Έφυγε σήμερα ο Νίκος Αλέφαντος. Τα θερμά συλλυπητήρια στους δικούς του. Να τον θυμούνται με αγάπη.
Ο αποδημήσας υπήρξε ένας ποδοσφαιράνθρωπος για μισό αιώνα. Είχε γνώσεις μεγάλες στην τεχνική αλλά έχυνε το γάλα από την καρδάρα γιατί δεν μπορούσε να ελιχθεί καθόλου λόγω της μεγάλης ευθύτητας του χαρακτήρα του.
Μια από τις καλύτερες περιόδους του ήταν το πέρασμα του από τον Πανιώνιο το 1984-1985, που έκανε ένα τρομερό γύρο πρωταθλητισμού στον τότε Πανιώνιο του Σταματελάτου. Έγινε τραγούδι, έγινε βιβλίο, έγινε θρύλος με το ριγέ τυχερό μακό μέσα στα κρύα και τις βροχές. Το τραγούδι του από τα Παιδιά από την Πάτρα, ακόμα το θυμούνται.
Θυμάμαι κάποια περιστατικά όπως την έφοδο που έκανε από την μπαλκονόπορτα στο διαμέρισμα του Μακροδημήτρη πριν νομίζω από το ματς με τον ΠΑΟ για να ελέγξει μην ξενυχτάει κλπ.
Θρυλική ατάκα στον Αποσπόρη πριν από το ματς με τον Ολυμπιακό, να μην μπει στο γήπεδο και πάει να χαιρετήσει τον Αναστόπουλο λες και είναι η Βουγιουκλάκη.
Θυμάμαι στο Αιγάλεω που σκοράραμε πρώτοι και σηκώθηκε να πανηγυρίσει και του πέταξαν οι καλοί φίλαθλοι από την κερκίδα ένα στέρεο ραδιομαγνητόφωνο από τα μεγάλα φορητά της εποχής. Και βέβαια θυμάμαι τον πανηγυρισμό του προς το Γιώργο Βαρδινογιάννη στο γκολ του Πανιωνίου απέναντι στον ΠΑΟ, που ο καπετάνιος σηκώθηκε και του έδειξε την κουμπούρα κάτω από το σακάκι του αλλά τότε δεν γινόταν να τιμωρηθεί αλά Σαββίδης.
Ξανάρθε ο κυρ Νίκος στον Πανιώνιο το 1995-1996, για πολύ λίγο, σε έναν από τους χειρότερους Πανιώνιους μαζί με φέτος, όλων των εποχών. Είχαμε αλλάξει ένα κάρο προπονητές. Πιαστήκαμε από τα μαλλιά μας μήπως και κάνει το θαύμα ο κυρ Νίκος. Θυμάμαι σαν τώρα στο τελευταίο παιχνίδι του, πριν φύγει και αυτός, να λεει σε οπαδούς ότι δεν γίνεται τίποτα, δεν έχουμε σωτηρία. Όπως και έγινε. Σίγουρα δεν παίζουν οι προπονητές όσο και αν αποτελούν σημαντικό παράγοντα της πορείας της ομάδας.
Έφυγε λίγο μετά το χρόνο από την απώλεια του τότε ποδοσφαιριστή του, του Μήτσου του Μαυρίκη, που με τον Αλέφαντο έπαιξε την καλύτερη μπάλα της ζωής του μετά τον τελικό του 1979.
Γεια σου ρε Αλέφαντε. Καλό παράδεισο. Θα λείψεις από το ελληνικό ποδόσφαιρο.
Ο Αλέφαντος είχε απίστευτο πάθος και στην κυριολεξία ζούσε για το ποδόσφαιρο. Όταν χάνονται οι άνθρωποι που δίνουν σημασία σε κάποια πράγματα αυτά καθίστανται αυτόματα λιγότερα σημαντικά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠροσπαθούσε τα δύο χρόνια που ο ΟΣΦΠ δεν πήρε πρωτάθλημα να κολακέψει τον Μαρινάκη λέγοντας ότι ο πρόεδρος έχει φέρει παικταράδες. Όταν ερχόταν ή ώρα όμως να μιλήσει για μπάλα δεν μπορούσε να πει ψέματα και στην ίδια εκπομπή λίγα λεπτά αργότερα έλεγε ότι ο ΟΣΦΠ χρειαζόταν 2-3 χάφαρους, δύο μπακ φυσέκια ένα φορ και δύο πλάγιους επιθετικούς μπουκαδόρους, σέντερ μπακ σαν τον Μέλμπεργκ κ.λπ.
Είχε και προσωπικότητα. Νομίζω ότι το "τα πάντα όλα" που χρησιμοποιεί όλος ο κόσμος ήταν δικό του. Τουλάχιστον εγώ από εκείνον το άκουσα πρώτη φορά.
Χαίρομαι που πέρασε από τον Πανιώνιο. Ταίριαζε στον Πανιώνιο διότι ο Πανιώνιος ως σύλλογος στηρίχθηκε στο πάθος λίγων ανθρώπων για τον αθλητισμό και διέγραψε μία πορεία πολύ ανώτερη από αυτή που αντιστοιχούσε στο οπαδικό και οικονομικό του μέγεθος.
Προϊόν άλλης εποχής που κάποιοι νοσταλγούμε και κατά συνέπεια αναντικατάστατος.
Έλληνας μιας άλλης εποχής απλά. Γεια σου ρε Αλέφαντε ήσουν παληκάρι. Καλό παράδεισο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌλα σωστά αυτά που γράψατε. Είναι λίγο κρίμα πάντως που το ταλέντο του στην τεχνική δεν βρήκε καλύτερες διεξόδους και επιβραβεύσεις μέσα στο εγχώριο ποδοσφαιρικό τοπίο, που μέσα στη σαπίλα του, δεν άντεχε ούτε αντέχει πολύ ντομπροσύνη.
ΑπάντησηΔιαγραφή