Δυστυχώς χάσαμε...

Στα playouts ως τώρα, λίγο ο ζήλος λίγο σε αρκετές περιπτώσεις η αδιαφορία των αντιπάλων, τα καταφέρναμε να μείνουμε στο παιχνίδι της αγωνιστικής σωτηρίας.
Χθες μια ομάδα με αδύναμο ρόστερ από τις απαγορεύσεις και τα χρέη και πιο αδύναμο ακόμα, αφού είχε χάσει τους δυο καλύτερους σκόρερς του και τον μόνον έμπειρο κεντρικό αμυντικό, κλήθηκε να δώσει τον υπέρ πάντων τελικό με μια ομάδα ενισχυμένη μετά τον πρώτο γύρο με έμπειρους ξένους και έλληνες παίκτες. Εμείς περιμέναμε το θαύμα να το κάνει η φανέλα και η ψυχή.
Αλλά θαύματα δεν γίνονται συχνά. Ελάχιστα. Συνήθως επικρατεί η λογική.Και δεν έγινε και χθες.

Ναι, ο Πανιώνιος δεν έχανε στο παρελθόν τέτοιες μάχες και μάλιστα μέσα στο γήπεδό του (εγώ θυμάμαι βέβαια ότι στο δεύτερο υποβιβασμό τη δεκαετία του 90 τις έχασε). Αλλά και ποτέ δεν ήταν σε αυτή την κατάσταση.

Λυπάμαι αλλά πέρα από την αγωνιστική πτώση, δεν είμαι σίγουρος αν και η νίκη χθες θα σήμαινε πραγματική σωτηρία για την ομάδα μας. Πως θα τα βγάλουμε πέρα με τις ίδιες απαγορεύσεις και τα διάφορα χρέη, που μπορεί και να αυξηθούν από τη φετινή χρονιά;

Η πίκρα είναι μεγάλη αλλά αν μου έλεγαν ότι θα πέφταμε και θα είχαμε σεισάχθεια ώστε να κάνουμε ένα νέο ξεκίνημα με υγιείς βάσεις, τότε η πίκρα μάλλον χαρά θα γινόταν.

ΥΓ: Διάβαζα για το χθεσινό varista και τις εργασιακές σχέσεις της αδελφής του. Όχι ότι μας φταίει ντε και καλά αυτό αν και όλη η αυστηρότητα έχει εξαντληθεί πάνω μας. Αλλά τα όσα διαβάζω δείχνουν τη βρώμα αυτού του δήθεν αθλητικού γεγονότος, που απορώ γιατί ασχολούμαστε μαζί του ακόμα.. Αλλά η ντροπή είναι γενική γύρω μας.Το ποδόσφαιρο δεν θα αποτελούσε εξαίρεση.