Ν' απεργήσω αύριο;

Η κυβέρνηση με το "πολυνομοσχέδιο" εκτός των όποιων άλλων, πέτυχε και έναν ακόμα στόχο. Έκανε αχταρμά τα μέτρα των εργασιακών συμβάσεων, που κτυπούν κυρίως τον ιδιωτικό τομέα με τα μέτρα για τις ΔΕΚΟ και τις μετατάξεις.
Συνέβαλε αυτό ώστε οι αντιδράσεις να είναι ετερόκλιτες και σε πολλές περιπτώσεις να υπάρχουν αλληλοσυγκρουόμενα συναισθήματα σε μερίδα του κόσμου στον ιδιωτικό τομέα. Άκουγα φερ' ειπείν σήμερα σχόλια του στυλ:

"Εγώ δεν απεργώ μαζί με τους χαραμοφάιδες και τους αργόμισθους των ΔΕΚΟ, που δημιούργησαν τα προβλήματα στο δημόσιο και τώρα την πληρώνουμε και μεις στον ιδιωτικό τομέα".


Να προσθέσουμε σε αυτό, την κυριαρχία των εκ ΔΕΚΟ και τραπεζών, προερχομένων συνδικαλιστών της ΓΣΕΕ, που ο κόσμος δεν εκτιμά καθόλου και ιδίως μετά την στάση τους στις τελευταίες επαφές με τους εκπροσώπους των εργοδοτών και τους Τροϊκανούς. Για πολλούς ο κόσμος θεωρεί προσχηματική την παρουσία στους εργασιακούς αγώνες και πιστεύει ότι πάνω απ' όλα βάζουν την μελλοντική πολιτική τους ανέλιξη.

Όλα τα παραπάνω λειτουργούν σαν αντικίνητρα για την αυριανή συμμετοχή στην απεργία ενός συνόλου ανθρώπων που νοιώθουν παντελώς προδομένοι και παραδομένοι στη μοίρα τους.  Οι άνθρωποι αυτοί, παρ' ότι αντιδρούν στα μέτρα εργασιακού Μεσαίωνα, δεν έχουν καμιά διάθεση να σταθούν δίπλα σε πανό άλλων που μάχονται για κεκτημένα του σαθρού και διεφθαρμένου δημοσίου και πίσω από εργατοπατέρες με στενές σχέσεις με αυτούς που επέβαλαν τα μέτρα.

Σε πολλές περιπτώσεις βέβαια, τα παραπάνω είναι και ένα προσχηματικό άλλοθι όσων δεν έχουν πεισθεί ότι το ανά τρίμηνο αναθεωρούμενο Μνημόνιο, δεν μπορεί να δώσει λύσεις που έστω και μακροπρόθεσμα θα βοηθήσουν και τους απλούς ανθρώπους και όχι μόνο δανειστές και εργοδότες.
Και αυτό φάνηκε και στις πρόσφατες εκλογές, που τα εκβιαστικά διλήμματα του πρωθυπουργού ΓΑΠ, τελικά έστω και ελέω αποχής, έπιασαν τόπο.

Το ζήτημα είναι ότι με τούτα και με εκείνα φθάσαμε την εργασιακή νομοθεσία στις προ του 1920 εποχές και ίσως ο επόμενος στόχος να 'ναι η εποχή ... της Βαυαροκρατίας για να κρατήσουμε και τις φυλετικές συγγένειες με τους ισχυρότερους των δανειστών μας.

Πιστεύω ότι δεν είναι άλλοθι για να παραμείνεις σιωπηλός, το ότι δίπλα σου έστησαν οι περιστάσεις και κάποιους με ευθύνες για το χάλι μας. Αν δεχθείς αγόγγυστα να μπεις στον προθάλαμο αν όχι της ανεργίας, έστω της εργασίας που θ' αμείβεται με τη μορφή ελεημοσύνης τότε το βαρέλι δεν θα έχει πάτο. Το επόμενο τρίμηνο σίγουρα θα έρθουν και περαιτέρω ωθήσεις προς την εξαθλίωση.

Αν νομίζουν κάποιοι ότι βοηθούν να σωθεί η χώρα ας σκεφτούν ένα απλό θέμα. Με τις μειώσεις μισθών που θα επέλθουν από τις επιχειρησιακές συμβάσεις υπό τη δαμόκλειο σπάθη της ανεργίας, είναι σαφές ότι αναλογικά θα μειωθούν και οι εργοδοτικές και οι εργατικές συνεισφορές για τα ασφαλιστικά ταμεία, με συνέπεια τα ταμεία να πάνε για φούντο. Φαίνεται αυτό να μη νοιάζει τους εμπνευστές των μέτρων ή να θεωρούν ότι θα έχουν τη δύναμη να το περιορίσουν και να μη γενικευθούν οι συμβάσεις πέραν των προβληματικών επιχειρήσεων (και ποιες δεν θα είναι προβληματικές βέβαια; Και πως ορίζεται η προβληματική περίπτωση σε ένα περιβάλλον διαστροφής του καπιταλισμού που η μείωση κερδοφορίας ισοδυναμεί με ζημία;).

Θα μπορούσε λοιπόν άνετα η κυβέρνηση για να αποφύγει να ρίξει τα βάρη στους εργαζομένους, στις περιπτώσεις που υπήρχε πρόβλημα σε επιχειρήσεις, να μείωνε τις εργοδοτικές εισφορές κατά το ποσοστό, που έτσι και αλλιώς θα έριχναν οι μειώσεις μισθών, συμπεριλαμβάνοντας στη μείωση των εργοδοτικών εισφορών και το αντίστοιχο των εισφορών του μισθωτού, κρατώντας ακέραιο όμως το μισθό του. Αυτό είναι ένα παράδειγμα για το ότι τα πρόσφατα μέτρα δεν είναι μονόδρομος και έχουν και άλλους σκοπούς εκτός των προφανών που ισχυρίζονται κυβερνητικοί και τροϊκανοί εμπνευστές τους (ή μήπως εμπνευστές είναι άλλοι ή και άλλοι, που δρέπουν ευκαιρίες;).

Είναι σαφές ότι δεν περιμένει κανείς καρπούς από μια απεργία που γίνεται ουσιαστικά εκ των υστέρων  και αφού ψηφίστηκε το νομοσχέδιο στη Βουλή επί της αρχής του (άλλη μια "πρωτοτυπία" της ΓΣΕΕ... Γιατί άραγε;).  Αλλά έστω και αυτό το μετερίζι που μας δίνεται, αν δεν το εκμεταλλευτούμε, θα επιβεβαιώσουμε απλά αυτούς που πιστεύουν ότι θα επιβάλλουν αγόγγυστα "μονόδρομους", που εξυπηρετούν τα συμφέροντά τους στο Ευρωπαϊκό "πειραματόζωο" της συνθήκης της Λισσαβώνας. Ίσως το σχέδιο των κρατούντων παρουσιάζεται με τον απλό πλάνο του "ρίχνουμε τους μισθούς και πέφτουν και οι τιμές", αλλά ως τώρα υπάρχει η ακριβώς αντίστροφη πορεία μισθών και τιμών μετά το Μνημόνιο και παράλληλα μιλάμε και για μια χώρα που ελέω Ευρωπαϊκού φιλελευθερισμού της ΕΕ, έχει ελάχιστα δικαιώματα παρεμβατισμού στις τιμές (και αν παρέμβει τρώει πρόστιμα για παρέμβαση στον ελεύθερο ανταγωνισμό...) και εκτός των άλλων είναι κατακλεισμένη, ακόμα και σε προϊόντα διαβίωσης, από εισαγόμενα είδη.

Πάντως όσοι έχουν συνειδησιακά προβλήματα, ότι χαντακώνουν τη χώρα συμμετέχοντας στην αυριανή απεργία και αντιδρώντας στο Μονόδρομο "σωτηρίας", ας αναρωτηθούν γιατί ο κύριος Παπακωνσταντίνου θέλησε να περάσει στο πολυνομοσχέδιο τη διαγραφή χρεών 24 δις προς το Δημόσιο χωρίς να δημοσιοποιεί τη λίστα των οφειλετών; Προς τιμήν κάποιων βουλευτών του ΠΑΣΟΚ, αυτή η εκτροπή σταμάτησε.