Αποσπάσματα από τη συνέντευξη Ελευθερόπουλου στην SportDay:
-Πώς προέκυψε να αναλάβετε προπονητής στον Πανιώνιο;
«Εκεί έκλεισα την ποδοσφαιρική καριέρα μου, οπότε ξεκινάμε από θέματα νοοτροπίας. Στον Πανιώνιο εκτίμησαν αυτό που είμαι σαν άνθρωπος. Ηθελα τα χρόνια που έζησα στην Ιταλία να τους τα μεταφέρω, και από εκεί και πέρα ο καθένας να διαβεί τον δρόμο που νομίζει καλύτερα. Ο δρόμος είναι ένας. Τον έχω κάνει οκτώ χρόνια στον Ολυμπιακό και σχεδόν έξι χρόνια στο Καμπιονάτο. Στην Ιταλία δεν έχει σημασία αν είσαι στη Μίλαν, στη Ρόμα ή στη Σιένα. Οταν είσαι στη Serie A το επίπεδο είναι υψηλότατο».
-Ησασταν ο τελευταίος άνθρωπος που περίμενε να ακούσει ο κόσμος του Πανιωνίου...
«Το μοντέλο στο σύγχρονο ποδόσφαιρο δείχνει ότι οι ευρωπαϊκές ομάδες εμπιστεύονται νέους προπονητές. Η Μπαρτσελόνα αυτό έκανε με τον Πέπε Γκουαρντιόλα, το ίδιο συμβαίνει σε Ατλέτικο Μαδρίτης, Τσέλσι και αλλού. Προτιμούν οι προπονητές να είναι νέοι, κοντά στον ποδοσφαιριστή, να διαθέτουν νέες αντιλήψεις, χωρίς αυτό να ακυρώνει ή να μειώνει τους παλιότερους συναδέλφους. Το ποδόσφαιρο έχει αλλάξει και θα αλλάζει σε καθημερινή βάση».
-Το ότι καλείστε να κολυμπήσετε απευθείας στα βαθιά δεν σας γεμίζει επιπλέον άγχος;
«Οχι βέβαια. Ισα ίσα που ήθελα κατευθείαν Super League και όχι μικρότερη κατηγορία! Οπως δεν ήθελα να δουλέψω με μικρούς, την U-20. Οι αντιλήψεις που έχω για το ποδόσφαιρο δεν είναι ούτε για μικρούς ούτε για Football League και Football League 2! Αυτή τη στιγμή...».
-Γυμναστής τερματοφυλάκων σας πέρασε από το μυαλό;
«Ποτέ! Δεν θέλω καν να ασχοληθώ με τερματοφύλακες! Λατρεύω το ποδόσφαιρο συνολικά. Νομίζω ότι πολύ γρήγορα βρήκα την απάντηση στο τι θέλω να κάνω. Οπως ήξερα ότι θέλω να γίνω τερματοφύλακας από πάρα πολύ μικρός, έτσι συνειδητοποίησα ότι θέλω να γίνω και προπονητής».
-Πότε συνέβη αυτό;
«Το είχα χρόνια στο μυαλό μου. Από την Ιταλία και μετέπειτα. Είτε έπαιζα ως βασικός είτε ως αναπληρωματικός. Δεν είχα τέτοια προβλήματα. Συνέχεια ρωτούσα "γιατί αυτό;", "γιατί εκείνο;", έγραφα τις προπονήσεις, τα πάντα».
-Φοβάστε μην «καείτε» ως προπονητής;
«Κατ' αρχάς ο φόβος γεννάει τους γενναίους! Τι εννοώ; Αν είναι κάτι απλό που δεν το φοβάσαι, πολύ εύκολα το κάνεις. Αν το φοβάσαι και το κάνεις, είσαι γενναίος. Αλλά αυτό δεν ισχύει στην περίπτωσή μου. Δεν φοβάμαι τίποτα, ελπίζω σε πολλά. Δηλαδή, αν ο Νίκος Καζαντζάκης ήθελε να γράψουν στον τάφο του "δεν φοβάμαι τίποτα, δεν ελπίζω τίποτα, είμαι ελεύθερος", εμένα για το συγκεκριμένο ισχύει "δεν φοβάμαι τίποτα, ελπίζω σε πολλά"».
-Πόσες μεταγραφές θα γίνουν ακόμη;
«Αλλη μία, στην παρούσα φάση. Ενας σέντερ φορ για να πλαισιώσει τον Χρήστο Αραβίδη στην επίθεση. Και έτσι θα πορευθούμε μέχρι τα φιλικά του Αυγούστου, και εκεί θα δούμε τι ανάγκες θα προκύψουν».
ΣΧΟΛΙΟ: Η άγνοια του φόβου δεν είναι ότι το καλύτερο. Η γνώση των κινδύνων και η προετοιμασία που προσαρμόζεται στα ρίσκα που έχεις, δείχνει σωφροσύνη και σύνεση. Ναι να μην φοβάσαι τους κινδύνους αλλά να τους αναγνωρίζεις και να φροντίζεις να τους αντισταθμίσεις. Δεν ζητάμε ποιος θα είναι ο καμικάζι για να μας οδηγήσει στο γκρεμό και στον όλεθρο αλλά ποιος θα είναι εκείνος που θα παρακάμψει τον γκρεμό και θα βρει το μονοπάτι της ασφαλούς διέλευσης.
Κλαυσίγελο προκαλεί το ότι ο Ελέ δεν ήθελε να προετοιμάσει ομάδα Κ20 για πρωτάθλημα Κ20 αλλά εν τέλει προπονεί Κ20 για Super League...
Και τι να πούμε για τις αναλογίες και μεταφορές με Πέπε Γκουαρντιόλα και Μπαρτσελόνα!
Τέλος φαίνεται να γίνει έκδηλη η κακή μας κατάσταση όταν παρ' ότι ψάχναμε νέους παίκτες εδώ και καιρό, κάποιοι που μας ενδιέφεραν καταλήγουν σε άλλους μη αδειοδοτημένους (πχ Αρκούδας σε Άρη). Να σημαίνει άραγε αυτό πως είμαστε χειρότερα και από ομοιοπαθείς ΠΑΕ; Ίσως και όχι και απλά τελικά έχουμε σταθμίσει πιο συγκεκριμένα τι χρειαζόμαστε. Θα φανεί σύντομα.
Δεν μπορώ να μην κάνω και ένα άσχετο με την ανάρτηση σχόλιο για το Μάκο, που είχε σκιστεί να πάει στην ΑΕΚ και στο δάσκαλο Μπάγιεβιτς πριν 3 χρόνια απορρίπτοντας τις προτάσεις της Μόναχο 1860 του Λίνεν και τώρα καταλήγει με πιθανόν χειρότερες συνθήκες εκεί. Καλή του τύχη. Πάντως καλύτερος παίκτης δεν έγινε στην ΑΕΚ.
-Πώς προέκυψε να αναλάβετε προπονητής στον Πανιώνιο;
«Εκεί έκλεισα την ποδοσφαιρική καριέρα μου, οπότε ξεκινάμε από θέματα νοοτροπίας. Στον Πανιώνιο εκτίμησαν αυτό που είμαι σαν άνθρωπος. Ηθελα τα χρόνια που έζησα στην Ιταλία να τους τα μεταφέρω, και από εκεί και πέρα ο καθένας να διαβεί τον δρόμο που νομίζει καλύτερα. Ο δρόμος είναι ένας. Τον έχω κάνει οκτώ χρόνια στον Ολυμπιακό και σχεδόν έξι χρόνια στο Καμπιονάτο. Στην Ιταλία δεν έχει σημασία αν είσαι στη Μίλαν, στη Ρόμα ή στη Σιένα. Οταν είσαι στη Serie A το επίπεδο είναι υψηλότατο».
-Ησασταν ο τελευταίος άνθρωπος που περίμενε να ακούσει ο κόσμος του Πανιωνίου...
«Το μοντέλο στο σύγχρονο ποδόσφαιρο δείχνει ότι οι ευρωπαϊκές ομάδες εμπιστεύονται νέους προπονητές. Η Μπαρτσελόνα αυτό έκανε με τον Πέπε Γκουαρντιόλα, το ίδιο συμβαίνει σε Ατλέτικο Μαδρίτης, Τσέλσι και αλλού. Προτιμούν οι προπονητές να είναι νέοι, κοντά στον ποδοσφαιριστή, να διαθέτουν νέες αντιλήψεις, χωρίς αυτό να ακυρώνει ή να μειώνει τους παλιότερους συναδέλφους. Το ποδόσφαιρο έχει αλλάξει και θα αλλάζει σε καθημερινή βάση».
-Το ότι καλείστε να κολυμπήσετε απευθείας στα βαθιά δεν σας γεμίζει επιπλέον άγχος;
«Οχι βέβαια. Ισα ίσα που ήθελα κατευθείαν Super League και όχι μικρότερη κατηγορία! Οπως δεν ήθελα να δουλέψω με μικρούς, την U-20. Οι αντιλήψεις που έχω για το ποδόσφαιρο δεν είναι ούτε για μικρούς ούτε για Football League και Football League 2! Αυτή τη στιγμή...».
-Γυμναστής τερματοφυλάκων σας πέρασε από το μυαλό;
«Ποτέ! Δεν θέλω καν να ασχοληθώ με τερματοφύλακες! Λατρεύω το ποδόσφαιρο συνολικά. Νομίζω ότι πολύ γρήγορα βρήκα την απάντηση στο τι θέλω να κάνω. Οπως ήξερα ότι θέλω να γίνω τερματοφύλακας από πάρα πολύ μικρός, έτσι συνειδητοποίησα ότι θέλω να γίνω και προπονητής».
-Πότε συνέβη αυτό;
«Το είχα χρόνια στο μυαλό μου. Από την Ιταλία και μετέπειτα. Είτε έπαιζα ως βασικός είτε ως αναπληρωματικός. Δεν είχα τέτοια προβλήματα. Συνέχεια ρωτούσα "γιατί αυτό;", "γιατί εκείνο;", έγραφα τις προπονήσεις, τα πάντα».
-Φοβάστε μην «καείτε» ως προπονητής;
«Κατ' αρχάς ο φόβος γεννάει τους γενναίους! Τι εννοώ; Αν είναι κάτι απλό που δεν το φοβάσαι, πολύ εύκολα το κάνεις. Αν το φοβάσαι και το κάνεις, είσαι γενναίος. Αλλά αυτό δεν ισχύει στην περίπτωσή μου. Δεν φοβάμαι τίποτα, ελπίζω σε πολλά. Δηλαδή, αν ο Νίκος Καζαντζάκης ήθελε να γράψουν στον τάφο του "δεν φοβάμαι τίποτα, δεν ελπίζω τίποτα, είμαι ελεύθερος", εμένα για το συγκεκριμένο ισχύει "δεν φοβάμαι τίποτα, ελπίζω σε πολλά"».
-Πόσες μεταγραφές θα γίνουν ακόμη;
«Αλλη μία, στην παρούσα φάση. Ενας σέντερ φορ για να πλαισιώσει τον Χρήστο Αραβίδη στην επίθεση. Και έτσι θα πορευθούμε μέχρι τα φιλικά του Αυγούστου, και εκεί θα δούμε τι ανάγκες θα προκύψουν».
ΣΧΟΛΙΟ: Η άγνοια του φόβου δεν είναι ότι το καλύτερο. Η γνώση των κινδύνων και η προετοιμασία που προσαρμόζεται στα ρίσκα που έχεις, δείχνει σωφροσύνη και σύνεση. Ναι να μην φοβάσαι τους κινδύνους αλλά να τους αναγνωρίζεις και να φροντίζεις να τους αντισταθμίσεις. Δεν ζητάμε ποιος θα είναι ο καμικάζι για να μας οδηγήσει στο γκρεμό και στον όλεθρο αλλά ποιος θα είναι εκείνος που θα παρακάμψει τον γκρεμό και θα βρει το μονοπάτι της ασφαλούς διέλευσης.
Κλαυσίγελο προκαλεί το ότι ο Ελέ δεν ήθελε να προετοιμάσει ομάδα Κ20 για πρωτάθλημα Κ20 αλλά εν τέλει προπονεί Κ20 για Super League...
Και τι να πούμε για τις αναλογίες και μεταφορές με Πέπε Γκουαρντιόλα και Μπαρτσελόνα!
Τέλος φαίνεται να γίνει έκδηλη η κακή μας κατάσταση όταν παρ' ότι ψάχναμε νέους παίκτες εδώ και καιρό, κάποιοι που μας ενδιέφεραν καταλήγουν σε άλλους μη αδειοδοτημένους (πχ Αρκούδας σε Άρη). Να σημαίνει άραγε αυτό πως είμαστε χειρότερα και από ομοιοπαθείς ΠΑΕ; Ίσως και όχι και απλά τελικά έχουμε σταθμίσει πιο συγκεκριμένα τι χρειαζόμαστε. Θα φανεί σύντομα.
Δεν μπορώ να μην κάνω και ένα άσχετο με την ανάρτηση σχόλιο για το Μάκο, που είχε σκιστεί να πάει στην ΑΕΚ και στο δάσκαλο Μπάγιεβιτς πριν 3 χρόνια απορρίπτοντας τις προτάσεις της Μόναχο 1860 του Λίνεν και τώρα καταλήγει με πιθανόν χειρότερες συνθήκες εκεί. Καλή του τύχη. Πάντως καλύτερος παίκτης δεν έγινε στην ΑΕΚ.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου