Εκτός της για μια ακόμα φορά ανικανότητας και ολιγωρίας των υπευθύνων , οι οποίοι φαίνεται πλέον να κάνουν προσπάθειες στα μεθεόρτια της υπόθεσης, που αναδεικνύει το συμβάν, θα έλεγα σαν μαύρο χιούμορ, ότι η UNESCO πραγματικά πήρε μια ανεκδιήγητη απόφαση για δυο πασιφανείς λόγους:
- Αν θεώρησε ότι την εποχή εκείνη ο Καραγκιόζης ζούσε σε Τουρκική επικράτεια, σφάλλει οικτρά γιατί Τουρκία δεν υπήρχε σαν εθνικό κράτος. Υπήρχε Οθωμανική Αυτοκρατορία, της οποίας υπήκοος ήταν ο Ρωμιός Καραγκιόζης. Κατά συνέπεια η UNESCO δίνει στη σύγχρονη Τουρκία έμμεσα την έγκρισή της ως νόμιμης κληρονόμου όλων των εν τη Οθωμανική Αυτοκρατορία ηθών, εθίμων, λαϊκών παραδόσεων κλπ, από την Κροατία και τη Ρουμανία ως την Αίγυπτο, έκταση που καταλάμβανε η τότε Αυτοκρατορία.
- Ιδίως αυτή την εποχή είναι τρελλό να στερούν από τους Έλληνες ένα πραγματικό σύμβολο της φυλής μας, τώρα που η Ελλάδα έχει γεμίσει Καραγκιόζηδες (με την κακή έννοια και όχι τη συμπαθή του Θεάτρου Σκιών) περισσότερο από ποτέ.
Και που' σαι ακόμα... Μετά την "τουρκική" τριήρη που έπλευσε στη Μασαλλία, τις "τουρκικές" αρχαιότητες στο ...Μπουντρούμ, πάει και ο Καραγκιόζης.
ΑπάντησηΔιαγραφήΈπεται η Ακρόπολη που ως γνωστό κτίστηκε από του γνωστό Τούρκο γλύπτη Φιδείογλου, κατά τη διάρκεια του "Χρυσού Αιώνα του Περικλέογλου" και φυσικά οι Θερμοπύλες όπου ο έπεσαν ηρωικά ο διάσημος Οθωμανός πολέμαρχος Λεωνίντα-Μπέης και οι 300 γενίτσαροι του :)
Πάντως δεν φαίνεται να φταίει μόνο η οικονομική μας αδυναμία λόγω των περιστάσεων αλλά και η γενικότερη ενδοτικότητά μας, που εκφράζεται με το να κατηγορούμε κάθε τι πατριωτικό σαν σωβινιστικό και φασιστικό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίμαστε πρόθυμοι να κατηγορήσουμε την όποια τάση υπεράσπισης εθνικών θεμάτων και έτσι γινόμαστε έμμεσα ενδοτικοί στις διεκδικήσεις των εξωτερικών εθνικισμών που μας περιβάλλουν, οι οποίοι εθνικισμοί φαίνεται να θεριεύουν και να παίρνουν και μεγαλύτερη ισχύ στις σημερινές συνθήκες, τροφοδοτούμενοι από την οικονομική μας αδυναμία και μείωση διαπραγματευτικής ισχύς.
Στην κατάσταση αυτή, της απαξίωσης της όποιας πατριωτικής τάσης, έχουν όμως συντελέσει και κάποιες φωνές από "τζάμπα μάγκες", που επί παντώς επιστητού βγάζουν άναρθρες εθνικιστικές κορώνες κυρίως για να τονώσουν το προσωπικό τους προφίλ, συνήθως δε ψελλίζοντας απωθητικές κενολογίες και πομπώδη συνθήματα.
Το ζητούμενο είναι χωρίς μισαλλοδοξίες και φανατισμούς να μπορούμε να υποστηρίζουμε "το σπίτι μας".
Αν θυμάμαι καλά, είχε κριθεί παλαιότερα στα δικαστήρια ότι ο χαρακτηρισμός "Καραγκιόζης" δεν αποτελεί ύβρη, γιατί ο συγκεκριμένος ήρωας εκφράζει τον Ελληνισμό. Τον Έλληνα. Τουλάχιστον τώρα θα ξέρουμε ότι όταν αποκαλούμε κάποιον Καραγκιόζη, στην πραγματικότητα τον αποκαλούμε Τούρκο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΘεωρώ ενδιαφέρον το σχόλιο σου Ίωνα, και θα ήθελα να σταθώ σε αυτό, ίσως ξεφεύγοντας λίγο του πνεύματος της αρχικής ανάρτησης. Να ξεκαθαρίσω λοιπόν εξαρχής ότι είμαι από αυτούς που θεωρούν τον πατριωτισμό συνολικά επικίνδυνο, και χωρίς υγιή ή φασιστική απόχρωση. Νομίζω δε ότι στην παρούσα συγκοιρία αποδεικνύεται περίτρανα πόσο ετερόκλητο & ανομοιογενές είναι το σύνολο, που εντελώς τεχνητά οριοθετείται από όρους όπως πατρίδα και έθνος, και πόσο επικίνδυνη είναι η συντήρηση μιας τέτοιας εθνικής συνείδησης, που μεταξύ άλλων νομιμοποιεί την καταπίεση των δικαιωμάτων ομάδων του κοινωνικού συνόλου για χάρη "του καλού της πατρίδας". Θα ήθελα έτσι να διαφωνήσω με την αναλογία σπιτιού - πατρίδας, με την έννοια ότι στην υγιή μορφή του πρώτου είναι δεδομένο ότι υπάρχει καλή προαίρεση και κοινή αφετηρία αισθήματων, ενώ στο δεύτερο συμπεριλαμβάνονται εξ ορισμού πληθώρα κοινωνικών τάξεων & κινήτρων, συμφερόντων και επιδιώξεων. Επίσης, κατά τη γνώμη μου οι εξωτερικοί εθνικισμοί θεριεύουν πράγματι, αλλά σε ευθεία αναλογία με τους εσωτερικούς: σε δύσκολους καιρούς, θεωρώ πολύ πιο "εύπεπτο" (και κυρίως βολικό) να πείσεις/πειστείς ότι φταίει ο Γερμανός, ο Έλληνας, ο Τούρκος ή ο Αλβανός, παρά ότι φταίει ο μεγαλοεπιχειρηματίας, ο τραπεζίτης, ο πολιτικός και (φυσικά) ο ψηφοφόρος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠροσωπικά θα μου άρεσε σαν σύνθημα να προκρίναμε αποκλειστικά την κοινωνική αλληλεγγύη, την κοινωνική δικαιοσύνη και την προστασία των αξιών του ανθρωπισμού και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, απ' όπου κι απ' όποιον κι αν αυτά προέρχονται/εκφράζονται. Αισθάνομαι αλληλέγγυος με οποιονδήποτε αντιμετωπίζει με γνώμονα τις αξίες αυτές τα κοινωνικά δρώμενα, και όχι a priori με όλους τους συμπατριώτες μου.
Με την ευκαιρία, και καθότι είχα παραμείνει ως τώρα σιωπηλός αναγνώστης, θα ήθελα να προσθέσω ότι βρίσκω πολύ ενδιαφέρον το ιστολόγιο συνολικά, παρότι ως ...αλλόθρησκος φίλος του Παναθηναϊκού διατηρώ μια προτίμηση για τις καταχωρήσεις κοινωνικού & πολιτικού περιεχομένου :)
Το θέμα είναι από τα "δύσκολα" και όχι προσιτά στα πλαίσια των σχολίων μιας ανάρτησης.
ΑπάντησηΔιαγραφήΈχω και στο παρελθόν γράψει ότι η Ελλάδα ιδρύθηκε και έζησε ως περίπου και τη δεκαετία μας σαν κράτος-έθνος όπως και τα πλείστα κράτη της Ευρώπης (συμπεριλαμβανομένων ακόμα και των αποικιοκρατικών). Με το μεταναστευτικό ζήτημα της τελευταίας δεκαετίας, η μορφή αυτή του κράτους-έθνους άρχισε να αμφισβητείται αλλά να είναι παράλληλα δύσκολο να ξεπεράσουμε αντιλήψεις ετών και να προχωρήσουμε σε μια καθαρά πολυεθνική Ελλάδα θεσπισμένης πλήρους ισοτιμίας και ισοπολιτείας, παρ' όλα αυτά η άτυπη συμβίωση αυτών των ετών, αν και είχε και μαύρες σελίδες πολλές, δεν μπορούμε να πούμε ότι έφθασε σε τραγικές συγκρούσεις και γκετοποιήσεις, τόσο πολύ όσο τις έζησαν άλλες κοινωνίες που βίωσαν το θέμα νωρίτερα από μας.
Είπα τα προηγούμενα γιατί θεωρώ το ζήτημα του κράτους-έθνους συναφές με τις παρατηρήσεις σου και ίσως σε αυτό είναι το πρόβλημα που εντοπίζεις και όχι στον Πατριωτισμό.
Και να ξεκαθαρίσω ότι πάντα σε αυτό το blog διέκρινα τον πατριωτισμό από τον εθνικισμό. Δεν κατηγορώ τους μη σωβινιστές εθνικιστές γιατί είναι δικαίωμα του καθενός να αγαπάει το έθνος του και τους ομοεθνείς του όταν αυτό δεν σημαίνει μίσος εναντίον στους αλλοεθνείς και προκατάληψη περί ανωτερότητας ράτσας κλπ.
Αλλά ο πατριωτισμός ξεπερνάει τα όρια του έθνους, είναι η αγάπη για το μέρος που ζούμε, για το χώρο, για τους γείτονές μας, για τους φίλους μας, η προσπάθεια να αλληλοβοηθούμε μέσα από την κοινωνία που την συνδέει η κοινή διαβίωση στο ίδιο τόπο.
Ναι υπάρχουν τάξεις με διαφορετικά συμφέροντα αλλά για να μιλάμε για ΚΟΙΝΩΝΙΑ οφείλουν οι τάξεις να βρίσκουν ΚΟΙΝΕΣ ΣΥΝΙΣΤΩΣΕΣ και η συνισταμένη τους να είναι η από κοινού πρόοδος με προσπάθεια μέσα στο κονωνικό σύνολο ο καθένας μας να μπορεί με τα λιγότερα δυνατά εμπόδια να αναπτύξει τις ικανότητες του χωρίς να παραβιάζει τα δικαιώματα του πλησίον του και χωρίς να καταπατά τους αδυνάτους αλλά με φροντίδα και γι' αυτούς.
Αγαπάω την Πατρίδα σημαίνει ότι δρω με τέτοιο τρόπο που δημιουργώ και αναπτύσσω, που προσπαθώ όχι μόνο για τον εαυτό μου και τα παιδιά μου αλλά έτσι ώστε το προϊόν της εργασίας μου να αποφέρει κάτι και στο κοινό καλό. Κτίζω για μένα χωρίς να γκρεμίζω και να γεμίζω μπάζα το γείτονα και στο κτίσιμο λαμβάνω υπόψη μου ότι έξω από το σπίτι μου θα περνούν διαβάτες και χρειάζονται πεζοδρόμιο. Ένα παράδειγμα φέρνω ότι το κάθε τι που κάνουμε βγάζει κάτι και για την κοινωνία και η κοινωνία σε όλες τις εκφάνσεις της γύρω μας είναι η Πατρίδα μας.
Ναι, έχει διάφορα παιδιά που δεν είναι όμοια όπως δεν είναι ίδια τα δάκτυλα των χεριών μας αλλά όλα μας χρειάζονται για να πιάσουμε καλά, να φάμε και να γράψουμε.
Αυτόν τον Πατριωτισμό βλέπω αναγκαίο να υπάρχει.