Ακούμε και διαβάζουμε και τώρα και στην πρόσφατη προεκλογική περίοδο, για την προσπάθεια που θα γίνει να μειωθούν τα αναγκαστικά πλεονάσματα που μας έχουν επιβληθεί για να πληρώνουμε το χρέος προς τους "θεσμούς".
Παράλληλα γίνεται μεγάλη συζήτηση για οικονομικά μέτρα όπως η μη μείωση του αφορολογήτου, η μείωση των φορολογικών συντελεστών και άλλα που σχετίζονται και πάλι με τα όσα αναγκαστικά επιβαρυνόμαστε για την αποπληρωμή του χρέους και που συγκρούονται με τα όσα χρειάζονται για την αναπτυξιακή πολιτική της χώρας.
Είναι δυσχερέστατο ως αδύνατο να πάρεις την έγκριση από καμιά εικοσαριά κοινοβούλια για τέτοιες αναγκαίες χαλαρώσεις. Και ιδίως πολύ δύσκολο απέναντι στους "μικρούς" της Ευρωζώνης και δη αυτούς που έχουν κατά κεφαλή εισόδημα μικρότερο από το δικό μας.
Αλλά δεν καταλαβαίνω γιατί η διαπραγμάτευση για περαιτέρω διευκολύνσεις δεν θα μπορούσε να γίνει σε διμερές επίπεδο, έναντι των "μεγάλων", πχ Γερμανίας και Γαλλίας και όχι έναντι όλης της Ευρωζώνης. Και να αφορά το μερίδιο του χρέους, που αφορά αυτούς. Και να υπάρξει ένας διακανονισμός αποκλειστικά προς αυτούς κάπως όπως ήταν η λεγόμενη ρήτρα ανάπτυξης, που αναφερόταν πιο παλιά. Κάποιος τρόπος προσαρμογής των πλεονασμάτων με βάση το ποσοστό ανάπτυξης.
Όπως βέβαια διαβάζω, οι θεσμοί θα αναθεωρούν κατά διαστήματα την ανάλυση βιωσιμότητας του Ελληνικού χρέους. Πχ διαβάζω πως κάτι τέτοιο θα γίνει το Σεπτέμβριο. Και είναι αναγκαίο κάτι τέτοιο γιατί ήδη το κόστος δανεισμού του Δημοσίου έχει πέσει και αυτό οδηγεί σε μικρότερες ακαθάριστες χρηματοδοτικές ανάγκες. Αλλά δεν νομίζω ότι είναι πουθενά συμφωνημένο ότι αυτές οι αναθεωρήσεις μπορούν να επιφέρουν μια δίκαιη μείωση των πλεονασμάτων και συνεπώς αυτό πρέπει να διεκδικηθεί ώστε να μπορεί να γίνει με βάση την αναθεώρηση των αναλύσεων του χρέους. Κάτι τέτοιο δεν φαίνεται να το αποδέχονται οι υπεύθυνοι των θεσμών και θα πρέπει να γίνει η προσπάθεια για σχετική συμφωνία.
ΥΓ1: Ακούω επίσης και διαβάζω και το άλλο. Ότι αν αυξήσεις το ΑΕΠ, δηλαδή ανάπτυξη πάνω από 2%, το αναγκαίο πλεόνασμα θα είναι ούτως ή άλλως μικρότερο. Απλός πολίτης είμαι και οι λεπτομέρειες μπορεί να μου διαφεύγουν. Αυτό θα ίσχυε αν το απαιτούμενο ποσοστό στο πρωτογενές πλεόνασμα αφορούσε συγκεκριμένο ΑΕΠ, πχ αυτό του 2018, οπότε με αύξηση του ΑΕΠ αυτού, το απαιτούμενο πλεόνασμα σε ποσοστό του νέου ΑΕΠ, θα ήταν μικρότερο. Αν είναι έτσι, τότε τι μείωση ζητάμε; Είναι όμως έτσι; Ή πχ υπάρχει συμφωνία σε συσχέτιση και με το ποσοστό ανάπτυξης, δηλαδή 3,5% πλεόνασμα αν έχω 2% ανάπτυξη και άλλο αν έχω 3% ή 4%; Αν δεν έχω Ανάπτυξη;
ΥΓ2: Και το αφορολόγητο αμείωτο και οι φορολογικοί συντελεστές μειωμένοι, σημαίνει πως θα πείσουμε τους "θεσμούς" πως θα μειώσουμε τη φοροδιαφυγή και θα πληρώνουν όσοι διαφεύγουν για να μείνουν τα φορολογικά έσοδα στο ίδιο επίπεδο. Σήμερα διαβάζω για την κατάργηση του ΣΔΟΕ. Συμβαδίζει άραγε με τους παραπάνω στόχους;
Παράλληλα γίνεται μεγάλη συζήτηση για οικονομικά μέτρα όπως η μη μείωση του αφορολογήτου, η μείωση των φορολογικών συντελεστών και άλλα που σχετίζονται και πάλι με τα όσα αναγκαστικά επιβαρυνόμαστε για την αποπληρωμή του χρέους και που συγκρούονται με τα όσα χρειάζονται για την αναπτυξιακή πολιτική της χώρας.
Είναι δυσχερέστατο ως αδύνατο να πάρεις την έγκριση από καμιά εικοσαριά κοινοβούλια για τέτοιες αναγκαίες χαλαρώσεις. Και ιδίως πολύ δύσκολο απέναντι στους "μικρούς" της Ευρωζώνης και δη αυτούς που έχουν κατά κεφαλή εισόδημα μικρότερο από το δικό μας.
Αλλά δεν καταλαβαίνω γιατί η διαπραγμάτευση για περαιτέρω διευκολύνσεις δεν θα μπορούσε να γίνει σε διμερές επίπεδο, έναντι των "μεγάλων", πχ Γερμανίας και Γαλλίας και όχι έναντι όλης της Ευρωζώνης. Και να αφορά το μερίδιο του χρέους, που αφορά αυτούς. Και να υπάρξει ένας διακανονισμός αποκλειστικά προς αυτούς κάπως όπως ήταν η λεγόμενη ρήτρα ανάπτυξης, που αναφερόταν πιο παλιά. Κάποιος τρόπος προσαρμογής των πλεονασμάτων με βάση το ποσοστό ανάπτυξης.
Όπως βέβαια διαβάζω, οι θεσμοί θα αναθεωρούν κατά διαστήματα την ανάλυση βιωσιμότητας του Ελληνικού χρέους. Πχ διαβάζω πως κάτι τέτοιο θα γίνει το Σεπτέμβριο. Και είναι αναγκαίο κάτι τέτοιο γιατί ήδη το κόστος δανεισμού του Δημοσίου έχει πέσει και αυτό οδηγεί σε μικρότερες ακαθάριστες χρηματοδοτικές ανάγκες. Αλλά δεν νομίζω ότι είναι πουθενά συμφωνημένο ότι αυτές οι αναθεωρήσεις μπορούν να επιφέρουν μια δίκαιη μείωση των πλεονασμάτων και συνεπώς αυτό πρέπει να διεκδικηθεί ώστε να μπορεί να γίνει με βάση την αναθεώρηση των αναλύσεων του χρέους. Κάτι τέτοιο δεν φαίνεται να το αποδέχονται οι υπεύθυνοι των θεσμών και θα πρέπει να γίνει η προσπάθεια για σχετική συμφωνία.
ΥΓ1: Ακούω επίσης και διαβάζω και το άλλο. Ότι αν αυξήσεις το ΑΕΠ, δηλαδή ανάπτυξη πάνω από 2%, το αναγκαίο πλεόνασμα θα είναι ούτως ή άλλως μικρότερο. Απλός πολίτης είμαι και οι λεπτομέρειες μπορεί να μου διαφεύγουν. Αυτό θα ίσχυε αν το απαιτούμενο ποσοστό στο πρωτογενές πλεόνασμα αφορούσε συγκεκριμένο ΑΕΠ, πχ αυτό του 2018, οπότε με αύξηση του ΑΕΠ αυτού, το απαιτούμενο πλεόνασμα σε ποσοστό του νέου ΑΕΠ, θα ήταν μικρότερο. Αν είναι έτσι, τότε τι μείωση ζητάμε; Είναι όμως έτσι; Ή πχ υπάρχει συμφωνία σε συσχέτιση και με το ποσοστό ανάπτυξης, δηλαδή 3,5% πλεόνασμα αν έχω 2% ανάπτυξη και άλλο αν έχω 3% ή 4%; Αν δεν έχω Ανάπτυξη;
ΥΓ2: Και το αφορολόγητο αμείωτο και οι φορολογικοί συντελεστές μειωμένοι, σημαίνει πως θα πείσουμε τους "θεσμούς" πως θα μειώσουμε τη φοροδιαφυγή και θα πληρώνουν όσοι διαφεύγουν για να μείνουν τα φορολογικά έσοδα στο ίδιο επίπεδο. Σήμερα διαβάζω για την κατάργηση του ΣΔΟΕ. Συμβαδίζει άραγε με τους παραπάνω στόχους;
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου