Μικρή αναφορά στο "debate"

Είναι σίγουρο ότι τις τελευταίες μέρες οι αναγνώστες της "άλλης" πλευράς του blog, θα μπούχτισαν από τα γραφόμενά μου τα σχετικό με τον Πανιώνιο μικρόκοσμο. Καιρός να αναφερθώ λοιπόν σ' ένα γενικότερου ενδιαφέροντος θέμα, αναφέροντας κάποια λίγα σχόλιά μου για το χθεσινό debate ή τηλεμαχία κατά το ελληνικότερο.

Δυστυχώς, η σημασία της τηλεμαχίας έχει εδώ και καιρό αμερικανοποιηθεί (έτσι και αλλιώς είναι αμερικανικής προέλευσης) στην ανάδειξη του επικοινωνιακότερου αρχηγού κόμματος. Οι δημοσιογράφοι επίσης που συμμετέχουν, σε αρκετές περιπτώσεις, δεν επιδιώκουν ερωτήσεις επί της ουσίας αλλά "μπιχτές" λαϊκίστικου στυλ. Αντιστοίχως και σε πολλές απαντήσεις τους οι κομματικοί αρχηγοί αναφέρουν κλισέ ή γενικολογίες στην προσπάθειά τους να αποφύγουν σκοπέλους. Η γενική εντύπωση είναι ότι παίζουν "κατενάτσιο" για να μην κάνουν το επικοινωνιακό λάθος, παρά για ν' αναδείξουν προγράμματα και πολιτικές. Στο κάτω-κάτω τι αναλύσεις μπορεί κανείς να περιμένει σε απαντήσεις ενός ή ενάμισυ λεπτού;

Αν πάμε λίγο παραπέρα, η προσπάθεια στο debate ν' αναδειχθεί ο πιο ικανός ηγέτης με αρχηγικά προσόντα και σιγουριά στις θέσεις του, ίσως στη σύγχρονη πολιτική σκηνή, δεν αποτελεί πια ασφαλές κριτήριο για τον ψηφοφόρο. Είναι σαφές ότι σε μεγάλο ποσοστό οι Έλληνες ψηφίζουν πρωθυπουργό και όχι κόμμα ή εν πάσι περιπτώσει το κόμμα του πρωθυπουργού της προτίμησής τους. Είναι κατάλοιπο από την αρχηγική φύση του παλαιοκομματισμού αλλά και σήμερα τα δυο μεγάλα κόμματα, παρ' ότι θέλουν να λένε το αντίθετο, δεν φαντάζουν αρχηγικά, έχοντας στην ηγεσία τους τους φυσικούς κληρονόμους των ιδρυτών τους; Η κατάσταση της τρέχουσας διακυβέρνησης, πιστεύω ότι περίτρανα αποδεικνύει ότι πρέπει να βλέπουμε τα κόμματα σαν οργανισμούς στο σύνολο των στελεχών τους. Καλός πρωθυπουργός με μη ικανούς υπουργούς και στελέχη δεν δύναται να τρέξει τις όποιες πολιτικές επιλέγονται και τελικά οδηγούμαστε σε κραυγαλέες αποτυχίες. Δυστυχώς τα ελληνικά κόμματα πάσχουν στη στελέχωση τους και είναι και αυτό ένα πρόβλημα της σύγχρονης ελληνικής πολιτικής σκηνής.

Η φετινή τηλεμαχία που είχε και ψήγματα απ' ευθείας διαλόγου μεταξύ των πολιτικών αρχηγών ήταν κάπως ουσιαστικότερη από προηγούμενες Η αξία της τηλεμαχίας κατ' εμέ είναι ότι τουλάχιστον οι ουσιαστικές ερωτήσεις και απαντήσεις δίνουν στον θεατή μια σύνοψη των προβλημάτων της χώρας. Δυστυχώς η χώρα μας αντιμετωπίζει και πολλά άλλα πέραν των οικονομικών προβλημάτων του δημόσιου τομέα, που είναι στη κορυφή της συζήτησης αυτών των εκλογών. Περιβαλλοντικά ζητήματα, ανεργία των νέων, δημόσια υγεία καταχρεωμένη και ξεχαρβαλωμένη, έρμαιο υπερτιμολογήσεων και ιδιωτικών συμφερόντων, ασφαλιστικός λαβύρινθος, γραφειοκρατεία, ασταθές φορολογικό σύστημα με ετήσιες μετατροπές που δυσκολεύει τις επενδύσεις, εκπαιδευτικό σύστημα υπό συνεχή αίρεση. Για το τελευταίο νομίζω ότι υπήρξε σχετική αποτυχία στις ερωτήσεις γιατί δεν έθιξαν ή δεν έθιξαν επαρκώς το διάλογο για τη διαμόρφωση ενός νέου συστήματος στη εκπαίδευση (επιτροπή Μπαμπινιώτη κλπ), που διεξάγεται (ή διεξαγόταν έστω προ της προεκλογικής περιόδου).

Κλείνοντας την αναφορά μου στην τηλεμαχία, σημειώνω μια ρήση της κας Παπαρήγα που μου έκανε εντύπωση. Αν θυμάμαι καλά είπε ότι σε όποιες περιπτώσεις κοινωνικού κράτους ή κράτους πρόνοιας έγιναν ανοίγματα στην οικονομία της αγοράς αυτό οδήγησε στην πλήρη καπιταλιστική παλινόρθωση. Είναι σαφές ότι η κα Παπαρήγα αναφερόταν στα παραδείγματα των κρατών του τέως υπαρκτού σοσιαλισμού και ανοίγματα του τύπου "περεστρόϊκα". Αναρωτιέμαι αν είναι αλήθεια εν γένει, ότι το κοινωνικό κράτος ή το κράτος πρόνοιας δεν μπορεί να συνυπάρχει με την οικονομία της αγοράς σε ένα σχετικά επιτυχημένο για τους πολίτες του μοντέλο. Προσωπικά έχω μια μικρή εμπειρία από ένα κράτος που για μεγάλο διάστημα εφαρμόζει ένα τέτοιο μοντέλο επιτυχημένα. Ίσως θα ενδιέφεραν οι απόψεις των αναγνωστών του blog σε αυτό το θέμα.