Σήμερα ελάχιστοι -τουλάχιστον στην Ελλάδα...- το αποκαλούν με το πλήρες όνομα με το οποίο αποκαλείτο στη Δύση του Ψυχρού Πολέμου, όχι απλώς Τείχος αλλά Τείχος του Αίσχους.
Περασαν 20 χρόνια από τότε. Άκουγα σήμερα τον Τέλογλου ν' αναφέρει ότι η Στάζι στην ακμή της είχε 100.000 περίπου υπαλλήλους - κατασκόπους, μια τεράστια οργάνωση ακόμα και αν τη συγκρίνουμε με τη Ναζιστική Γκεστάπο των 10.000 κατασκόπων.
Θα τολμήσω να εκφράσω μια κάπως ακραία άποψη, που όμως πιστεύω ότι πολλοί που έζησαν εκείνη την εποχή και παρατηρούν και τη σημερινή κατάσταση, ίσως κάπως ενστερνίζονται.
Άποψή μου λοιπόν είναι ότι το ένα κάποιο καλό στην περίπτωση εκείνης της εποχής των οπλικών ανταγωνισμών ήταν η δυναμική ισορροπία του τρόμου των πυρηνικών μεταξύ των δύο πόλων, των δύο υπερδυνάμεων, που με τη λογική ότι φοβάται ο Γιάννης το θεριό και το θεριό το Γιάννη, κράτησε την υφήλιο σε σχετική ειρήνη για 40 χρόνια μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και το κυριότερο σε κάποιες περιπτώσεις απέτρεπε ακραίες αλαζονικά ιμπεριαλιστικές συμπεριφορές των μεγάλων υπό το αντίπαλο δέος.
Ίσως αυτή η δυναμική ισορροπία σε κάποιες περιπτώσεις να ήταν προτιμητέα απο τη Νέα Τάξη πραγμάτων των Μπους.
Είναι ακραία βέβαια άποψη γιατί στηρίζεται στο γεγονός των οπλικών ανταγωνισμών, που ξόδευαν τους οικονομικούς πόρους των κρατών στην πολεμική προετοιμασία για να κρατήσουν την ειρήνη αντί να ρίχνουν χρήματα στην όποια προσπάθεια για την καλυτέρευση των συνθηκών διαβίωσης των ανθρώπων στον πλανήτη μας.
Αλλά όντως αυτή η δυναμική ισορροπία ήταν αποτρεπτική. Ο φόβος όμως πάντα υπήρχε ότι κάτι θα πάει στραβά και θα επέλθει η καταστροφή και η πυρηνική κόλαση.
Σήμερα, στην εποχή μας, με την τρέχουσα οικονομική κρίση, ίσως ζούμε την πτώση του άκρατου νεοφιλελευθερισμού, που εδώ και δύο δεκαετίες καταστρέφει τον κοινωνικό ιστό και διαφθείρει τους ανθρώπους, έχοντας σαν όραμα μια φρούδα ουτοπία, την αειφόρο κερδοφορία, τόσο ουτοπική όσο το 'αεικίνητον' στη μηχανική και ιδιαιτέρως καταστροφική για τον άνθρωπο, ψύχη τε και σώματι και για τον πλανήτη.
Τι μπορούμε να ελπίζουμε; Μπορούμε ίσως να ελπίζουμε ότι κάποτε τα κράτη θα γίνουν πραγματικά κράτη πρόνοιας και κοινωνικής αλληλεγγύης και όχι κούφιοι αριθμοί, που ευημερούν ή βρίσκονται σε κρίση. Αλλά για να γίνει κάτι τέτοιο, θα πρέπει ν' αλλάξουμε κατά πολύ το σημερινό κατ' επίφαση ελεύθερο κόσμο γιατί πέρα από την ατομική ελευθεριά του παράγειν και επιχειρείν και προσπορίζειν και πάνω απ' αυτή βρίσκεται η ανάγκη της οργάνωσης των ατομικών προσπαθειών μέσα από κοινωνίες που θα προάγουν τον ανθρωπισμό και τον πολιτισμό και θα κάνουν μέσα από την προσπάθεια των κοινωνικών ομάδων τις ζωές όλων μας καλύτερες. Πάνω από την ελευθερία για ατομική ευημερία βρίσκεται το κοινωνικό καλό και η προσπάθεια να πάμε μπροστά σαν οργανωμένη ανθρώπινη κοινωνία. Ο συνδυασμός και των δύο σε μια χρυσή τομή ίσως επιτευχθεί στο μέλλον. Ο χρόνος θα δείξει. Και ελπίζω αυτό που θα δείξει να μην είναι το αποτέλεσμα της αυτοκαταστροφικής ανθρώπινης φύσης αλλά της λογικής και της ψυχής του ανθρώπινου όντος.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου