Μάλλον πρέπει να καταλάβουμε ότι έχουμε περάσει από την εποχή των μνημονίων και των μηχανισμών στήριξης στην εποχή του κουρέματος. Είναι φανερό ότι το μεταπολιτευτικό πολιτικό σκηνικό, που δημιούργησε το πρόβλημα, αδυνατεί και την υστάτη ώρα να συντάξει τις όποιες δυνάμεις έχει για να διακυβερνήσει την χώρα έτσι ώστε να έχει στο μέλλον την ελπίδα να ξανασταθεί στα πόδια της.
Το χρέος γίνεται τέτοιο, που πλέον τα περί αναδιαπραγμάτευσης, αποτελούν απέλπιδες ουτοπίες. Ή χρεοκοπούμε ανεξέλεγκτα ή ελεγχόμενα. Δεν φαίνεται να υπάρχει μέση λύση. Σε κάθε περίπτωση δεν μπορεί να υφίσταται η χώρα την ακυβερνησία γιατί περί ακυβερνησίας πρόκειται όταν η διοίκηση ασκείται από μια κυβέρνηση που έχει φθαρεί πλήρως. Πρέπει ο λαός να πειστεί σε συντεταγμένη δράση με την κυβέρνησή του και μια τέτοια δράση πλέον ίσως μόνον από μια κυβέρνηση εθνικής ενότητας μπορεί να γίνει. Πρέπει να υπάρξει η πίστη ότι η κυβέρνηση του τόπου δεν είναι έρμαιο των δεσμεύσεων. Δεσμεύσεις υπάρχουν και θα υπάρχουν σε μια τέτοια κατάσταση. Δεν συζητείται αυτό. Το ζήτημα είναι να μπορεί να καταλαβαίνει ο κόσμος ότι οι δεσμεύσεις γίνονται έντιμα και με την όποια έστω και μακρόπνοη αποτελεσματικότητα. Δεν λαμβάνονται μέτρα πανικού και μόνον, επί δικαίων και αδίκων, αλλά μέτρα που λαμβάνονται για πραγματικές διαρθρωτικές αλλαγές και δίκαιη κατανομή των βαρών για τα οποία υπάρχει υπερκομματική πολιτική ευθύνη.
Έφθασαν τη χώρα στο απροχώρητο. Ακούω κραυγές πως αν δεν τους ρίξουμε, δεν υπάρχει λύση. Και δεν εννοούν αυτές οι φωνές μόνον τους νυν κυβερνώντες αλλά όλο το μεταπολιτευτικό πολιτικό σκηνικό. Σίγουρα υπάρχουν και τέτοιες ριζικές λύσεις αλλά οι λύσεις-σοκ έχουν και επακόλουθα-σοκ.
Πριν φθάσει η κοινωνία στις λύσεις κατεδάφισης, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας οφείλει να δώσει στο σύστημα που εκπροσωπεί, το σύστημα της μεταπολίτευσης, την υστάτη δυνατότητα να σώσει την παρτίδα, μέσα από μια κυβέρνηση εθνικής ενότητας, πολιτικών δυνάμεων και τεχνοκρατών. Οφείλει να αναλάβει τις ιστορικές ευθύνες του και να δώσει στη χώρα μια ακόμα ανάσα που πιθανόν να ανατρέψει την ψυχολογία και εντός και εκτός. Και η οικονομία είναι κατά μεγάλο μέρος εξαρτώμενη από την ψυχολογία. Μια Ελλάδα κυβερνώμενη από την πλειοψηφία έστω και αυτού του διάτρητου μεταπολιτευτικού πολιτικού σκηνικού είναι άλλη από την Ελλάδα του παραπαίοντος και αποτυχόντος επί διετία ΠΑΣΟΚ. Και στη ΝΔ θα πρέπει να αναλογιστούν αν θέλουν και μπορούν να αντεπεξέλθουν μόνοι σε ένα σκηνικό κρίσης που η διαχείρισή του είναι εκτός Ελλάδος εν πολλοίς και μάλιστα πιθανότατα όχι πλήρως σε πολιτικά χέρια αλλά και σε χέρια κερδοσκόπων, διαμορφωτών γεωπολιτικών συμφερόντων κά. Αν αποτύχει και σε αυτό το ύστατο σημείο το μεταπολιτευτικό πολιτικό συνονθύλευμα, οι ιστορικές ευθύνες του θα είναι κολοσσιαίες, τέτοιες που κανείς στην μακραίωνη Ελληνική ιστορία δεν είχε ως τώρα.
Το χρέος γίνεται τέτοιο, που πλέον τα περί αναδιαπραγμάτευσης, αποτελούν απέλπιδες ουτοπίες. Ή χρεοκοπούμε ανεξέλεγκτα ή ελεγχόμενα. Δεν φαίνεται να υπάρχει μέση λύση. Σε κάθε περίπτωση δεν μπορεί να υφίσταται η χώρα την ακυβερνησία γιατί περί ακυβερνησίας πρόκειται όταν η διοίκηση ασκείται από μια κυβέρνηση που έχει φθαρεί πλήρως. Πρέπει ο λαός να πειστεί σε συντεταγμένη δράση με την κυβέρνησή του και μια τέτοια δράση πλέον ίσως μόνον από μια κυβέρνηση εθνικής ενότητας μπορεί να γίνει. Πρέπει να υπάρξει η πίστη ότι η κυβέρνηση του τόπου δεν είναι έρμαιο των δεσμεύσεων. Δεσμεύσεις υπάρχουν και θα υπάρχουν σε μια τέτοια κατάσταση. Δεν συζητείται αυτό. Το ζήτημα είναι να μπορεί να καταλαβαίνει ο κόσμος ότι οι δεσμεύσεις γίνονται έντιμα και με την όποια έστω και μακρόπνοη αποτελεσματικότητα. Δεν λαμβάνονται μέτρα πανικού και μόνον, επί δικαίων και αδίκων, αλλά μέτρα που λαμβάνονται για πραγματικές διαρθρωτικές αλλαγές και δίκαιη κατανομή των βαρών για τα οποία υπάρχει υπερκομματική πολιτική ευθύνη.
Έφθασαν τη χώρα στο απροχώρητο. Ακούω κραυγές πως αν δεν τους ρίξουμε, δεν υπάρχει λύση. Και δεν εννοούν αυτές οι φωνές μόνον τους νυν κυβερνώντες αλλά όλο το μεταπολιτευτικό πολιτικό σκηνικό. Σίγουρα υπάρχουν και τέτοιες ριζικές λύσεις αλλά οι λύσεις-σοκ έχουν και επακόλουθα-σοκ.
Πριν φθάσει η κοινωνία στις λύσεις κατεδάφισης, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας οφείλει να δώσει στο σύστημα που εκπροσωπεί, το σύστημα της μεταπολίτευσης, την υστάτη δυνατότητα να σώσει την παρτίδα, μέσα από μια κυβέρνηση εθνικής ενότητας, πολιτικών δυνάμεων και τεχνοκρατών. Οφείλει να αναλάβει τις ιστορικές ευθύνες του και να δώσει στη χώρα μια ακόμα ανάσα που πιθανόν να ανατρέψει την ψυχολογία και εντός και εκτός. Και η οικονομία είναι κατά μεγάλο μέρος εξαρτώμενη από την ψυχολογία. Μια Ελλάδα κυβερνώμενη από την πλειοψηφία έστω και αυτού του διάτρητου μεταπολιτευτικού πολιτικού σκηνικού είναι άλλη από την Ελλάδα του παραπαίοντος και αποτυχόντος επί διετία ΠΑΣΟΚ. Και στη ΝΔ θα πρέπει να αναλογιστούν αν θέλουν και μπορούν να αντεπεξέλθουν μόνοι σε ένα σκηνικό κρίσης που η διαχείρισή του είναι εκτός Ελλάδος εν πολλοίς και μάλιστα πιθανότατα όχι πλήρως σε πολιτικά χέρια αλλά και σε χέρια κερδοσκόπων, διαμορφωτών γεωπολιτικών συμφερόντων κά. Αν αποτύχει και σε αυτό το ύστατο σημείο το μεταπολιτευτικό πολιτικό συνονθύλευμα, οι ιστορικές ευθύνες του θα είναι κολοσσιαίες, τέτοιες που κανείς στην μακραίωνη Ελληνική ιστορία δεν είχε ως τώρα.
Φίλε Ίωνα, θα μου επιτρέψεις να διαφωνήσω. Θεωρώ πως η μεγαλύτερη επιτυχία της χειραγώγησης του δημοσίου διαλόγου περί της (ελληνικής, πανευρωπαϊκής, παγκόσμιας) οικονομικής κρίσης είναι πως η συζήτηση εξακολουθεί να γίνεται με όρους εθνικούς. Προσωπική ελπίδα του γράφοντα, είναι πως κάποια στιγμή θα γίνει ευρύτερα αντιληπτό πως η οριοθέτηση των διαφόρων ομάδων μιας κατεξοχήν ταξικής κοινωνίας με τους επίπλαστους, τεχνητούς και παραπλανητικούς όρους του "έθνους" και της "Ελλάδας" "μας" δεν εξυπηρετεί σε καμία περίπτωση μια κοινωνική αναδιάρθρωση με προτεραιότητα τις αρχές της δικαιοσύνης, της αλληλεγγύης και του σεβασμού των θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτο συγκεκριμένο θέμα που θέτεις, ένα ισοπεδωτικό χωνευτήρι μιας "οικουμενικής" κυβέρνησης "εκτάκτου ανάγκης", με τα ισχυρά κίνητρα αφενός της διευρυμένης κοινωνικής αποδοχής στις "αναγκαίες" μεταρρυθμίσεις που βιώνουμε ήδη όλοι μας και αφετέρου της απαλοιφής της ενοχλητικής ιδεολογικής διαφορετικότητας, θεωρώ πως εξυπηρετεί απλά εκείνους που ονοματίζουν "αναγκαίες διαρθρωτικές αλλαγές, που θα έπρεπε να έχουν γίνει εδώ και χρόνια" την πλήρη απελευθέρωση της αγοράς, την εν λευκώ ιδιωτικοποίηση των αγαθών και υπηρεσιών και την απόλυτη απορρύθμιση των εργασιακών & συνταξιοδοτικών δικαιωμάτων. Και φυσικά με το τελευταίο σχόλιο δεν υπονοώ τον σε κάθε περίπτωση καλοπροαίρετο διάλογο που γίνεται με αφορμή τις πάντα ενδιαφέρουσες αναρτήσεις του ιστολογίου σου: για ενδεικτικό παράδειγμα πλύσης εγκεφάλου στο δημοφιλές θέμα "γιατί η συναίνεση είναι η μόνη λύση για την Ελλάδα, την Ευρώπη, τον κόσμο και το γαλαξία" μπορεί κανείς να ανατρέξει στους μετρ του είδους, όπως οι εκφραστές των συμφερόντων Αλαφούζου, Μπόμπολα και Ψυχάρη.
Για να μην το κουράζω, αν επιμένουμε να μιλήσουμε με όρους εθνικούς, μια υπεραπλούστευση αυτού που συμβαίνει είναι ότι πληρώνουν οι (έλληνες, γερμανοί, ...) φορολογούμενοι, για να θησαυρίζουν οι (ελληνικές, γερμανικές, ...) τράπεζες. Αν κάποιος επιμένει να προσπαθεί να βγάλει τάξη σε αυτή την κοινωνική αδικία με επίκληση των ενδεδειγμένων εθνικών πολιτικών, φοβάμαι ότι απλά θα συνεχίσει να εστιάζει στο δέντρο, χάνοντας το δάσος. Γιατί το πρόβλημα του δέντρου είναι υπαρκτό και πρέπει να αντιμετωπιστεί (ενδεικτικά: αναποτελεσματικός παραγωγικός τομέας, έλλειψη φορολογικής συνείδησης, προβληματικό σύστημα παιδείας και υγείας, ερήμωση της περιφέρειας, αναξιοκρατία και διαφθορά), αλλά ας μην κλείνουμε τα μάτια στο δάσος των προβλημάτων και των αδικιών που εγγενώς γεννάει το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα της ελεύθερης οικονομίας, και στο οποίο μάλιστα κατά τραγική ειρωνεία εναποθέτουμε εναγωνίως τις ελπίδες μας για να μας φέρει την περιβόητη "ανάπτυξη"...
Σαφώς υπάρχουν προβλήματα, τα πιο καίρια, τα οποία αφορούν τη φύση του συστήματος και αυτά είναι γενικότερα, πέραν Ελλάδος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτή τη στιγμή η Ελλάδα είναι το πεδίον βολής. Και εμείς βρισκόμαστε μέσα στην κοινωνία, που λειτουργεί στην κρατική οντότητα που ονομάζεται Ελλάδα.
Αυτή η κρατική οντότητα στη δεδομένη φάση κατ' ουσίαν δεν κυβερνάται αλλά σύρεται από μια κυβέρνηση που δεν έχει καμιά συνάφεια πλέον με το λαό. Παράλληλα οι άμεσες εκλογές με το μαχαίρι της χρεοκοπίας στο λαιμό είναι απλά ένα βήμα για να σιγουρέψουμε τη χρεοκοπία.
Η ανάρτηση είχε στόχο να καλέσει εκείνους που βλέπουν λύσεις μέσα στην ΕΕ να συγκλίνουν και να δημιουργήσουν σαφή ελληνική πολιτική (ας μην πω εθνική αν ο όρος βάζει στο τραπέζι και άλλα θέματα) με την οποία να μπορεί και ο λαός να συνταχθεί. Δεν είναι τα βάρη μόνον που δημιουργούν την αντίδραση του κόσμου αλλά κυρίως ο άδικος επιμερισμός των βαρών. Δεν είναι η αποδιάρθρωση συντεχνιακών δικαιωμάτων για την οποία ο λαός και όχι οι συντεχνίες αντιδρά αλλά η αποδιάρθρωση των κοινωνικών δικαιωμάτων. Δεν είναι η απόλυση πλεονάζοντος προσωπικού από το δημόσιο που δημιουργεί αντιδράσεις αλλά η ανεξέλεγκτη απόλυση κόσμου με μέτρα πανικού και μάλιστα με τρόπο που δεν πείθει ότι προσφέρει τίποτα στη μείωση του δημοσιονομικού ελλείμματος.
Δεν είναι η ανάγκη και επίπονων μέτρων που δημιουργεί αντιδράσεις αλλά η πλήρης παράδοση της χώρας στις ορέξεις των γραφειοκρατών της Τρόικα. Κάποιος θα πει ότι τα μέτρα της Τρόικα δεν τα εφήρμοσε η κυβέρνηση όπως και όσο έπρεπε γι' αυτό φθάσαμε εδώ. Είναι ο ίδιος που πιστεύει σαν λύση για την κρίση την "κοινωνική δικαιοσύνη" που θα φέρει το άνοιγμα του επαγγέλματος των ταξιτζήδων ή το ανοικτό ωράριο των φαρμακοποιών. Κακά τα ψέματα, Τρόικα και κυβέρνηση πήραν τον Μάιο του 2010 μια κρίση ελλείμματος και δημιούργησαν μια κρίση χρέους γιατί κατ' ουσίαν δεν υπήρχε ελληνική πολιτική ή κάποιοι εντός και εκτός δεν ήθελαν να δοθούν λύσεις στα πραγματικά προβλήματα (πχ φοροδιαφυγή, ανάπτυξη αντί για ύφεση) ή γιατί η λύση που τους συνέφερε ήταν και είναι η πλήρης εξαθλίωση για να δημιουργηθεί φτηνή ανάπτυξη προφανώς όχι για την ωφέλεια του κόσμου, που όμως θα είναι ικανοποιημένος με την εργασία του ξεροκόμματου μπροστά στο φάσμα της πείνας.
Η ανάρτηση καλεί έστω και την υστάτη στιγμή όσους δεν θεωρούν ότι το σύστημα χρειάζεται πλήρη κατεδάφιση, να αποδείξουν τις απόψεις τους με εύρεση των συνισταμένων εκείνων που θα πείσουν και τον κόσμο να συνταχθεί στην προσπάθειά τους. Δεν αναφέρει αν αυτή είναι η λύση για το δάσος. Είναι σίγουρα όμως καλύτερη λύση για το δέντρο από αυτή που βιώνουμε και είναι ένα βήμα που πρέπει να επιχειρηθεί σαν μια προσπάθεια που αν δεν γίνει, ιστορικά θα αφήνει ένα κενό ότι ίσως μπορούσε να ωφελήσει και όμως δεν επιχειρήθηκε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι σκίουροι που ζουν στο δέντρο, το δικό τους δέντρο θα νοιαστούν, πριν νοιαστούν το δάσος ολάκερο. Πως να το κάνουμε; Και πρώτα ενστικτωδώς βλέπουμε την οικογένεια και μετά την κοινωνία όσο μεγάλη κοινωνική συνείδηση και αν έχουμε. Γι' αυτό και οι ήρωες είναι αυτοί που βάζουν το σύνολο πάνω απ' όλα. Αλλά δεν είμαστε οι πιο πολλοί ήρωες, απλοί άνθρωποι είμαστε και οι κοινωνίες για τους απλούς ανθρώπους κτίζονται και όχι για τους ήρωες.
Ναι, το σύστημα αποδεικνύεται παγκοσμίως ότι αποτυγχάνει και μέσα στην αποτυχία του γεννάει περισσότερες ακόμα κοινωνικές αδικίες.
Χρειάζεται πάλη για την αλλαγή του, είτε αυτό λέγεται εκλογίκευση των διαστροφών του είτε ριζικότερες αλλαγές. Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να κλείσουμε τα μάτια στο ότι το δικό μας σπίτι καίγεται και να πούμε ότι θα το ξανακτίσουμε όταν καούν και τα άλλα.
Και το να βρίσκεις κοινά σημεία να προσπαθήσεις με τα χέρια ενωμένα δεν αποτελεί ιδεολογικό χωνευτήρι, αποτελεί κοινωνική αλληλεγγύη αν θέλουμε να θεωρούμε ακόμα ότι είμαστε κοινωνία και όχι φράξιες, τάξεις, ομάδες κλπ. Ναι δεν έχουμε όλοι κοινά συμφέροντα, αλλά έχουμε οι πολλοί κοινά συμφέροντα μέσα στην κρίση έναντι κάποιων λίγων. Ε αυτά τα συμφέροντα ας γίνουν οδηγός μας για να μας βγάλουν από την κρίση. Αυτά που ενώνουν τους πολλούς σε βάθος χρόνου. Μπορούμε να τα βρούμε και να τα εξυπηρετήσουμε;
Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας δεν προβλέπει κατ' ουσίαν περιέργως το Σύνταγμα, ένα σύνταγμα που προήλθε σε κατάσταση Εθνικής ανάγκης, της Κυπριακής κρίσης. Δεν είναι πανάκεια αν δεν γίνει με ειλικρίνεια και με σαφή προσδιορισμό της πολιτικής και της διεθνούς στάσης. Δεν είναι θέμα συνταγματικού εμποδίου το να γίνει. Είναι θέμα κοινής βούλησης και δυνατότητας συνεννόησης. Αν κάποιοι απλά ζητάνε συνενόχους και κάποιοι άλλοι απλά κρατάνε τα χέρια μακριά από τις ευθύνες προσδοκώντας να τα κρατήσουν αλώβητα μετά την καταστροφή τότε καμιά ενότητα δεν είναι εφικτή.
ΑπάντησηΔιαγραφήΞέρω ότι όρος "εθνική" πειράζει πολλούς. Το ζήτημα όμως δεν είναι οι όροι αλλά η ουσία. Δηλαδή όσοι δεν βλέπουν την πατρίδα σαν έθνος, σίγουρα την βλέπουν σαν μια κοινωνία, αν όχι και έτσι τότε δεν υπάρχει κοινός τόπος και δίκαια είμαστε έρμαια σε ακυβέρνητο καράβι που θα πέσει στα βράχια και όσοι σωθούν σώθηκαν.
Ναι η κοινωνία έχει πολλές τάσεις και τάξεις αλλά αν υπάρχει πρέπει να έχει και κοινά πράγματα που τουλάχιστον να ενώνουν τους περισσότερους. Το ξαναέγραψα. Ας τα ψάξουμε.
Λίγα σχόλια στις παραπάνω πολύ ενδιαφέρουσες παραπάνω παρατηρήσεις σου, φίλε Ίωνα:
ΑπάντησηΔιαγραφή- Αναφέρεσαι κάπου στο "πλεονάζον προσωπικό" του δημοσίου, όταν είναι στατιστικά αποδεδειγμένο πως ο αριθμός των Ελλήνων δημοσίων υπαλλήλων είναι ποσοστιαία μικρότερος από το μέσο όρο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Επίσης, ήταν η ίδια η Eurostat που πριν από λίγο καιρό ήθελε τους Έλληνες εργαζόμενους να δουλεύουν συγκριτικά περισσότερο και όμως να αμείβονται συγκριτικά λιγότερο. Τελικά, είναι ενδιαφέρον πόσο μονόπλευρα έχουν παρουσιαστεί αυτός ο περιβόητος "εξορθολογισμός" και οι απαιτούμενες διαρθρωτικές αλλαγές. Μια έλλειψη παραγωγικότητας του δημόσιου τομέα που οφείλεται πρωτίστως σε έλλειψη στρατηγικής, διοικητικές ανεπάρκειες και σταθερά υποχρηματοδοτούμενη εκπαίδευση, συμπεραίνεται ότι πρέπει να αντιμετωπιστεί με μια (έστω δίκαιη) αναλογική επιβάρυνση των (ήδη στατιστικά χαμηλόμισθων) εργαζομένων, και μείωση του (ήδη στατιστικά χαμηλού) αριθμού των δημοσίων υπαλλήλων.
- Δεν έχω πρόβλημα με τους τύπους, αν θα το πούμε εθνική ή ελληνική, αλλά με την ουσία. Οι Έλληνες δεν είμαστε κοινωνία, οι εργαζόμενοι όμως (θα μπορούσαμε να) είμαστε. Για να κάνω ένα παραλληλισμό, φαντάζομαι πολλοί έχουν ζήσει πρόσφατα εκβιαστικά ψευτοδιλήμματα, όπου η διεύθυνση κάποιας ιδιωτικής εταιρείας σε καλεί να βάλεις πλάτη για το "κοινό καλό της εταιρείας". Επειδή όμως είναι εξ ορισμού στη φύση μιας ιδιωτικής εταιρείας να θεωρεί τη μείωση της κερδοφορίας ως πρόβλημα και τους εργαζόμενούς της αναλώσιμους στην επίλυση του προβλήματος, είναι άτοπο να εμμένει κανείς σε μια ψευδαίσθηση ομάδας με κοινές αγωνίες και κοινή αντίληψη των πραγμάτων.
- Τέλος, κάτι που είχε γραφτεί και με την περιβόητη "ιστορική ευκαιρία συναίνεσης" που χάθηκε τον Ιούνιο, και με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο: ο σχηματισμός μιας κυβέρνησης συνεργασίας μέσω prive συνεννόησης δύο πολιτικών αρχηγών αγγίζει τα όρια του πραξικοπήματος. Αλίμονο αν το αποτέλεσμα της μόνης εξωστρεφούς διαδικασίας μιας κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, που μάλιστα έχει προκύψει υπό την αθλιότητα της ενισχυμένης αναλογικής, μπορεί να γίνει λάστιχο στα χέρια των αιρετών εκπροσώπων για να τη διαχειριστούν κατά το δοκούν, σαν να είναι ποδοσφαιρικές ομάδες που αποφάσισαν να συγχωνευτούν. Σε μια τέτοια συγκυρία, δεν βλέπω το πρόβλημα να οριστούν εκλογές την επόμενη κιόλας βδομάδα, χωρίς ούτε μακρά προεκλογική περίοδο ούτε κομματικές σπατάλες. Ούτως ή άλλως, αφενός ο πολιτικός διάλογος έχει κυριαρχήσει στην καθημερινότητά μας, και αφετέρου εδώ και 2 χρόνια εφαρμόζονται μνημόνιο και μέτρα έκτακτης ανάγκης στη βάση μιας ενορχηστρωμένης καταστροφολογίας, δεν είναι επιτέλους καιρός να εκφραστεί και ο κόσμος σχετικά;
Όπως έγραψα σε άλλο σχόλιο, η ενότητα δεν είναι πανάκεια, αλλά μπορεί να βοηθήσει υπό προϋποθέσεις. Και οι προϋποθέσεις είναι να βρεθούν κοινές γραμμές που θα συμφωνηθούν να προταχθούν και να υποστηριχτούν. Πριν γίνουν οι όποιες περαιτέρω δημοκρατικές διαδικασίες όπως οι εκλογές, δεν θα έβλαπτε να κάτσουν σε ένα τραπέζι και να βρουν, όσοι μπορούν να βρουν, τις θέσεις εκείνες που δεν θα θέτουν την Ελλάδα έξω από τις συζητήσεις που κάνουν οι άλλοι για αυτήν χωρίς αυτήν πλέον.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤέλος υποτίθεται ένα κράτος, δηλαδή η οργανωμένη έκφανση μιας κοινωνίας, δεν μπορεί να δρα σαν εταιρία, θεωρώντας αναλώσιμους τους πολίτες του και να ενεργεί σε βάρους των. Το ξέρω ότι μπορεί να μην είναι σήμερα αυτή η μορφή του κράτους μας αλλά για ένα τέτοιο κράτος πρέπει να παλεύουμε. Για το κράτος των πολιτών και όχι των συμφερόντων. Ναι είμαστε εργαζόμενοι με συγκεκριμένα συμφέροντα αλλά είμαστε και κάτοικοι ενός τόπου που εκεί εδράζονται οι δραστηριότητες μας και εκεί ζούμε. Δεν χρειάζονται κοινές αντιλήψεις των πραγμάτων για να αποτελούμε την Ελληνική κοινωνία, την όποια κοινωνία. Χρειάζεται σύνθεση αντιλήψεων και αλληλοσεβασμός των. Πάνω σε αυτά θα έπρεπε να στηριζόμαστε και να συμπληρώνει ο ένας τον άλλο για να μπορέσουμε όλοι μαζί να προοδεύσουμε.
Δεν είχα σκοπό να γενικεύσω τόσο πολύ το θέμα. Αυτό που ήθελα με τη συγκεκριμένη ανάρτηση είναι να εκφράσω ότι από τα αρχαία χρόνια λέγεται αλλά δεν εφαρμόζεται σε αυτή την χώρα. Η ισχύς εν τη ενώσει. Μετά από 2 χρόνια κρίσης όλοι θα έπρεπε να έχουν βγάλει κάποια συμπεράσματα. Πχ αν είμαστε έρμαια των τροϊκανών δεν πρόκειται να γλυτώσουμε την κοινωνική εξαθλίωση. Με σαφώς λάθος προσανατολισμό από το Μάιο του 2010, έρχονται να πείσουν την ευρωπαϊκή κοινή γνώμη ότι η αποτυχία του προγράμματός τους οφείλεται στη μη απελευθέρωση ταξιτζήδων και φαρμακοποιών και στη μη απόλυση των ήδη σε πάρα πολλές περιπτώσεις λιγότερων από τους αναγκαίους υπαλλήλους, που υπέστησαν και υφίστανται και μείωση αποδοχών σημαντική, τη στιγμή που έριξαν τη χώρα σε τραγική ύφεση και νέκρωσαν την οικονομία. Και η εγχώρια πολιτική φωνή μηδενική και κατατμημένη από τα όρια της μειοδοσίας ως τα όρια της εμπαθούς άρνησης της πραγματικότητας. Και έξω αποφασίζουν για μας πλέον χωρίς εμάς.