"Το μη χείρον, βέλτιστον".
Η αρχαία αυτή ρήση τείνει να γίνει η φιλοσοφία της σύγχρονης ζωής μας.
Όταν μας παγώνουν το μισθό, λέμε καλά είναι που δεν μας τον μειώσανε. Όταν μας μειώνουν το μισθό, λέμε καλά είναι που δεν μας απολύσανε. Όταν μας απολύουν αλλά τουλάχιστον μας αποζημιώνουν, λέμε καλά είναι που θα έχουμε κάποια έτοιμα για να μπορούμε να στηριχτούμε όσο μείνουμε στην ανεργία. Όταν μας βάζουν το χαράτσι Α αλλά αποφασίζουν να μην εφαρμόσουν και το νόμο για το χαράτσι Β, πάλι ευχαριστημένοι είμαστε που δεν θα πρέπει να τα πληρώσουμε και τα δυο. Στο τέλος-τέλος, όσο είμαστε υγιείς λέμε πάλι καλά που έχουμε δυνάμεις για να προσπαθήσουμε να ξεπεράσουμε τις φουρτούνες.
Η ολιγάρκεια είναι αρετή και σαφώς ανάγκη για να επιζήσουμε μέσα στην κρίση με υπομονή και επιμονή. Σκέφτομαι όμως ότι δεν πρέπει να καταλήξει να μετατραπεί σε ισοδύναμο του "σφάξε με Αγά μου ν' αγιάσω". Η αποδόμηση του κοινωνικού κράτους αφήνει τα άτομα απροστάτευτα στις διαθέσεις όσων μέσα στην κρίση αγωνίζονται να βάλουν συμφέροντα πάνω από το κοινό καλό, αυτούς που την ανάπτυξη θέλουν να την στηρίξουν στην εργασιακή απαξίωση.
Τον ψευδαιμονισμό, που διέκρινε την οικονομική "φούσκα" του παρελθόντος, πρέπει να τον αντικαταστήσουμε με τη σημερινή ολιγάρκεια και την νέα εκτίμηση των πραγμάτων με βάση την πραγματική τους αξία στη ζωή και όχι αυτή που μας παραπλανούσε να εκτιμούμε ο καταναλωτισμός. Παράλληλα όμως θα πρέπει να αντιταχθούμε στην ανθρώπινη απαξίωση στο όνομα μιας ψευδεπίγραφης ανάπτυξης, που συνθλίβοντας δικαιώματα και αξίες, μόνον αύξηση κερδών των ολίγων μπορεί να αποδώσει και πολύ δύσκολα αυτή θα αντανακλαστεί σε κοινωνική πρόοδο.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου