Κάποιες σκόρπιες πολιτικές σκέψεις λίγο πριν τις εκλογές

Είπα να πιάσω και εγώ λίγο πριν τις εκλογές, λίγο τα πολιτικά θέματα, και διαλέγω το παρακάτω, που πιστεύω ότι είναι κεντρικό θέμα διαφοροποίησης κυρίως των κομματικών πρωταγωνιστών του διπολισμού:

Καταλαβαίνω ότι η ανακατανομή εισοδημάτων μέσω της υψηλής φορολογίας για τη δημιουργία υπερπλεονασμάτων και της επιδοματικής πολιτικής προς πιο αδύναμες κατηγορίες πολιτών, γίνεται διότι το χειμαζόμενο κράτος δεν έχει λόγω χρεών προσόδους για να λειτουργήσει σαν κράτος πρόνοιας.

Από την άλλη νομίζω ότι όταν υπερφορολογείς αυτούς που μπορούν κάτι να ξοδέψουν και να αναθερμάνουν έτσι την οικονομία, μειώνεις την αγοραστική τους δύναμη και παγώνεις την εσωτερική αγορά. Η ανακατανομή εισοδημάτων δεν σημαίνει αυτόματα ότι συνεπάγεται την ίδια κίνηση του χρήματος. Αποτέλεσμα αυτού είναι και λιγότερες δουλειές εν τέλει για τον κόσμο. Επίσης η υπερφορολόγηση λογικά θα επιφέρει κάποια στιγμή και την προσπάθεια όσων υπερφορολογούνται να μεταφέρουν χρήματα σε άλλες χώρες ή ακόμα χειρότερα να προσπαθούν να φοροδιαφεύγουν. Για αυτό και η τεράστια φορολόγηση των πλουσίων συνήθως και παγκοσμίως δεν έχει αποδώσει τα ζητούμενα. Τέλος να προσθέσουμε ότι η υπερφορολόγηση στην Ελλάδα αναφέρεται όχι σε τίποτα πλούσιους επιχειρηματίες εν τέλει και εφοπλιστές αλλά κυρίως στη λεγόμενη μεσαία τάξη, που είναι το φορολογικό υποζύγιο εδώ και δεκαετίες και που οι μισθωτοί δεν έχουν ουδεμία δυνατότητα απόκρυψης εισοδημάτων.

Αν και τα ελατήρια είναι ανθρώπινα και προνοιακά, προσπαθούμε εν τέλει να ξαναμοιράσουμε πιο δίκαια πιθανόν για να φθάνει πιο επαρκώς για όλους, μια πίτα, που έχει όμως μικρύνει πολύ και το ξαναμοίρασμά της ίσως και να την μικραίνει ακόμα περισσότερο. Το να τρως από τις σάρκες σου δεν είναι βιώσιμη λύση γιατί κάπως έτσι γίνεται αλλά υπάρχουν χρονικά όρια στο πόσο μπορείς να το κάνεις, χωρίς να το συνοδεύεις από άλλα πράγματα που να το αντισταθμίζουν.
Και το κράτος πρόνοιας πρέπει να είναι στα πλαίσια ενός κράτος δικαίου, που επιδοτεί μεν αλλά το κάνει σωστά και δίκαια. Δυστυχώς τους άστεγους της γειτονιάς μου, συνεχίζω να τους βλέπω άστεγους και χωρίς επιδόματα με κύρια αρωγή από όσους από μας μπορούν και θέλουν να βοηθήσουν. Και για παράδειγμα, πρόσφατα στην αρχή του χρόνου είχαμε ένα παράδειγμα μη δίκαιης επιδοματικής πολιτικής για τους τρίτεκνους - πολύτεκνους.

ΥΓ: Το παραπάνω παράδειγμα δείχνει πόσο δύσκολο είναι να αποφασίσει κάποιος για το τι είναι σωστό και λάθος σε τόσο πολύπλοκα και πολυπαραμετρικά ζητήματα.
Ας έχουμε υπ' όψη μας όλοι  τώρα που είναι κοντά οι εκλογές, ότι δεν υπάρχουν άσπρα και μαύρα ως επί το πλείστον (...μμμ τα μαύρα μπορεί και να υπάρχουν) αλλά αποχρώσεις του γκρι. Και κάθε τι έχει και καλή και κακή όψη αν προσπαθήσεις να το αναλύσεις από όλες τις πλευρές. Προσπαθούμε με τη λογική μας να διακρίνουμε το λιγότερο μαύρο και κακό. Ας μην δαιμονοποιούμε λοιπόν και ας μην αγιοποιούμε. Κανένας μάλλον δεν αξίζει το δεύτερο και ελάχιστοι αξίζουν το πρώτο. Το να είμαστε απόλυτοι μάλλον δείχνει ότι έχουμε αναλύσει επιπόλαια. Το να λέμε ότι κάτι είναι προτιμητέο είναι το σωστότερο και βέβαια αυτό γίνεται μόνον πέραν από τυφλούς φανατισμούς.
Και το κυριότερο, ότι και αν επιλέγουμε κομματικά, ας κοιτάμε σε αυτό που επιλέγουμε να ξεχωρίζουμε και να ψηφίζουμε τους δραστήριους, τίμιους, και γνώστες. Σίγουρα παντού υπάρχουν κάποιοι από αυτούς και πάρα πολλοί όμως χωρίς κανένα από αυτά τα χαρακτηριστικά.
Και βέβαια αυτό που δύσκολα θα βρούμε, είναι ανθρώπους που δεν πιστεύουν ότι κατέχουν την απόλυτη αλήθεια και οι αντίπαλοί τους είναι τελείως λάθος. Αυτοί είναι πολύ σπάνιοι. Οι πολιτικοί συνήθως στο διάλογο, ακούν και αναλύουν μεν αλλά με στόχευση πως θα αντικρούσουν την άποψη του άλλου και όχι για να σκεφθούν αν είναι σωστή ή όχι.