Τι νόημα έχει η ύπαρξη του κοινού νομίσματος της ευρωζώνης, του Ευρώ, αν δεν υπάρχει η κοινοτική αλληλεγγύη μεταξύ των μελών της Ευρωζώνης;
Αυτό το απλό ερώτημα έθεσε πάνω-κάτω ο Πρόεδρος της Γαλλίας, Νικολά Σαρκοζί στη συνάντησή του με τον Πρωθυπουργό της Ελλάδας κο Παπανδρέου.
Είναι ένα υπαρξιακό ερώτημα της Ευρωζώνης, που δοκιμάζεται λειτουργικά και θεσμικά παράλληλα με την δεινοπαθούσα οικονομικά χώρα μας, και που οι υγειώς σκεπτόμενοι Ευρωπαίοι εταίροι μας (όχι αυτοί με τα πωλητήρια στην Ακρόπολη και στην Κέρκυρα και με το δάκτυλο της Αφροδίτης προτεταμένο άνωθεν) το γνωρίζουν καλώς.
Η Ευρώπη καλείται ν' αποδείξει μια στοιχειώδη συνοχή, που θ' απαντήσει το υπαρξιακό παραπάνω ερώτημα και θ' απομονώσει όσους παίζουν εντός ΕΕ είτε για την πάρτη τους και μόνο είτε σαν πέμπτη φάλαγγα των Ατλαντιστών, εξυπηρετώντας διαλυτικές τάσεις. Και αυτό είναι ουσιαστίκο ευρωπαϊκό ζήτημα για όσους δεν εθελοτυφλούν θεωρώντας το Ελληνικό πρόβλημα ως τοπική ανωμαλία της χώρας μας μόνο.
Οι πολιτικοί όμως Ελλάδα καλούνται να δώσουν ένα όραμα ελπίδας στο λαό, που έχει μπροστά του να διαβεί το μακροχρόνιο τούνελ της κρίσης και ένα αίσθημα αναλογικής άρσης των βαρών, που δεν έχουν δώσει τα αποφασισθέντα μέχρι τώρα μέτρα. Και πάνω απ' όλα πρέπει να υπάρχει και θάρρος λήψης και παρουσίασης των όποιων μέτρων (όχι να προτάσσουμε κυβερνητικούς εκπροσώπους φοβούμενοι να αντικρίσουμε τον κόσμο και την αντίδρασή του γιατί πως θα τον πείσουμε έτσι όταν δεν αναλαμβάνουμε την εκπροσώπηση των όσων αποφασίζουμε;) αλλά και πλήρη απαλλαγή από το βραχνά του πολιτικού κόστους, που μόνο επιβαρυντικές καθυστερήσεις έχει σωρεύσει εδώ και καιρό (και δεν εννοώ μόνο από την παρούσα κυβέρνηση). Την κατάληξη της κωλυσιεργίας τη βλέπουμε πια καθαρά τώρα που αναγκαζόμαστε λόγω αυτής να παίρνουμε πλέον μέτρα πανικού που κτυπούν τους εύκολους στόχους αντί να έχουμε φροντίσει έγκαιρα να λάβουμε μέτρα που θα εξασφάλιζαν την μεγαλύτερη δυνατή κοινωνική δικαιοσύνη στην ανάληψη των βαρών. Και αναγκαζόμαστε να περικόψουμε τώρα ακόμα και από αναγκαίες και ανελαστικές κοινωνικές υπηρεσίες του ξεχαρβαλωμένου μας κράτους γιατί δεν είχαμε το θάρρος να περιορίσουμε όταν έπρεπε την εξόγκωση ενός δημοσίου κατά πελατειακό τρόπο για τους πολιτικούς σε τομείς μάλιστα που τίποτα δεν πρόσφεραν και δεν προσφέρουν. Αντί να κόψουμε όταν έπρεπε τα μικρά αποστήματα, τώρα ίσως ακρωτηριάσουμε χρήσιμα μέλη του όποιου κοινωνικού κράτους υπήρχε σε τούτη τη χώρα.
Χρειαζόμαστε δίκαιους πολιτικούς, χωρίς σκοπιμότητες πέραν της εξυπηρέτησης των συμφερόντων της χώρας, με θάρρος και γρήγορα αντανακλαστικά και με διάθεση να εργασθούν και να συνεργασθούν πέραν των πολιτικών σκοπιμοτήτων και τέλος και με τη συνείδηση να προστατεύσουν τους αδυνάτους από τη λαίλαπα που θα περάσουμε.
Θα βρεθούν τέτοιοι άνθρωποι για το καλό της πατρίδας;
Σίγουρα δεν θα είναι ούτε αυτοί που θα δεχτούν αγόγγυστα την όποια νεοφιλελεύθερη αλχημεία των κομισάριων της ΕΕ αλλά ούτε αυτοί που θα χαϊδεύουν αυτιά και θα φοβούνται μήπως διαλυθεί το κόμμα τους από αναγκαία επώδυνα μέτρα, για τα οποία σήμερα ο πόνος που προκαλούν ίσως κάπως υποφέρεται αλλά αν δεν τα πάρουμε τώρα, μετά ο πόνος θα καταστεί ανυπόφορος.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου