Η μορφή του κράτους σαν αιτία της κρίσης. Μικρότερο κράτος ή δυνατότερο και πιο οργανωμένο κράτος με εφαρμογή των νόμων;

Παρατηρώ με ιδιαίτερο ενδιαφέρον τη σημαντική τάση ανάπτυξης της φιλελεύθερης και εν πολλοίς νεοφιλελεύθερης κουλτούρας, η οποία θεωρεί εαυτόν δικαιωμένο μέσα στην κρίση. Η δικαίωση είναι συνεπαγωγή της αιτίας που αποδίδεται στην κρίση, το τέρας-κράτος των ελλειμμάτων και της διαφθοράς.

Το άτοπον όμως της λογικής των πολλαπλών φορέων αυτής της κουλτούρας έγκειται στο ότι το αίτιο της κρίσης δεν είναι το γιγαντωμένο κράτος αλλά η ανυπαρξία κράτους στη χώρα μας για δεκαετίες. Δεν είναι το κοινωνικό κράτος αλλά το πελατειακό κράτος.

Ποιο κράτος θα είχε τα δημόσια νοσοκομεία του χωρίς το ελάχιστο λογιστικό σύστημα; Ποιο κράτος δεν θα έλεγχε τις προμήθειές του; Πιο κράτος δεν θα έκανε απογραφές των συνταξιούχων του, των υπαλλήλων αλλά και των αναπήρων; Ποιο κράτος δεν θα εφάρμοζε αξιολόγηση των υπαλλήλων του; Ποιο κράτος δεν θα οργάνωνε το σύστημα υποδοχής μεταναστών όταν μάλιστα βρισκόταν στη δική μας γεωγραφική θέση; Ποιο κράτος δεν θα μπορούσε να απορροφήσει ή δεν θα μπορούσε να απορροφήσει για να αναπτυχθεί τις επιχορηγήσεις που του έδινε η κοινότητα της οποίας είναι μέλος; Ποιο κράτος θα παρέμενε επί δεκαετίες χωρίς σταθερό φορολογικό σύστημα για να φρενάρει έτσι την επιχειρηματικότητα; Ποιο κράτος θα έτρωγε τις εισφορές εργαζομένων και εργοδοτών στα ασφαλιστικά ταμεία; Ποιο κράτος θα αγνοούσε εσκεμμένα την ποιότητα των δημοσίων υπηρεσιών του υγείας και παιδείας προς όφελος ιδιωτικών συμφερόντων;

Ναι η μεταπολιτευτική Ελλάδα είναι αυτό το κράτος.

Το πρόβλημα μας δεν ήταν τόσο το κράτος-επιχειρηματίας που εξορκίζουν οι νεοφιλελεύθεροι και φιλελεύθεροι φορείς αλλά το κράτος της ανυπαρξίας, της ανυποληψίας και του "μπάτε σκύλοι αλέστε".
Να το μικρύνουμε σαφώς το κράτος-γίγαντα με τις δεκάδες για παράδειγμα δημοτικές επιχειρήσεις φάντασμα των προ κρίσης εποχών. Αλλά το κράτος δεν μπορεί να μην παραμείνει ρυθμιστικός παράγοντας της κοινωνίας και της οικονομίας της χώρας, ακόμα και στη φιλελεύθερη / νεοφιλελεύθερη θεώρηση των πραγμάτων. Αν ο κρατικός ρυθμιστικός παράγοντας παραμείνει με τη νοοτροπία της αναξιοκρατίας και της ηθελημένης ελέω συμφερόντων ανοργανωσιάς, τότε τίποτα καλύτερο δεν θα δούμε. Ίσως συνεχίσουν να έχουν καλές ή καλύτερες μέρες κάποιοι λάτρεις της θεώρησης του συρρικνωμένου κράτους, που δεν διακατέχονται από αυτές τις απόψεις από ιδεολογία (όπως πλείστοι άλλοι είναι η αλήθεια) αλλά από συμφέρον, αυτοί για τους οποίους το πρώτιστο είναι να υπάρχει ένα αδύναμο κράτος να ρυθμίσει και να επιτηρήσει.Ένα τέτοιο κράτος όμως ήδη το ζούσαμε... Κάτι άλλο θέλουμε. Η χώρα με τους μυριάδες νόμους, μάλλον χρειάζεται λιγότερους νόμους, σαφέστερους και απλούστερους και κυρίως εφαρμογή των νόμων.