Οι ...εκλεκτικές ευαισθησίες ... της UEFA του κου Πλατινί

Αρκετά υπερβολική ήταν η ευαισθησία της UEFA του άλλοτε μεγάλου ποδοσφαιριστή κου Πλατινί (και, για να μη ξεχνάμε, συμμέτοχου στο στημένο ματοβαμένο τελικό του Χέυζελ, που αποτελεί όνειδος για όσους δέχτηκαν να παίξουν) να καταγγείλει τον ΑΠΟΕΛ για την ανάρτηση Ελληνικών σημαιών απο τους φιλάθλους του σε πρόσφατο αγώνα με την Πόρτο. ΟΚ, είχε προηγηθεί σύσταση για προηγούμενη ανάρτηση πανό, που ανέφερε ότι η Κύπρος είναι Ελληνική. Πιθανότατα το συγκεκριμένο πανό θα μπορούσε να το εκλάβει η UEFA σαν πολιτικο-εθνικιστικού πνεύματος και να κάνει τη σύστασή της. Αλλά η ιστορία με τις σημαίες δεν πατάει καλά. Δεδομένου ότι δεν αποτελούσαν πρόκληση για τον αντίπαλο και συνάδουν και με τον τίτλο της ομάδας (τo ΕΛ στο ΑΠΟΕΛ, σημαίνει Ελλήνων Λευκωσίας) είναι αρκετά τραβηγμένο το ότι υπήρξε σκέψη ή απόπειρα καταγγελίας της ομάδας.
Σημειωτέον ότι σε πολλούς αγώνες έχουμε δει αντίστοιχα ή παρόμοια έστω περιστατικά. Πχ οι Παναθηναϊκοί κατεβαίνουν με Ιρλανδέζικες σημαίες λόγω τριφυλλιού ή και στη ομάδα που υποστηρίζω στον Πανιώνιο είχαμε σηκώσει σημαίες της Ουρουγουάης λόγω Ρεκόμπα / Εστογιανόφ. Σε πάμπολλες περιπτώσεις κυανέρυθρες αλλά και άλλων αποχρώσεων ομάδες χρησιμοποιουν σημαίες με βάση τη Βρετανική και παλαιότερα αυτή η κίνηση είχε και την έννοια τη μεταφορική ότι "να εμείς παίζουμε εγγλέζικο ποδόσφαιρο" (όταν το ποδόσφαιρο που παιζόταν στην γηραιά Αλβιόνα είχε τη ξεχωριστή του αίγλη).

Ας είναι λιγότερο επιρρεπής η UEFA σε κινήσεις, που θεωρητικά διαφυλάσσουν το να μένει το ποδόσφαιρο μακριά από πολιτικές και εθνικιστικές διαμάχες και στην πράξη ρίχνουν λάδι στη φωτιά. Υπήρξαν κραυγαλέα επεισόδια κυρίως πριν και μετά από αγώνες της UEFA, όπου η διεθνής ομοσπονδία περίπου εποίησε την νήσσαν. Υπήρξαν ρατσιστικές προκλήσεις που επελήφθη με ιδιαίτερη αβρότητα.

Ο ΑΠΟΕΛ όπως και η Ομόνοια στην Κύπρο, είναι γνωστό ότι έχουν και πολιτική εκτός από αθλητική χροιά και ο ΑΠΟΕΛ λόγω ιδεολογίας έχει και εθνικιστική απόχρωση. Όλοι συμφωνούμε να κρατήσουμε το ποδόσφαιρο και τον αθλητισμό γενικά έξω από εθνικοπολιτικές διαμάχες και θα πρέπει να είμαστε συγκρατημένοι στη φίλαθλη παρουσία μας, αλλά στην περίπτωση της Κύπρου με τα στρατεύματα κατοχής στο έδαφός της, με τους εποίκους στο μισό νησί, 35 χρόνια διχοτομημένη στην πράξη, με τείχος του αίσχους να κατατέμνει την πρωτεύουσά της...έ είναι πρόκληση το να στενοχωριέται η UEFA μήπως θίξει το θύμα τον θύτη. Έτσι κε Πλατινί;