κο Ντομινίκ να χειρίζεται πειστικότατα και γλαφυρότατα το λόγο στη συνέντευξή του στον κο Μιχάλη Ιγνατίου στο MEGA. Ίσως σας πείσει κάπως για την αναγκαιότητα των μέτρων,ίσως όχι. Ίσως σας πείσει για τη μεγαλωσύνη της κυβέρνησης να τα λάβει, ίσως όχι. Είναι σίγουρα δύσκολο να πειστείς από κάποιον που δεν έζησε και ζει την καθημερινότητα της Ελλάδας. Και πιο δύσκολο είναι να πειστεί αυτός, που όντας στα όρια της φτώχιας, του ζητείται τώρα να ζήσει κάτω απ' αυτά με μηδαμινή κοινωνική μέριμνα ενός κράτους μπάχαλου, που είναι αναγκασμένο να περικόψει και βασικά, γιατί δεν έχει την ικανότητα να περικόψει τα περιττά.

Υπάρχουν δυο δρόμοι να στραφούν οι προσπάθειες για κοινωνική συναίνεση.
Ένας είναι ο ατέρμονος κατά τη γνώμη μου, του να πεισθεί ο αδικημένος ότι ναι μεν αδικείται αλλά κάποια στιγμή η αδικία θ' αρθεί και θα έρθουν μέρες καλύτερες αν όχι γι' αυτόν αλλά για τα παιδιά του.
Τον προσπάθησαν πολλοί ως τώρα, ναι και ο κος Ντομινίκ μεταξύ αυτών, θεωρώ, στη συνέντευξή του.
Ο άλλος δρόμος είναι να προσπαθήσουμε άμεσα και αποδεχόμενοι ότι διαπράττουμε αδικίες στην επιβολή των μέτρων, να οργανωθούμε και να άρουμε στο εγγύτατο χρονικά δυνατόν τ' άδικα μέτρα, αντικαθιστώντας τα με δικαιότερα, που θα πλήττουν τους έχοντες και κατέχοντες και καλύτερα να πούμε όσους έχουν και κατέχουν παρανόμως και εις βάρος του κράτους και του κοινωνικού συνόλου.
Αν δεν δεσμευθεί η κυβέρνηση σε αυτό το θέμα με την επίσημη συναίνεση της Τρόικα, ότι θα δεχθεί κοινωνικά δικαιότερες αλλαγές μέτρων, ποσοτικά κινούμενες στου στόχους του σχεδιασμού, τότε είναι σαφές ότι δεν θα υπάρξει στο βαθμό, που είναι αναγκαία, κοινωνική συναίνεση, που θα δύναται να οδηγήσει το πρόγραμμα σε επιτυχία. Και αυτό δεν συμφέρει ούτε την Ελλάδα, ούτε και τους πιστωτές της.