Τελευταίο αντίο στα παιδιά που έφυγαν, θύματα στη άλλοτε χώρα των ηρώων και νυν των ανθρώπων δίχως φραγμούς

Όταν χάνεται η ζωή δυο νέων συνανθρώπων μας σίγουρα μόνον πένθος και οδύνη μπορεί να υπάρχει. Υπάρχουν κάποιοι που για να κλέψουν ένα περίπτερο βγάζουν τα καλάσνικοφ και γαζώνουν και αφαιρούν ανθρώπινες ψυχές. Κάποιοι μιλάνε για τρομοκράτες (που κλέβουν περίπτερα;;;), κάποιοι για κοινό έγκλημα. Το σίγουρο είναι ότι πρόκειται για "ανθρώπους" δίχως ίχνος σεβασμού στην ανθρώπινη ζωή. Είναι οι ίδιοι ίσως που μπαίνουν στα σπίτια γερόντων και αφού τους κλέψουν, τους κτυπούν μέχρι θανάτου. Είναι οι ίδιοι ή όμοιοι ίσως με αυτούς που βάζουν φωτιά μέσα στη διαδήλωση και καίνε τους ανθρώπους μέσα στην τράπεζα, καίνε ακόμα και έγκυο με το έμβρυο στην κοιλιά της. Είναι οι ίδιοι ή όμοιοι ίσως με αυτούς που σκοτώνουν έξω από το σπίτι του, στα μάτια της γυναίκας του μπροστά, το δημοσιογράφο που αποτελούσε πονοκέφαλο για πολλούς. Είναι οι ίδιοι ή παρόμοιοι ίσως με αυτούς που τρέχουν στους δρόμους με χίλια και παίρνουν σβάρνα ανθρώπους ακόμα και παιδάκια και πολλοί απ' αυτούς φεύγουν από τον τόπο του εγκλήματος και αφήνουν τα θύματα πίσω τους να σφαδάζουν. Υπάρχουν πολλοί πια γύρω μας, που δεν βλέπουν πέρα από τον εαυτό τους και που δεν νοιάζονται για κανένα και δεν έχουν καμιά αναστολή στις πράξεις τους. Σε μια κοινωνία χωρίς κοινωνικό ιστό, χωρίς αλληλεγγύη, χωρίς φραγμούς, χωρίς πρότυπα, χωρίς στόχους, χωρίς ιδέες, χωρίς όνειρα, χωρίς ελπίδα.

Ένα στερνό αντίο στους δυο νέους και συλλυπητήρια στους ανθρώπους τους. Κάποτε σ' αυτή τη χώρα μίλαγαν για ηρωισμό όσων έπεφταν εν ώρα καθήκοντος αλλά τι σημαίνει πια να σε λένε ήρωα σε μια χώρα, σαν τη σύγχρονη Ελλάδα, σε μια χώρα που έχει αποκαθηλώσει τους ήρωές της από κοινωνικά πρότυπα και έχει ηρωοποιήσει καπατσοσύνες, μόστρες και ψευτομαγκιές, σε μια χώρα που έχει καταφέρει να αποστραγγίσει τον πατριωτισμό των κατοίκων της;

Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα σας σκεπάσει.