Ο κύριος Κώστας Πολίτης υπήρξε ο προπονητής και αρχιτέκτονας της ομάδας του 1987, που πήρε το μνημειώδες εκείνο πρωτάθλημα Ευρώπης. Υπήρξε σε όλη την καριέρα του σημαντικός προπονητής και ο Ελληνικός φίλαθλος κόσμος οφείλει και σε αυτόν μεγάλο μερίδιο ευγνωμοσύνης, όπως σε όλα τα μέλη εκείνης της ομάδας.
Έκανε χθες στη σχετική εκδήλωση της ομοσπονδίας, την ακόλουθη δήλωση, που χρήζει συζήτησης:
"Ποια είναι η άποψη σας για την μετονομασία του ΟΑΚΑ σε "Νίκος Γκάλης";
"Διαφωνώ κάθετα και ριζικά! Το μεγάλο λάθος ξεκινάει από τον ίδιο τον υφυπουργό, ο οποίος πρέπει να μάθει τι είναι αθλητισμός. Αθλητισμός δεν είναι να βάζεις μόνο τη μπάλα στο καλάθι. Πρέπει να έχεις και πολλά άλλα σύνθετα στοιχεία και πρέπει όλοι να βλέπουν όλο το πακέτο. Το άθλημα δεν είναι ατομικό, δεν είναι ούτε 100άρι, ούτε επί κοντώ, είναι ομαδικό και συμμετοχή είχαν όλοι"."
Όντως το μπάσκετ είναι ομαδικό άθλημα και κανένας δεν το κερδίζει μόνος του. Σωστό είναι αυτό. Από την άλλη, σαφές είναι ότι προ του Γκάλη, δεν είχαμε την πίστη στις δυνατότητές μας και τη δύναμη να βγάλουμε το φίδι από την τρύπα όταν "έκαιγε" η μπάλα. Αυτήν την εμπιστοσύνη στις δυνατότητές μας, την αποκτήσαμε μετά την έλευση του μεγάλου παίκτη, που λέγεται Γκάλης, σε συνδυασμό βέβαια με την καλή συγκυρία της συνύπαρξης του με άξιους συμπαίκτες. Και αυτοί οι άξιοι συμπαίκτες του κέρδισαν σε αυτοπεποίθηση παίζοντας δίπλα στον Γκάλη. Ναι, δεν είναι ατομικό άθλημα το μπάσκετ αλλά αν έχει τα κότσια ο Γκάλης ή ο Διαμαντίδης ή ο Σπανούλης να πάρουν ένα ματς με τις καίριες ενέργειες και τα σουτ τους και να νιώθουν οι συμπαίκτες τους ενισχυμένοι ψυχικά, έχοντάς τους γύρω τους, ε αυτούς τους παίκτες δεν μπορούμε παρά να τους αξιολογούμε πάνω από τους άλλους.
Και έχοντας τον Γκάλη σούπερ σταρ, κύριε Πολίτη, έβγαλες μετά όλους τους άλλους που ακολούθησαν την μπασκετική μεγαλουργία ως το σήμερα, από εκείνα τα παιδιά, που έπαιρναν την πορτοκαλί μπάλα και ήθελαν να γίνουν Γκάληδες.
Και είναι σημαντικό κύριε Πολίτη να το αναγνωρίζουμε χωρίς μιζέρια.
Το τραγούδησαν εξάλλου και οι Φατμέ στο τραγούδι ΟΙ ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΕΣ του Πορτοκάλογλου εκείνη την εποχή:
Δεν ήταν μάγια και κατάρες, που δεν κερδίζαμε ποτέ
Ήμασταν πάντοτε παικτάρες, μα δεν αλλάζαμε μπαλιές
Ήμασταν πάντοτε ψυχάρες, μα δεν πιστεύαμε ποτέ
Καθρέφτισαν έτσι γλαφυρότατα στους στίχους τους την μπασκετική κατάσταση πριν και μετά το μπασκετικό Ελληνικό milestone, που ονομάζεται "ΝΙΚΟΣ ΓΚΑΛΗΣ". Μας έδωσε αυτή την ΠΙΣΤΗ στις δυνάμεις μας που μας έλειπε και νιώθαμε σαν Ψωροκώσταινα. Γι' αυτό αξίζει να τιμάται έτσι ο ένας αυτός από τους πολλούς που πρόσφεραν τότε. Και στα ομαδικά αγωνίσματα υπάρχουν κύριε Πολίτη πρωταγωνιστές και τα γρανάζια, που χωρίς αυτά η μηχανή δεν θα δούλευε σωστά και αποδοτικά έτσι ώστε να έφθανε το όχημα πρώτο στο τέρμα.
Έκανε χθες στη σχετική εκδήλωση της ομοσπονδίας, την ακόλουθη δήλωση, που χρήζει συζήτησης:
"Ποια είναι η άποψη σας για την μετονομασία του ΟΑΚΑ σε "Νίκος Γκάλης";
"Διαφωνώ κάθετα και ριζικά! Το μεγάλο λάθος ξεκινάει από τον ίδιο τον υφυπουργό, ο οποίος πρέπει να μάθει τι είναι αθλητισμός. Αθλητισμός δεν είναι να βάζεις μόνο τη μπάλα στο καλάθι. Πρέπει να έχεις και πολλά άλλα σύνθετα στοιχεία και πρέπει όλοι να βλέπουν όλο το πακέτο. Το άθλημα δεν είναι ατομικό, δεν είναι ούτε 100άρι, ούτε επί κοντώ, είναι ομαδικό και συμμετοχή είχαν όλοι"."
Όντως το μπάσκετ είναι ομαδικό άθλημα και κανένας δεν το κερδίζει μόνος του. Σωστό είναι αυτό. Από την άλλη, σαφές είναι ότι προ του Γκάλη, δεν είχαμε την πίστη στις δυνατότητές μας και τη δύναμη να βγάλουμε το φίδι από την τρύπα όταν "έκαιγε" η μπάλα. Αυτήν την εμπιστοσύνη στις δυνατότητές μας, την αποκτήσαμε μετά την έλευση του μεγάλου παίκτη, που λέγεται Γκάλης, σε συνδυασμό βέβαια με την καλή συγκυρία της συνύπαρξης του με άξιους συμπαίκτες. Και αυτοί οι άξιοι συμπαίκτες του κέρδισαν σε αυτοπεποίθηση παίζοντας δίπλα στον Γκάλη. Ναι, δεν είναι ατομικό άθλημα το μπάσκετ αλλά αν έχει τα κότσια ο Γκάλης ή ο Διαμαντίδης ή ο Σπανούλης να πάρουν ένα ματς με τις καίριες ενέργειες και τα σουτ τους και να νιώθουν οι συμπαίκτες τους ενισχυμένοι ψυχικά, έχοντάς τους γύρω τους, ε αυτούς τους παίκτες δεν μπορούμε παρά να τους αξιολογούμε πάνω από τους άλλους.
Και έχοντας τον Γκάλη σούπερ σταρ, κύριε Πολίτη, έβγαλες μετά όλους τους άλλους που ακολούθησαν την μπασκετική μεγαλουργία ως το σήμερα, από εκείνα τα παιδιά, που έπαιρναν την πορτοκαλί μπάλα και ήθελαν να γίνουν Γκάληδες.
Και είναι σημαντικό κύριε Πολίτη να το αναγνωρίζουμε χωρίς μιζέρια.
Το τραγούδησαν εξάλλου και οι Φατμέ στο τραγούδι ΟΙ ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΕΣ του Πορτοκάλογλου εκείνη την εποχή:
Δεν ήταν μάγια και κατάρες, που δεν κερδίζαμε ποτέ
Ήμασταν πάντοτε παικτάρες, μα δεν αλλάζαμε μπαλιές
Ήμασταν πάντοτε ψυχάρες, μα δεν πιστεύαμε ποτέ
Καθρέφτισαν έτσι γλαφυρότατα στους στίχους τους την μπασκετική κατάσταση πριν και μετά το μπασκετικό Ελληνικό milestone, που ονομάζεται "ΝΙΚΟΣ ΓΚΑΛΗΣ". Μας έδωσε αυτή την ΠΙΣΤΗ στις δυνάμεις μας που μας έλειπε και νιώθαμε σαν Ψωροκώσταινα. Γι' αυτό αξίζει να τιμάται έτσι ο ένας αυτός από τους πολλούς που πρόσφεραν τότε. Και στα ομαδικά αγωνίσματα υπάρχουν κύριε Πολίτη πρωταγωνιστές και τα γρανάζια, που χωρίς αυτά η μηχανή δεν θα δούλευε σωστά και αποδοτικά έτσι ώστε να έφθανε το όχημα πρώτο στο τέρμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου