Αναζητώντας το χαμένο χρόνο ...

Ενδιαφέρουσα ομιλία του πρωθυπουργικού συμβούλου Σκιόπα στο Ελληνοαμερικανικό Επιμελητήριο (αναφορά από nooz.gr). Δεν είναι τόσο οι προβλέψεις για την ανάγκη 10 με 15 ετών για την ανάκαμψη της Ελληνικής Οικονομίας, όσο η παράθεση των κινδύνων, που υπάρχουν στην προσπάθεια που γίνεται.
Μεταξύ αυτών θα ήθελα προσωπικά να διακρίνω εκείνον τον οποίο δεν αναφέρουμε συχνά και ίσως αποτελέσει τελικώς την καίρια παγίδα.
Η βιασύνη των αγορών, κατά Σκιόπα, να δουν αποτελέσματα, εγώ θα τον ονομάσω χρονισμό της αναδιάρθρωσης. Σε μια αποδιοργανωμένη οικονομία με ένα κρατικοδίαιτο μοντέλο, βυθισμένο στην γραφειοκρατία και στη διαφθορά, υπάρχει ο κίνδυνος, το ηλεκτροσόκ που ζητείται να γίνει, να είναι τελικώς τόσο ισχυρό, που να αποβεί θανατηφόρο. Αντί να γίνουν τα βασικά και απαραίτητα και στη συνέχεια πάνω σε αυτά να αρχίζει να κτίζεται ένα νέο οικονομικό μοντέλο, προσπαθούμε κάτω από τις επιταγές δανειστών και αγορών, να κάνουμε όσα δεν κάναμε δεκαετίες τώρα σε χρόνο dt, χωρίς σαφείς προτεραιότητες και επιλογές. Εδώ που φθάσαμε μας ζητούνται όλα και ταυτόχρονα, ενώ από τη φύση τους, κάποια χρειάζονται τη σειρά τους και το χρόνο τους. Και η έλλειψη χρόνου, σαφώς θα έχει σαν συνέπεια και τη μειωμένη ποιότητα σε ότι νέο φτιαχτεί, σε ότι νέο οργανωθεί. Και πολλές προσπάθειες θα κινδυνέψουν να μην έχουν τα αποτελέσματα που προσδοκούνται να έχουν, ακριβώς γιατί θα γίνουν υπό τη σκιά της δαμόκλειου σπάθης, που βάζει η ανάγκη της εκταμίευσης των πακέτων στήριξης.

Διαβάζοντας τον κύριο Νικολόπουλο στο ΒΗΜΑ της Κυριακής διέκρινα και κάτι άλλο για το οποίο παίζει ρόλο ο χρόνος που περνάει και το οποίο φαίνεται να μην το σκέφτονται οι επαΐοντες. Ενώ όλοι ασχολούνται με το πως θα τρέξουν τα του μνημονίου, φαίνεται να υπάρχει ανυπαρξία στόχων για το ποιες κατευθύνσεις πρέπει να πάρουμε από εδώ και πέρα.
"Το μεγάλο ζήτημα είναι ποιο μοντέλο θ' αντικαταστήσει το υπάρχον της κρατικοδίαιτης οικονομίας", αναφέρει ο κύριος Νικολόπουλος στο άρθρο του. Εκτός από τις γενικολογίες περί "πράσινης οικονομίας", που έχουν γίνει κλισέ και κενολογία, δεν φαίνεται κανείς και πουθενά να βάζει κάποιους στόχους πέρα από την αναδιάρθρωση. Να το πούμε τελείως απλά -το γράφει και ο Νικολόπουλος, τι δουλειές πρέπει να κάνουν οι Έλληνες για να κάνουμε αυτά τα πλεονάσματα, που θα απαιτούνται μετά το 2013; Εκτός και αν είναι τελείως σαφές ότι δεν θα υπάρχουν δουλειές για τους Έλληνες στην Ελλάδα και οι δρόμοι της ξενιτιάς θα είναι οι μόνοι διέξοδοι στα αδιέξοδα... Και αν δεν υπάρξουν κάποιοι ν' ασχοληθούν και να βάλουν τέτοιους ρεαλιστικούς στόχους τώρα και να σκεφτούν για την οργάνωση, που απαιτούν, τότε μήπως ακόμα και αν πετύχει η αναδιάρθρωση και το νοικοκύρεμα, θα είμαστε και πάλι ξεκρέμαστοι και ανερμάτιστοι; Μήπως και πάλι δεν θα έχουμε πείσει, αυτούς που αγωνιούμε να πείσουμε, για τις δυνατότητές μας, γιατί δεν θα τις έχουμε καθορίσει;

Αναζητάμε λοιπόν ΧΡΟΝΟ, που δεν υπάρχει, χρόνο για να κάνουμε όσα δεν κάναμε δεκαετίες ολόκληρες αλλά και χρόνο για να σκεφτούμε τι πρέπει και τι μπορούμε να κάνουμε στο μέλλον, για να μπορέσουμε σιγά-σιγά από τον πάτο να ανεβαίνουμε στην επιφάνεια. Αλλιώς απλά θα σταματήσουμε το βύθισμά μας σε μικρότερο βάθος αλλά πάλι πνιγμένοι θα είμαστε.

Η σισύφεια προσπάθειά μας ίσως θυμίζει ομάδα που στα 82 λεπτά ενός ποδοσφαιρικού αγώνα (30-35 χρόνια μεταπολίτευσης χοντρικά) έχει δεχτεί 8 γκολ και στα 8 λεπτά που απομένουν, το 1/10 του ως τώρα χρόνου του αγώνα (3 χρόνια ως το τέλος του 2013), πρέπει να ισοφαρίσει για να σωθεί από το μοιραίο υποβιβασμό. Γίνονται τέτοια θαύματα; Αν έχεις το Μέσι και το Ρονάλντο στην ομάδα σου και προπονητή το Μουρίνιο, όλο και κάτι μπορεί να γίνει ... αλλά εμείς πρέπει να το πετύχουμε και χωρίς τέτοιες συνθέσεις, γιατί δεν υπάρχουν. Ίσως το μόνο όπλο μας να είναι η ομαδικότητα. Αρκεί να το καταλάβουμε.