Ποιοι τελικά απεργάζονταν και απεργάζονται το GRExit;

Από το περασμένο καλοκαίρι, που έγινε μάλλον σαφές ότι οι Ευρωπαϊκή Ηγεμονία τραβάει το χαλί κάτω από τα πόδια των Μνημονιακών εγχωρίων πολιτικών δυνάμεων, σπρώχνωντάς τους στην εκλογική δραπέτευση μπροστά στα αδιέξοδα που αντιμετώπιζαν, ως σήμερα που η διαδοχός τους Αριστερά αντιμετωπίζει τοίχους πια, δέσμια και των προεκλογικών υποσχέσεών της και της ιδεολογικής της τοποθέτησης αλλά ΚΥΡΙΩΣ των ατελέσφορων λύσεων, που της προσφέρονται προς επιλογή, γίνεται φανερό ότι η χώρα μας είναι μέσα σε έναν προσχεδιασμένο βρόγχο εκκαθάρισής της με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, είτε με τον αργό των παντελώς υφεσιακών Μνημονίων ή με το γρήγορο του GRExit ώστε να περάσει ουσιαστικά στα χέρια συμφερόντων κινουμένων στα πλαίσια αυτής της Ευρωπαϊκής Ηγεμονίας (και σε κάποιο μικρότερο βαθμό στα χέρια κάποιων που επωφελούνται σαν ύαινες από την κατάσταση).

Όταν η χώρα ήταν σε πολύ καλύτερη οικονομική κατάσταση και με κάποιο πρωτογενές πλεόνασμα, οι της Ευρωπαϊκής Ηγεμονίας επέμεναν σε άκρως τιμωρητικά μέτρα και σε καμιά περίπτωση δεν συζήτησαν αυτό που συμφώνησαν το 2012, ότι αν επιτευχθούν τέτοια πλεονάσματα θα προβούν σε απομείωση του χρέους. Και ήξεραν στις συμφωνίες, που "αριστοτεχνικά" έκαναν, πως η Ελλάδα χωρίς αυτή την διευθέτηση του χρέους, δεν θα μπορούσε να σταθεί απέναντι στον τεράστιο τοίχο των χρεών που έπρεπε να πληρώσει το 2015 και 2016.

Διευκολύνθηκαν από την μετάβαση της διακυβέρνησης στην Αριστερά στην Ελλάδα για να βρουν μεγαλύτερο πάτημα να προωθήσουν τα σενάρια GRExit  με τη δικαιολογία της ιδεοληπτικής Αριστεράς, που δεν συνεννοείται, στην οποία όμως οι ίδιοι εύσχημα έδωσαν την ευχέρεια να γίνει συνομιλητής τους (και μάλιστα όταν έδειξε διάθεση συνεννόησης, αυτοί σε κάθε προσέγγιση έσπρωχναν τις απαιτήσεις τους ακόμα πιο ακραία με σκοπό είτε να σφίξουν τα δεσμά και να διευρύνουν τα κέρδη από αυτά είτε να οδηγήσουν στη ρήξη - ρήξη, για την οποία εύκολα θα μπορούσαν να ενοχοποιηθούν πλήρως οι αντευρωπαϊστές αριστεροί και αριστερότεροι της Κυβερνητικής Παράταξης - και καθόλου πχ ας πούμε κύκλοι της Ηγεμονίας που μέσω ινστιτούτων τους τη ζητούν εδώ και χρόνια και όσοι έβγαιναν και έλεγαν παντού ότι οι Έλληνες δεν θέλουν λύσεις και όχι ότι δεν θέλουν συγκεκριμένες αποτυχημένες πνιγηρές λύσεις χωρίς αύριο).

Στην Ευρώπη υπάρχουν, έστω και περιορισμένες, κάποιες δυνάμεις λογικής και ηθικής και ίσως αυτές μπορέσουν να αντισταθούν και να οδηγήσουν πιθανόν σε κάποια λύση, που σίγουρα όμως δεν θα είναι οριστική και δεν θα σταματήσει τα συμφέροντα και τις επιδιώξεις αυτών των συμφερόντων. 

Και να σημειώσω ότι αυτά τα συμφέροντα είναι ίδια συμφέροντα και όχι Ευρωπαϊκά και υπέρ της Ευρωπαϊκής Ένωσης αλλά της κυρίαρχης Ευρωπαϊκής Ηγεμονίας. Και θα βρεθεί βέβαια λύση αν και οι δικοί μας ιθύνοντες και θριαμβευτές του Δημοψηφίσματος θέλουν τελικά να υπάρξει και εργαστούν ειλικρινά γι' αυτήν.

Η αργή εξόντωση σου δίνει έστω χρόνο ζωής να συνεχίσεις να προσπαθείς και κυρίως δεν θα δώσει την άμεση χαρά και ικανοποίηση στις ύαινες, που ανέφερα παραπάνω πως κινούνται παράλληλα, να φάνε τα αποφάγια της άμεσης εκτέλεσης. Και ίσως εκείνη η άλλη Ευρώπη της Ελπίδας, που μας έλεγαν οι περί τον κύριο Τσίπρα προεκλογικά, σιγά-σιγά να δυναμώσει κάπως και να κοντράρει την Ηγεμονία. 

Και εμείς αντί να αυτοκτονήσουμε, να συνεχίσουμε να το παλεύουμε με μεγαλύτερη συνέπεια και αλληλεγγύη γιατί σε κάθε περίπτωση η τελική λύση περνάει από τα χέρια μας όσο και αν μας τα δέσουν. Και είναι προφανές πως όλοι μας πρέπει να σταματήσουμε τα "άνευ όρων" και τους λοιπούς ενδοτισμούς γιατί και αυτοί μας αποδυναμώνουν ακόμα περισσότερο και στόχος μας πια είναι δυστυχώς, να δεθούμε όσο λιγότερο σφιχτά γίνεται για να μπορέσουμε κάποτε να πετάξουμε τα δεσμά.

ΥΓ: Μπορεί να παρεξηγηθώ ότι δεν κατανοώ το πνεύμα του πολύ πρόσφατου ΟΧΙ στο Δημοψήφισμα και μιλάω για λύσεις με "δεσμά" και όχι αξιοπρέπεια που επιβάλλει το αποτέλεσμα του Δημοψηφίσματος. 

Η άποψή μου, που με ειλικρίνεια έχω εκφράσει εδώ πολλάκις, είναι ότι το GRExit δεν αποτελεί λύση και θα φέρει την Ελλάδα, στη καλύτερη περίπτωση, στο επίπεδο, που έπεσαν οι πρώην χώρες του Ανατολικού μπλοκ μετά την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού το 1989.
Δυστυχώς μετά το Δημοψήφισμα, η ίδια η κυβέρνηση που το διεξήγαγε, εμφανίστηκε να διεκδικεί τα όσα περίπου πρόσφεραν πριν το Δημοψήφισμα οι της Ηγεμονίας και αυτοί να ζητούν και άλλο αίμα ή GRExit.
Θεωρώ ότι δεν κερδίσαμε εν τέλει τίποτα ουσιαστικό αλλά ο χρόνος θα δείξει και μακάρι τελικά να δίνει σε μας πλεονεκτήματα το αποτέλεσμα του Δημοψηφίσματος και όχι πατήματα στα συμφέροντα της Ευρωπαϊκής Ηγεμονίας. Μακάρι να δώσει αντίθετα πατήματα στις δυνάμεις της λογικής στην Ευρώπη και της αλληλεγγύης. 

ΥΓ2: Αντιγράφω από το analyst.gr:

"...Φυσικά η Ευρωζώνη έχει πάρα πολλά «ιδρυτικά» ελαττώματα (άρθρο), τα οποία πρέπει να διορθωθούν – ενώ η Γερμανία εκμεταλλεύεται και απομυζεί όλα τα μέλη της, απαιτώντας είτε την υποταγή, είτε το θάνατο της Ελλάδας. Εν τούτοις, η ελληνική κυβέρνηση οφείλει να είναι συνετή, διορατική και προσεκτική, προσπαθώντας να λαμβάνει αποφάσεις με γνώμονα το μέλλον της χώρας – χωρίς να πιέζεται από τα προβλήματα του παρόντος.

Πρέπει λοιπόν να αποφύγει με κάθε θυσία την «επιδοτούμενη» από τη Γερμανία πρόταση, η οποία υποθέτουμε πως θα είναι είτε η υπογραφή ενός αποικιοκρατικού τρίτου μνημονίου, είτε το βελούδινο διαζύγιο με την Ευρωζώνη – όπου θα της προσφερόταν η διαγραφή ενός μέρους του δημοσίου χρέους της, με αντάλλαγμα την εκούσια έξοδο της από την Ευρωζώνη (Το σενάριο της δραχμής), την οποία δυστυχώς επιδιώκουν πολλά στελέχη του κυβερνώντος κόμματος.

Μία τέτοιου είδους ενέργεια θα θεωρούταν ως ένα στυγερό έγκλημα εναντίον της Ελλάδας, συνώνυμο με την εσχάτη προδοσία – ενώ θα μπορούσε να δρομολογηθεί επίσης με την υιοθέτηση υποσχετικών πληρωμής (IOU), οι οποίες θα εξαθλίωναν ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού, με αποτέλεσμα να οδηγηθεί στην παγίδα της δραχμής, δήθεν κατόπιν δικής του επιλογής.

Εάν λοιπόν η κυβέρνηση τοποθετηθεί απέναντι στο δίλημμα «Μνημόνιο ή GREXIT», πρέπει να το αποφύγει, απαιτώντας το αντίδοτο που αναφέραμε: την άμεση επιβολή δασμών στις εισαγωγές, με την παραμονή των τραπεζών σε καθεστώς κεφαλαιακών ελέγχων, πολύ λιγότερο αυστηρών όμως. Το ευρώ είναι μία σημαντική κατάκτηση της Ελλάδας, την οποία δεν έχει το δικαίωμα κανένα κόμμα να θυσιάσει – ενώ για όλα όσα κατέχει κανείς πρέπει να πολεμάει, εκτιμώντας συνετά την αξία τους.

Η Γερμανία δεν επιτρέπεται να μας διώξει από την Ευρωζώνη ούτε άμεσα, ούτε έμμεσα – ενώ το πρόβλημα της νομισματικής ένωσης, παρά τα αναμφίβολα λάθη της, δεν είναι η Ελλάδα αλλά η Γερμανία, υπό τη σημερινή της πρωσική κυβέρνηση..."


ΥΓ3: Φερχοφστατ σε Τσίπρα:
«Πώς θέλετε να μείνετε στην Ιστορία; Ως ένα εκλογικό ατύχημα που έφερε την καταστροφή και φτώχυνε τη χώρα; Ή ως ένας επαναστάτης μεταρρυθμιστής, όπως ο Ελευθέριος Βενιζέλος ή ο Χαρίλαος Τρικούπης;»

Καταλαβαίνουμε τι θέλει να πει ο Βέλγος ηγέτης των Φιλελευθέρων αλλά το παράδειγμα είναι κάπως Ιστορικά ατυχές... Γιατί και οι δυο μεγάλοι Έλληνες Πολιτικοί (του χώρου μάλιστα του Φερχόφστατ) δυστυχώς συνέδεσαν το όνομά τους και με χρεοκοπία της Ελλάδας στις μέρες τους...

Τζιάννι Πιτέλα (επικεφαλής Σοσιαλιστών Δημοκρατών Ευρωκοινοβουλίου):
«K. Τσίπρα δεν ανήκετε στο... κόμμα μου αλλά εγώ αυτή τη στιγμή αισθάνομαι Ευρωπαίος. Για το καλό της Ευρώπης εμείς οι Σοσιαλιστές δεν θα δεχθούμε ποτέ ένα Grexit. Δεν πρέπει να διαιρέσουμε την Ευρώπη, πρέπει να την ενώσουμε. Η Ευρώπη χωρίς την Ελλάδα δεν υπάρχει»