Δεν είναι μόνον η φτώχεια. Είναι και η πολιτιστική και πνευματική κατάρρευση

Όποιος θεωρεί ότι η κρίση θα επιφέρει μόνον φτώχεια και υλική εξαθλίωση, ας κοιτάξει τις εικόνες του ΑΤΤΙΚΟΝ πριν την καταστροφή για να κατανοήσει ότι αυτή είναι η μια μόνον πτυχή των επιπτώσεων. Η καταστροφή ενός αρχιτεκτονικού έργου τέχνης μας δείχνει ξεκάθαρα και την άλλη πλευρά που κινδυνεύουμε να μας πλήξει, αυτή της πολιτιστικής και πνευματικής εξαθλίωσης.

Συνήθως στα δύσκολα ανθίζουν οι τέχνες και το πνεύμα αλλά για να γίνει αυτό, πρέπει να υπάρχει κοινωνικός ιστός έτοιμος να το παλέψει και να απομονώσει όσους θεωρούν ότι βρίσκουν πρόσφορο έδαφος για να προβάλουν τον μηδενισμό τους και να προσφέρουν με τις πράξεις τους,  λαμπρές υπηρεσίες σε όσους υποτίθεται ότι πολεμούν. Αντί για μια λαϊκή θάλασσα έξω από τη Βουλή, που θα καταδείκνυε την αγανάκτηση και το "δεν πάει άλλο" των κοινών ανθρώπων του εργατικού κάματου,  η φωτιά όσων κάτω από μάσκες κρύβουν το πραγματικό τους πρόσωπο και τις επιδιώξεις τους. Αυτούς που η ιδεολογία τους είναι το γκρέμισμα χωρίς ούτε οι ίδιοι να γνωρίζουν τι θα αντικαταστήσει τα ερείπια.

Πόσο κερδισμένοι βγήκαμε από τη δράση τους; Σε αντιδιαστολή ας κοιτάξουμε μακριά από τα αποκαΐδια της Σταδίου, κατά Πορτογαλία μεριά, όπου ο λαός υποδέχτηκε την Τρόικα με τεράστια διαδήλωση.

ΥΓ: Απ' ότι λένε εργαζόμενοι στο ΑΤΤΙΚΟΝ, οι αίθουσες εκτός της εισόδου, δεν έχουν πληγεί από τη φωτιά. Μακάρι να είναι έτσι. Ότι καταστρέφεται πια, είναι δύσκολο να ξαναφτιαχτεί. Και σε τίποτα δεν μας φταίνε αρχιτεκτονήματα, μνημεία, έργα τέχνης και όλα όσα αναβαθμίζουν τη ζωή μας γύρω μας για την καταστροφή που μας προξένησε ο μεταπολιτευτικός ελληνικός περονισμός, η κοινωνική και εθνική μας αλλοτρίωση και ο δόλιος δανεισμός ελέω ευρωπαϊκών λυκοφιλιών και ελέω των εδώ εκπροσώπων τους.

ΥΓ2: Δεν θα πρέπει να μας φαίνεται παράδοξο ότι πολύ λίγα γράφονται σήμερα για την πραγματική έκταση της χθεσινής λαϊκής συγκέντρωσης πριν την "απαλλοτριώσουν". Η φωτογραφία είναι από το ΠΡΕΖΑ ΤV όπου σημειώνεται ότι τραβήχτηκε στις 5:00. Προφανώς επιτεύχθηκε αντί για αυτή την εικόνα να κάνουν τον γύρο του κόσμου οι φωτιές, οι μολότοφ και τα χημικά...
Πιθανόν το χθεσινό "όχι" να ήταν εν τέλει χειρότερο από το "ναι", αν και όλοι καταλαβαίνουμε ότι και τα δυο είναι κακά σε μια κατάσταση που φαντάζει μη αναστρέψιμη. Πόσο πιο κακό θα ήταν ή δεν θα ήταν ίσως να φανεί αρκετά μακροπρόθεσμα απ' άλλες γενιές και ανάλογα με το τι θα υποφέρουμε ωσότου απεμπλακούμε, αν απεμπλακούμε ποτέ από τις συνέπειες του ναι. Και πάλι δεν θα ξέρουμε τι ακριβώς θα έφερνε το όχι. 'Αμεσα μπορούμε κάπως να το φανταστούμε με βάση τις σκηνές προ ετών στην Αργεντινή άλλα σε μεγαλύτερο βάθος χρόνου κανείς δεν μπορεί να πει μετά βεβαιότητος. Ότι όμως και αν ήταν πιο σωστό, το ότι τελικά δεν άφησαν τον απλό κόσμο να δείξει  ότι αγανακτεί, φανερώνει σε πόσο σαθρό υπόβαθρο στηρίζεται η τελική επιταγή και ότι δεν μπορεί να πείσει την κοινωνία και προσπαθεί να την πειθαναγκάσει, δυστυχώς χάνει την όποια ορθότητα μπορεί να έχει. Η όποια κυβέρνηση, αν θέλει να πετύχει και να συστρατεύσει τον κόσμο, σε μια πορεία δύσκολη αλλά αναγκαία για να ξαναστήσει το κράτος, πρέπει να στηριχτεί στην κοινωνική αλληλεγγύη, πρέπει να εμπνεύσει. Και για να εμπνεύσεις πρέπει επιτέλους να βάλεις κάποιους στόχους και να προσπαθήσεις να φροντίσεις τους αδύνατους. Πως μένει να απαντηθεί και αν απαντηθεί ίσως δούμε κάποιες ακτίδες φωτός.