ΧΑΜΕΝΗ ΑΝΟΙΞΗ

Κοίταζα μέσα στο lockdown τα βιβλία που είχα στη βιβλιοθήκη μου και μεταξύ άλλων είδα ένα που είχα πρωτοδιαβάσει σαν πρωτοετής φοιτητής,τη Χαμένη Άνοιξη του Στρατή Τσίρκα. Πολιτικό βιβλίο με αναφορά στα λεγόμενα Ιουλιανά, την αποστασία κλπ. όσο το θυμάμαι.

Αλλά ο συνειρμός μου τώρα ήταν για την περίοδο που περάσαμε και περνάμε. Μια Χαμένη Άνοιξη είναι τούτη. Μπήκαμε μέσα όταν κιτρίνιζε ο τόπος από τις βρούβες και βγήκαμε με καμένες τις μαργαρίτες και τις παπαρούνες από τον παράδοξα ζεστό ήλιο του Μάη.

Μια Χαμένη Άνοιξη για να βοηθήσουμε τη ζωή να συνεχίσει. Είθε να μπορέσουμε κάποια στιγμή να συνεχίσουμε χωρίς φόβο και όχι με μισοκρυμένο πρόσωπο πίσω από μάσκες. Και χωρίς μεγάλες ελπίδες ότι θα αλλάξουμε, μακάρι λίγο να βελτιωθούμε και για μας και για το περιβάλλον. Έστω και από φόβο, δείξαμε μια αλληλεγγύη και κοινωνική προσοχή κατά τη διάρκεια της απομόνωσης. Και τώρα προσπαθούμε να κρατάμε τις προφυλάξεις και για μας και για τους άλλους. Μπορεί από ατομικό φόβο; Ίσως. Κάποιες εικόνες των όσων ζήσαμε, ίσως όμως τελικά να μας κάνουν να σκεφτόμαστε και πέρα από το φόβο για τον εαυτό μας.