Με αφορμή τη νέα γενική απεργία θα κάνω ένα μικρό σχολιασμό.
Η βασική διαμαρτυρία και η κοινή συνισταμένη όσων αντιδρούν στα μέτρα (γιατί δεν υπάρχει σίγουρα πλήρης σύμπτωση των απόψεων όλων) είναι ότι εφόσον δεν υπάρχει αναλογική ευθύνη όλων για την κατάσταση στην οποία περιήλθε η οικονομία, δεν είναι δίκαιο να υπάρξει αναλογική επιβάρυνση όλων.
Η κυβέρνηση κατά τη γνώμη μου, αν μη τι άλλο θα έπρεπε να απαλλάξει τη μερίδα των μισθωτών, που αμείβονται με χαμηλούς μισθούς, από το ψαλίδισμα του 13ου και 14ου μισθού, όπως έκανε και με τους συνταξιούχους. Θα μπορούσε, όπως επιχείρησε αρχικά να προσπαθήσει να καθορίσει ποιο είναι το όριο των ετήσιων αποδοχών των χαμηλόμισθων και να εφαρμόσει την περικοπή απ' αυτό το όριο και πάνω. Είναι σίγουρο ότι τα κέρδη του δημοσίου από τις περικοπές σε αυτή την κατηγορία των εργαζομένων, ελάχιστα συνεισφέρουν στην κάλυψη του δημοσίου ελλείμματος και παράλληλα αυξάνουν τη λαϊκή οργή και δίνουν επιχείρημα σε εκείνο το κομμάτι των διαμαρτυρόμενων, που ασπάζεται την πλήρη άρνηση της πολιτικής των περικοπών.
Δυστυχώς όμως, γίνεται φανερό ότι η κυβέρνηση πήρε τα μέτρα αυτά όχι κατόπιν δικών της αποφάσεων και υπολογισμών αλλά καθ' υπαγόρευση των εξωγενών παραγόντων, που εμπλέκονται στην υπόθεση (ΕΕ, δανειστές, αγορές), κάτω από το εκβιαστικό δίλημμα ότι είτε εφαρμόζεις το "σίγουρο" εισπρακτικό μοντέλο της απομύζησης των ευκόλως φορολογούμενων και ευκόλως συνεισφερόντων είτε δανεικά δεν έχει με φυσιολογικό επιτόκιο. Δεν είχε το θάρρος και το σθένος ν' αντισταθεί περαιτέρω ή δεν γινόταν να το κάνει σε σχέση με το συμφέρον της χώρας; Είναι πολύ δύσκολο να το σταθμίσει κάποιος, που είναι έξω από τον χορό.
Το ζήτημα είναι ότι δυστυχώς παρ' όλη τη σκληρότητα τους, τέτοια μέτρα δεν βοήθησαν χώρες όπως η Αργεντινή ή η Ιρλανδία να βγουν από την κρίση, αντιθέτως διεύρυναν την ανεργία και πάγωσαν την αγορά τους.
Κλείνοντας θέλω να πω για το δημόσιο ότι όλοι καταλαβαίνουμε ότι ο αριθμός των υπαλλήλων δεν συμφωνεί με τις υπηρεσίες που προσφέρoυν και σε κάποιες περιπτώσεις υπήρχαν και υπάρχουν προκλητικοί μισθοί και προνόμια και μάλιστα πολλές φορές σε υπηρεσίες όχι πρώτης γραμμής για τους πολίτες. Παράλληλα όμως υπάρχουν και μισθοί απαξιωτικοί του έργου, που περιμένει ο πολίτης να του προσφερθεί από συγκεκριμένους δημόσιους φορείς, όπως πχ οι γιατροί του ΕΣΥ και άλλοι.
Αν μη τι άλλο, το δημόσιο χρειάζεται μια αναδιάρθρωση ώστε να ενισχυθούν τα κομμάτια του, που τα έχει ανάγκη ο λαός και υπολειτουργούν ή δυσλειτουργούν (πχ υγεία ασφάλεια και άλλα) και να περικοπούν πολλά άλλα που δημιούργησε και γιγάντωσε το πελατειακό και ρουσφετολογικό κράτος της μεταπολίτευσης.
Συνεπώς, ναι υπάρχει αδικία στα μέτρα, πρέπει να φωνάζουμε για την εκλογίκευσή τους και τη δίκαιη κατανομή των βαρών αλλά δεν πρέπει να χαϊδεύουμε αυτιά και να ζητάμε να μείνουν εν ενεργεία πράγματα και νοοτροπίες, που συνέβαλαν στο να είμαστε σε αυτή την κατάσταση ευτελισμού, που βιώνουμε σήμερα.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου