Σήμερα φίλος έκανε επέμβαση με μπαλονάκια σε τέσσερα σημεία για ν' αντιμετωπίσει καρδιακό πρόβλημα που ξαφνικά εμφανίστηκε ή έστω ξαφνικά έγινε σοβαρό και απειλητικό.
Προ ολίγου διάβασα για μωρό που έχασε σήμερα τη ζωή του στις ρόδες λεωφορείου, όταν η μητέρα του έχασε τον έλεγχο και της ξέφυγε το καρότσι.
Πάλι καμμιά τριανταπενταριά συνάνθρωποι σκοτώθηκαν στην άσφαλτο, θύματα της Πασχαλινής εξόδου.
Από τη μια στιγμή στην άλλη, η ανθρώπινη ζωή δείχνει να κρέμεται σε μια κλωστή και έστω και αν η επιστήμη και ο πολιτισμός, την κλωστή αυτή την έχουν ενισχύσει, την έχουν ατσαλώσει, δεν παύει να είναι όχι πολύ δύσκολο να κοπεί, έρμαιο των περιστάσεων της στιγμής.
Ματαιότης ματαιοτήτων τα πάντα ματαιότης; Ίσως όχι, αν νοιώθουμε την κάθε στιγμή να μην πηγαίνει χαμένη και να γίνεται στιγμή προσφοράς και δημιουργίας. Ίσως ναι, αν παρ' όλα αυτά, οι περιστάσεις και η μοίρα παίρνουν νέους ανθρώπους ή μωρά που δεν μπόρεσαν καν ν' αδράξουν την ευκαιρία της ζωής, που τους πρόσφερε ο Δημιουργός. Μάλλον, η ουσία των πραγμάτων σε αυτή την Πλάση βρίσκεται πέρα από την ατομικότητα του καθενός μας, στη μαζικότητα της ανθρωπότητας και παρά τα σκληρά κτυπήματα της μοίρας, που βλέπουμε ολόγυρά μας συνεχώς σε συνανθρώπους μας ή στους εαυτούς μας, η Ζωή συνεχίζεται, λογαριάζοντας πιότερο το σύνολο από τις μονάδες.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου