Μήπως ήρθε η ΩΡΑ;

Αναρωτιέμαι μήπως ήρθε πλέον τώρα η ώρα, οι Έλληνες να επιδείξουν τη σύμπνοια εκείνη, που σε κάποιες περιπτώσεις τους γιγάντωσε σε πολύ δύσκολες στιγμές της πατρίδας μας;

Μια τέτοια στιγμή ήταν το έπος του '40, που ο 'Ελληνας παραμέρισε τα πολιτικά πάθη και μεγαλούργησε.

Μήπως είναι η ώρα να δούμε την τωρινή κυβέρνηση να ξεπερνάει τους όποιους φόβους του πολιτικού κόστους και τις όποιες αναστολές να θίξει ισχυρά συμφέροντα, παίρνοντας προς τη σωστή κατεύθυνση τα μέτρα, που χρειάζονται για την αναστήλωση της οικονομίας μας; Μήπως ήρθε η ώρα να υπάρξει επιτέλους διακυβέρνηση με βάση του τι είναι καλό για την κοινωνία μας και όχι το τι θα μας συντηρήσει περισσότερο στην εξουσία και θα βλάψει τον πολιτικό αντίπαλο;

Μήπως ήρθε η ώρα να δούμε μια αντιπολίτευση με εποικοδομητική κριτική χωρίς άρνηση των πάντων; Είναι αυτή η στιγμή, που η στείρα άρνηση θα δώσει τη θέση της στη συμπαράσταση, όπου η πατρίδα και η κοινωνία χρειάζονται δυναμική αντιμετώπιση των προβλημάτων τους;

Μήπως αυτή είναι η μέρα, που η ταξική δικλείδα ασφαλείας της δημοκρατίας μας, η κομμουνιστική αριστερά (την χαρακτηρίζω έτσι γιατί σε πολλές περιπτώσεις, η ύπαρξη της εξασφαλίζει κατά κάποιο ποσοστό μια δυναμική ισορροπία στο πολιτικό γίγνεσθαι, υπέρ των πιο αδύνατων της κοινωνίας μας), αποφασίσει να παραμερίσει τον όποιο ανατρεπτικό ταξικό διεθνισμό της, μπροστά στην αναγκαία πατριωτική συμπαράταξη στα μέτρα που θ' αποφασισθούν και θα κινηθούν στην αντικειμενικά ορθή κατεύθυνση, αποφεύγοντας να θεωρήσει σαν de facto επιβλαβές, οτιδήποτε αποφασίζουν τα κόμματα, που υποστηρίζουν την οικονομία της αγοράς; Μήπως ήρθε η ώρα ν' αναβάλλουν την πάση θυσία ανατροπή του συστήματος, στηρίζοντας τις όποιες ορθές λύσεις έρχονται στην παρούσα φάση, μέσα από το σύστημα;

Ο χρόνος θα δείξει το πόσο θα καταφέρουμε όλοι εμείς ένα ειρηνικό έπος, που θα κάνει τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας να μας θυμούνται με περηφάνια, ή θα μας οικτίρουν στο μέλλον και θα μας αναφέρουν μαζί με τα άλλα πάμπολλα παραδείγματα της Ελληνικής Ιστορίας, που αποδεικνύουν "τη διχόνοια τη δολερή" των Ελλήνων.

ΥΓ: Επειδή η Νέα Δημοκρατία, ένας από τους πολιτικούς πόλους της χώρας, που ευθύνεται για την κατάρρευσή της, προσπαθεί να κάνει μια καινούργια αρχή, εγώ ο ταπεινός ανεπίσημος σχολιαστής ήθελα να δώσω μια συμβουλή.
Άκουγα σήμερα στις ΠΡΩΙΝΕΣ ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ του ΑΝΤΕΝΑ το νέο εκπρόσωπο τύπου του κόμματος, τον κο Πάνο Παναγιωτόπουλο και μου έδινε την εντύπωση ότι προσπαθούσε να παρουσιάσει τον κο Αντώνη Σαμαρά σαν πολιτική υπερπροσωπικότητα, που έχει την ικανότητα ν' αλλάξει το ρου της ιστορίας. Ας με συγχωρέσει αν η εντύπωση αυτή είναι λανθασμένη.
Αυτό που θα ήθελα να τονίσω είναι πως ούτε η Νέα Δημοκρατία, ούτε το ΠΑΣΟΚ έχουν ανάγκη από αρχηγούς Superman αλλά έχουν ανάγκη από αρχές και τήρηση αυτών των αρχών στην πολιτική που εφαρμόζουν.
Αν η νέα Νέα Δημοκρατία προσπαθήσει να παρουσιάσει τον κο Σαμαρά με το προφίλ του στρατηγού Παπάγου ή του Εθνάρχη Καραμανλή και να βασίσει την πορεία της στην όποια "μεγαλοσύνη" του ηγέτη της τότε είναι σίγουρο ότι θα πετύχει μια επανάληψη της σούπας Κώστα Καραμανλή.
Ο κος Σαμαράς έλεγε και ξανάλεγε πως θέλει να επαναφέρει τις ιδέες στο προσκήνιο της πολιτικής, άρα κύριοι της Νέας Δημοκρατίας βάλτε τις ιδέες και τις αρχές μπροστά και δώστε λιγότερη σημασία στους επικοινωνιολόγους , που προβάλλουν το προφίλ του αρχηγού.

Από "ΑΡΧΗΓΟΥΣ' και "ΗΓΕΤΕΣ" έχει κορεσθεί η Ελλάδα στα 200 περίπου χρόνια της νεότερης ιστορίας της. Ας δούμε επιτέλους και προσπάθειες συνόλου βασισμένες σε αρχές και κατευθύνσεις, που αυτό το σύνολο, που ανέλαβε να τις εφαρμόζει, θα σέβεται και θα τηρεί, με γνώμονα το κοινωνικό καλό και όχι την πάση θυσία κομματική ευδοκίμηση.