Η προσωπολατρία και η ωραιοποίηση στην Ελληνική κοινωνία

Άκουγα το πρωί σε δημοφιλή ραδιοφωνικό σταθμό, επί τη ευκαιρία του μνημοσύνου του Ανδρέα Παπανδρέου, πόσο καλά και πλουσιοπάροχα ζούσαμε στα 80s (λόγω της πολιτικής Ανδρέα φυσικά) ενώ πριν ο κόσμος έτρωγε μια φορά τη βδομάδα κρέας. Όντως ζούσαμε καλά με τα λεφτά και τις επιχορηγήσεις της ΕΟΚ, που ήταν το ίδιο συνδικάτο με το ΝΑΤΟ (κατά Ανδρέα προς τον κόσμο, αλλά μέσα έμενε για να την "αλλάξει" και τα λεφτάκια καλά ήταν...) και τις οποίες επειδή τις παίρναμε με χίλιες-μύριες λαμογιές, τις πληρώνουμε τώρα και θα τις πληρώνουν δεν ξέρω πόσες μελλοντικές γενιές ακόμα.
Δυστυχώς σε αυτή τη χώρα η ωραιοποίηση, η αγιοποίηση και η προσωπολατρία δεν γνωρίζουν όρια.
Απλά να αναφέρω ένα περιστατικό, που αποδίδεται στον Ανδρέα ως μαθητή. Δεν ξέρω αν είναι αληθινό ή και αυτό μέσα στα τόσα άλλα, αλλά το συγκεκριμένο αξίζει μερικοί να το λάβουν υπ' όψη τους.
Ρωτά λοιπόν τον Ανδρέα ο καθηγητής του, σε ποια μεγάλη προσωπικότητα θα ήθελε να μοιάσει και του απαντάει ο Ανδρέας, "Σε καμιά. Για μένα μετράνε οι ιδέες και όχι τα πρόσωπα".
Δυστυχώς τις Ιδέες συνήθως στην Ελλάδα, τις ευτελίζουν τα Πρόσωπα.
Τα παραδείγματα πολλά, παλιά και πρόσφατα.

ΥΓ: Βέβαια υπάρχει και το αντίθετο στη χώρα μας. Κανένα καλό ο αντίπαλος. Φταίει για όλα. Από την ωραιοποίηση στη δαιμονοποίηση. Κανένα μέτρο στη χώρα του "παν μέτρον άριστον".