Μεσοπρόθεσμη στενωπός προς την επαναδιαπραγμάτευση ή για μια ακόμα φορά παραπλάνηση;

Το κυβερνητικό επιχείρημα, που προσφάτως ακούγεται, ισχυρά είναι ότι το μεσοπρόθεσμο πρέπει να υπερψηφιστεί γιατί είναι η ικανή και αναγκαία προϋπόθεση να πείσει τους εταίρους μας για τις προθέσεις μας και θα ανοίξει έτσι διάπλατα τις πύλες της επαναδιαπραγμάτευσης ενώ παράλληλα θα εξυπηρετήσει τους άμεσους στόχους της εξυπηρέτησης του χρέους.
Πέρα από την κραυγαλέα ένταση των μέτρων, το παραπάνω επιχείρημα έχει τη λογική του, που ίσως ήταν πιο ισχυρή αν μας εξηγούσαν σε λεπτομέρειες τι ακριβώς θα επαναδιαπραγματευτούν. Το ύψος του χρέους στη λογική του κουρέματος, τη χρονική διάρκεια της αποπληρωμής και τον τρόπο της (πχ ένα ποσοστό να πηγαίνει για ανάπτυξη), το ρυθμό μείωσης του ελλείμματος ώστε να μην εκμηδενίζονται οι κρατικές επενδύσεις και να μην έχει πλήρη προτεραιότητα η πληρωμή τόκων και χρεών;
Η κυβέρνηση μιλάει λες και κάτω από το τραπέζι, οι δανειστές μας έχουν δεσμευτεί να τα ξανασυζητήσουν αν περάσει το μεσοπρόθεσμο. Είναι όμως έτσι ή΄όλα αυτά είναι ευσεβείς πόθοι των κυβερνώντων, που φαίνεται ότι τη μόνη πολιτική τακτική που γνωρίζουν είναι αυτή του "καλού και πειθήνιου παιδιού" ή καλύτερα του παιδιού που η εικόνα του προς τα έξω είναι του υπάκοου και στο σπίτι του αλλιώς φέρεται, πχ νομοθετεί η κυβέρνηση αλλά αδυνατεί να εφαρμόσει τα μέτρα στις περιπτώσεις που διαταράσσεται μέρος της κομματικής της βάσης. Καλό είναι να επικαλούμαστε την επαναδιαπραγμάτευση αλλά θα έχουμε αφήσει κάτι όρθιο ως τότε για να μπορούνε να το επαναδιαπραγματευτούμε;