Το ασφαλιστικό

Ήταν και είναι φανερό ότι δεν υπάρχουν λύσεις χωρίς αλλαγή του ασφαλιστικού συστήματος, το οποίο είναι μαύρη τρύπα. Ασχέτως επιβολής δανειστών ή όχι.

Όλες οι προτάσεις που υπάρχουν στο τραπέζι φαίνονται να αναφέρονται σε αλλαγή της σημερινής διανεμητικής μορφής σε τρεις πυλώνες, τον διανεμητικό (δηλαδή τη βασική σύνταξη) με τριμερή χρηματοδότηση κράτους, εργοδοτών, εργαζομένων, τον επαγγελματικό κεφαλαιοποιητικό με διμερή χρηματοδότηση εργοδοτών και εργαζομένων και τον ιδιωτικό κεφαλαιοποιητικό ή αποταμιευτικό με προαιρετική συμμετοχή είτε μέσω ταμείων είτε μέσω κινήτρων ασφαλιστικών αποταμιεύσεων.

Πάνω κάτω αυτά που παίζονται είναι τα όρια μεταξύ των τριών πυλώνων και το ποιες γενιές θα πληρώσουν περισσότερο την αλλαγή της μορφής του ασφαλιστικού συστήματος. Καθόλου ασήμαντα όχι μόνον για μας αλλά και για τα παιδιά και τα εγγόνια μας.

Δεν ξέρω πόσο εφικτό είναι να μην πάμε σε ένα τέτοιο σύστημα και να κρατήσουμε ένα πλήρως διανεμητικό μοντέλο όπως στο παρελθόν γιατί θεωρώ ότι έστω στο μυαλό όλων εμάς των απλών ανθρώπων υπάρχει και κάτι τέτοιο μέσα στις απεργίες για απόσυρση του προσχεδίου Κατρούγκαλου. Σε μας μπορεί να υπάρχει αλλά ίσως απλά είναι μια ουτοπία, που δεν συζητιέται. Και είναι λυπηρό, που δεν υπάρχουν ολοκληρωμένες αντιπροτάσεις στο σχέδιο Κατρούγκαλου εσωτερικά παρά μόνον ...εξωτερικά... από το κουαρτέτο. Και είναι λυπηρό, που δεν φαίνεται το σχέδιο Κατρούγκαλου να συνοδεύεται από σαφείς μελέτες με αριθμούς και υπολογισμούς ώστε να προσπαθεί με ειλικρίνεια να πείσει (όχι μόνον το κουαρτέτο αλλά και εμάς τον κόσμο και όχι μόνον όσους αρνούνται την όποια αλλαγή αλλά και όσους απλά θέλουν να ξέρουν τι σόι αλλαγή πάει να γίνει). Και είναι επίσης ακόμα πιο λυπηρό, που σε ένα τόσο σημαντικό θέμα, που θα επηρεάσει γενιές και γενιές, δεν υπήρξε η εξ αρχής μελέτη του και ο σχηματισμός πρότασης διακομματικά με κάποιες βασικές συμφωνίες και φαίνεται ότι και όποιοι τεχνοκράτες ενεπλάκησαν (επιτροπές σοφών κλπ), εκ των υστέρων δεν φαίνεται να επωμίζονται τις ευθύνες για το σχέδιο Κατρούγκαλου και εμφανίζονται ως απλοί γνωμοδότες χωρίς με σαφήνεια να λένε αν οι γνώμες τους υπάρχουν στο σχέδιο ή όχι.

Τελικά φαίνεται για μια ακόμα φορά ότι το πολιτικό κόστος ζει και βασιλεύει. Ακόμα και οι κυβερνητικοί εμφανίζουν το σχέδιο τους ως το μη χείρον και ως προμαχώνα αντίστασης στο κουαρτέτο. Σε έναν ακόμα τομέα αντί να μιλήσουμε με την αλήθεια των αριθμών με μια εθνική συναίνεση και από κοινού μελέτη των πραγμάτων και να εμφανίσουμε μια πρόταση, που να αποδεικνύεται ότι είναι εφικτή και βιώσιμη και το καλύτερο, που να μπορεί να εφαρμοστεί για τους νυν και τους μετά, μάλλον φτιάχνουμε μπαλώματα και ότι προκύψει θα προσπαθήσουμε να το ρίξουμε στον ξένο παράγοντα. Από την άλλη ο κόσμος που έχει υποφέρει, πείθεται να μην είναι πλήρως αρνητικός; Πως; Και όχι μόνον αυτή που έπαιρναν συντάξεις και ασφάλιση χωρίς εισφορές ή ανάλογες εισφορές και αναζητούν πιθανόν μια συνέχιση ενός μη εφικτού συστήματος αλλά και εκείνοι -που είναι πάρα πολλοί- που έχουν δώσει μια ζωή τεράστια ποσά εισφορών αθροιστικά και καλούνται τώρα να λάβουν έναντι πιθανότατα μόνον ψιχία ελεημοσύνης.