H αρμόδια Υπουργός (Θ. Τζάκρη) ανακοίνωσε την προσπάθεια της επαναλειτουργίας αργουσών βιομηχανιών, που είναι στα χέρια των Τραπεζών και διαθέτων κτιριακή υποδομή και εξοπλισμό, με το πέρασμά τους σε νέους ιδιοκτήτες μέσω διαγωνισμών, που θα γίνουν σε συνεννόηση με τις Τράπεζες (parapolitika.gr).
Σαν βασική ιδέα φαντάζει πιο εφικτή από την αδύνατη, υπό τις παρούσες συνθήκες, κρατικοποίηση (η οποία στο παρελθόν είχε δημιουργήσει την μαύρη τρύπα των προβληματικών επί ΠΑΣΟΚ σε προηγούμενες δεκαετίες) και προφανώς πιο παραγωγική και αναπτυξιακή από το να αραχνιάζουν βιομηχανικά συγκροτήματα και να απαξιώνονται σε ερείπια οι υποδομές τους. Επίσης θα βοηθήσει αυτή η επαναλειτουργία στην κάποια μείωση της ανεργίας.
Αρκεί το όλο επιχείρημα να μην γίνει με το σκεπτικό ότι υπάρχουν "Χασοσκόποι", όπως έλεγε και ο Βγενόπουλος, που θα πάρουν μια βιομηχανία χωρίς τη λογική του επιχειρηματικού κέρδους. Τέτοιοι δεν θα βρεθούν αν η βιομηχανία τους δίνεται προς επαναλειτουργία με δεσμευτικούς όρους λειτουργίας, που θα επιβάλλονται από τον διαγωνισμό και θα εμποδίζουν την εκ μέρους τους διαχείριση και οργάνωση της βιομηχανίας.
Πχ διαβάζω ότι θα δοθούν οι βιομηχανίες σαν έτοιμες εταιρίες στους νέους επενδυτές με το κλειδί στο χέρι και με σκεπτικό να επιστρέψουν στις δουλειές όσοι απολύθηκαν και επιπλέον να δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας.
Πιστεύω ότι αν ο νέος επενδυτής δεν έχει τη δυνατότητα να διευθετήσει ο ίδιος εξ αρχής την κλίμακα των δραστηριοτήτων και τον τρόπο λειτουργίας, τότε δύσκολα θα βάλει κάποιος τα λεφτά του.
Και θα πρέπει να σκεφτούμε επιτέλους αν θέλουμε κλειστές βιομηχανίες ή λειτουργούσες με τρόπο βιώσιμο; Θέλουμε κάποιες θέσεις εργασίας και σιγά-σιγά να ξαναχτιστεί ο παραγωγικός ιστός βήμα-βήμα ή καθόλου θέσεις εργασίας στη βάση του σκεπτικού "ή όλα ή τίποτα";
Ο ρόλος του κράτους κατά τη γνώμη μου στο εγχείρημα είναι να εξασφαλίσει ότι οι θέσεις εργασίας, που θα δημιουργηθούν, θα είναι ανθρώπινες, με εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα εγγυημένα και βιώσιμες. Αν κινηθούμε σε αυτήν την κατεύθυνση, τότε θα μπορέσουμε σταδιακά ΑΛΛΑ ΣΤΑΘΕΡΑ να σηκωθούμε ξανά όρθιοι, να βρει δουλειά ο κόσμος και να μην φύγει το εργασιακό μας δυναμικό στη ξενιτιά.
Σαν βασική ιδέα φαντάζει πιο εφικτή από την αδύνατη, υπό τις παρούσες συνθήκες, κρατικοποίηση (η οποία στο παρελθόν είχε δημιουργήσει την μαύρη τρύπα των προβληματικών επί ΠΑΣΟΚ σε προηγούμενες δεκαετίες) και προφανώς πιο παραγωγική και αναπτυξιακή από το να αραχνιάζουν βιομηχανικά συγκροτήματα και να απαξιώνονται σε ερείπια οι υποδομές τους. Επίσης θα βοηθήσει αυτή η επαναλειτουργία στην κάποια μείωση της ανεργίας.
Αρκεί το όλο επιχείρημα να μην γίνει με το σκεπτικό ότι υπάρχουν "Χασοσκόποι", όπως έλεγε και ο Βγενόπουλος, που θα πάρουν μια βιομηχανία χωρίς τη λογική του επιχειρηματικού κέρδους. Τέτοιοι δεν θα βρεθούν αν η βιομηχανία τους δίνεται προς επαναλειτουργία με δεσμευτικούς όρους λειτουργίας, που θα επιβάλλονται από τον διαγωνισμό και θα εμποδίζουν την εκ μέρους τους διαχείριση και οργάνωση της βιομηχανίας.
Πχ διαβάζω ότι θα δοθούν οι βιομηχανίες σαν έτοιμες εταιρίες στους νέους επενδυτές με το κλειδί στο χέρι και με σκεπτικό να επιστρέψουν στις δουλειές όσοι απολύθηκαν και επιπλέον να δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας.
Πιστεύω ότι αν ο νέος επενδυτής δεν έχει τη δυνατότητα να διευθετήσει ο ίδιος εξ αρχής την κλίμακα των δραστηριοτήτων και τον τρόπο λειτουργίας, τότε δύσκολα θα βάλει κάποιος τα λεφτά του.
Και θα πρέπει να σκεφτούμε επιτέλους αν θέλουμε κλειστές βιομηχανίες ή λειτουργούσες με τρόπο βιώσιμο; Θέλουμε κάποιες θέσεις εργασίας και σιγά-σιγά να ξαναχτιστεί ο παραγωγικός ιστός βήμα-βήμα ή καθόλου θέσεις εργασίας στη βάση του σκεπτικού "ή όλα ή τίποτα";
Ο ρόλος του κράτους κατά τη γνώμη μου στο εγχείρημα είναι να εξασφαλίσει ότι οι θέσεις εργασίας, που θα δημιουργηθούν, θα είναι ανθρώπινες, με εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα εγγυημένα και βιώσιμες. Αν κινηθούμε σε αυτήν την κατεύθυνση, τότε θα μπορέσουμε σταδιακά ΑΛΛΑ ΣΤΑΘΕΡΑ να σηκωθούμε ξανά όρθιοι, να βρει δουλειά ο κόσμος και να μην φύγει το εργασιακό μας δυναμικό στη ξενιτιά.
Το θέμα είναι να μην έχει απαγορευτικό κόστος για το κράτος. Σε αυτά που ανέφερες βλέπω 4 προβλήματα.
ΑπάντησηΔιαγραφή1. Ποιος θα αποζημιώσει τις τράπεζες? Τα χρέη προς τις τράπεζες θα είναι πολύ μεγαλύτερα από την αξία της επιχείρησης αλλιώς δεν θα την είχαν κλείσει και θα την είχαν αφήσει στην τράπεζα.
2. Ποιος θα ξαναφέρει σε λειτουργικό επίπεδο τις επιχειρήσεις? Προφανώς το κράτος, με τί κόστος όμως?
3. Ποιος θα κρίνει αν η επιχείρηση είναι βιώσιμη ώστε να αξίζει να επαναλειτουργήσει? Φαντάζομαι να δίνονται ένα κάρο λεφτά για τον εκσυγχρονισμό και την επαναλειτουργία της επιχείρησης και να μην ενδιαφέρεται κανένας ή να έρχονται τα κοράκια να την ζητάνε κοψοχρονιάς.
4. Γενικά θεωρώ ότι οι Έλληνες τα καταφέρνουν καλύτερα σε μικρές επιχειρηματικές κινήσεις και στο εμπόριο. Οι βιομηχανίες θέλουν άλλη κουλτούρα, απαιτούν συνεργασία και μακροπρόθεσμα πλάνα, θέλουν εύρυθμη και εύρωστη αγορά, στην σημερινή εποχή η επιχειρηματικότητα είναι δύσκολη.
Αν υπάρχει ένα καλά μελετημένο σχέδιο και βρεθούν υγιείς δυνάμεις να επενδύσουν, ίσως να υπάρχει κάποια ελπίδα.
Αν μεινουν μη λειτουργικες και σε αργια, οι Τρσπεζες θα χασουν τελειως τα λεφτα τους. Ακομα και σαν ακινητα εχουν απαξιωθει. Εγω δεν συμφωνω για πωληση βιομηχανιων με το κλειδθ στο χερι αλλα αυτο ανηγγειλε η Υπουργος. Προσωπικα θεωρω οτι μπιρουν να πουληθουν μονον αν ο επενδυτης εχει τον ελεγχο και το κοστις της επανασυστασης. Ξαι το ποσο εργατικο δυναμικο μπορει να απασχολησει και για το ποια λειτουργικη κλιμακα ειναι βιωσιμη.
ΔιαγραφήΧρειαζεται να κανουμε μικρα αλλα στσθερα βηματα και οχι αλματα στο κενο. Με λογικη και χωρις ιδεοληψιες.
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Διαγραφή