Βρέθηκε η "κόκκινη γραμμή"! Γλύτωσαν οι συντάξεις των αναπήρων με ποσοστό 80%!

"Στο παρά πέντε της ψήφισης των μέτρων από τη Βουλή η κυβέρνηση αποφάσισε - έπειτα από πιέσεις του ΠΑΣΟΚ - να μη μειώσει τις συντάξεις των ατόμων με αναπηρία άνω του 80%. Οπως ανακοίνωσε χτες το βράδυ ο υπουργός Οικονομικών Γιάννης Στουρνάρας, το κόστος της ρύθμισης αυτής θα μετακυλιστεί στις συντάξεις άνω των 1.500 ευρώ."

Εντάξει μπορεί να μην γίνουμε Βόρειος Κορέα αλλά τι μπορούμε να περιμένουμε μέσα στην αυξανόμενη αναλγησία των χειρισμών, που κάνουμε για να μην γίνουμε Βόρειος Κορέα; Να σκεφτόμαστε να περικόψουμε ακόμα και απ' αυτούς που αδυνατούν πλήρως και περιμένουν την κοινωνική αρωγή για να διαβιώσουν! Φαίνεται προς το παρόν ελάχιστα να συγκρατούνται στις πιο ακραίες εκφάνσεις τους τέτοιοι χειρισμοί.

Ίσως εν τέλει αυτή η ελάχιστη συγκράτηση της αναλγησίας να χρησιμοποιείται σαν άλλοθι, ότι να, γίνεται η προσπάθεια να μπουν κάποιες "κόκκινες γραμμές". Να μην το σκέφτονταν πραγματικά αλλά να το βγάζουν στη φόρα για να δείξουν κάτι, να πουν ότι αγωνιστήκαμε και το περισώσαμε αυτό έστω. Μόνον που μια τέτοια "παράσταση" κάθε άλλο παρά κολακεύει και διασώζει τα προσχήματα αφού και η υπόνοια τέτοιου χειρισμού κάθε άλλο παρά αποδεικνύει διάθεση δίκαιης κατανομής των βαρών της κρίσης.

Να σημειώσω τέλος πως απ' όσο ξέρω υπάρχουν αναπηρίες από ακρωτηριασμούς, που χαρακτηρίζονται με ποσοστό αναπηρίας από 67% ως 80%. Πόσο εύκολα βρίσκεις δουλειά για να ζήσεις στην Ελλάδα σήμερα, όντας ακρωτηριασμένος όταν δεν βρίσκεις με όποια τυπικά προσόντα, όντας υγιέστατος και αρτιμελής; Και πόσο πιο ακριβά στοιχίζει στην Ελλάδα το να είσαι ανάπηρος;

Μπορεί όντως να είναι ακόμα καλύτερο να είσαι ακρωτηριασμένος με μειωμένη σύνταξη στην Ελλάδα της ανεργίας και της ύφεσης απ' ότι υγιής στην Βόρειο Κορέα. Αρκεί να έχεις τουλάχιστον την ελπίδα ότι δεν θα καταλήξεις σε εύθετο χρονικό διάστημα και ανάπηρος ή ανήμπορος και σε συνθήκες κοντινές σε εκείνες της χώρας της Άπω Ανατολής... Δεν ξέρω αν μια τέτοια ελπίδα είναι πια ζωντανή. Άλλωστε και εμείς και εκείνοι εκτός αγορών είμαστε και χωρίς προσδοκίες να ξαναβρεθούμε πριν από μια δεκαετία στην καλύτερη περίπτωση μέσα σε αυτές. Απλά έχουμε τα σύνορα ανοικτά για να φύγουμε αν δεν αντέχουμε και ...μας στηρίζει η Ένωση... Σημαντικότατο. Αλλά είναι ένα ζήτημα αν στηριζόμαστε για να σηκωθούμε κάποτε ή απλά για να μην "πεθάνουμε" και να μας κρατούν στη ζωή με τεχνητό τρόπο γιατί ο θάνατος μας στοιχίζει ακριβά στους "συγγενείς" μας. Ίσως σε αυτό το σημείο κάποιος μπορεί να βρει μια ομοιότητα με τις περιπτώσεις όσων έκρυβαν το θάνατο του συνταξιούχου παππού για να συνεχίζουν να επωφελούνται από τη σύνταξη του αποβιώσαντος.