Ειδομένη

"Ο κ. Μουζάλας εξήγησε ότι αφού μετά από τόσες παρεμβάσεις προς τα Σκόπια - από τον πρόεδρο της Επιτροπής Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ και τον πρόεδρο του Ευρωκοινοβουλίου Μάρτιν Σουλτς ως τον πάπα Φραγκίσκο - η ΠΓΔΜ δεν αποφάσισε να ανοίξει το σύνορο στην Ειδομένη, δεν μπορούμε παρά να κινηθούμε θεωρώντας το σύνορο κλειστό."

Έτσι μια σκέψη είναι ότι με ευχολόγια σίγουρα δεν πείθεται κανείς. Μήπως μια πιο δυναμική πολιτική πίεσης έχει κάποιο απότέλεσμα από το να καθόμαστε σχεδόν με τα χέρια σταυρωμένα;

Πχ δεν υπάρχουν προϊόντα και καύσιμα που προμηθεύονται τα Σκόπια μέσω Ελλάδος; Κάποια καθυστέρηση ή μείωση της ροής δεν θα ήταν μοχλός πίεσης; Εδώ λέγαμε ότι τα Σκόπια εξαρτώνται από την Ελλάδα τόσα χρόνια. Που πήγε τώρα αυτή η εξάρτηση; Ή εμείς θα είμαστε τυπικοί στις διεθνείς συνθήκες και σχέσεις και οι άλλοι θα υψώνουν τα νέα Σιδηρά Παραπετάσματα γύρω μας (που υποτίθεται αγωνίστηκε δεκαετίες ο ελεύθερος κόσμος για να γκρεμίσει...);

Από την άλλη είμαστε, που είμαστε σε αυτό το ΝΑΤΟ. Μήπως να εκμεταλλευτούμε κάποιες διατάξεις της συμμαχίας; Πχ είχα δει μια πρόταση, που αναφέρω παρακάτω του επίτιμου αρχηγού ΓΕΣ στρατηγού Χρ. Μανωλά. Μήπως είναι μια κίνηση, που μπορεί να γίνει;

"...να επικαλεστούμε από το ΝΑΤΟ να ενεργοποιήσει το άρθρο 4 της Συμμαχίας το οποίο επιτρέπει σε μια χώρα μέλος να ζητήσει τη διεξαγωγή διαβουλεύσεων πάνω σε οποιοδήποτε ζήτημα που την απασχολεί και να προσκαλέσει και χώρες εκτός Συμμαχίας με τις οποίες θα διεξάγουν διαβουλεύσεις. Με αυτό τον τρόπο το ΝΑΤΟ θα μπορέσει να καλέσει για διαβουλεύσεις χώρες όπως η Αυστρία, η ΠΓΔΜ οι οποίες είναι PSP χώρες και να τις πιέσει διπλωματικά να βοηθήσουν στην επίλυση του προσφυγικού προβλήματος αναλαμβάνοντας ένα πιο πιεστικό ρόλο από αυτόν που έχουν επιδείξει μέχρι σήμερα..."

Σίγουρα είναι καλύτερη η πράξη από την απραξία. Και προς το παρόν δεν βλέπουμε καμιά πράξη. Μόνον απραξία σε βάρος της Ελλάδας και των άμοιρων προσφύγων, που καλείται να περιθάλψει μέσα σε μια κατάσταση ιδιαίτερα άθλια και για τον ίδιο της το λαό, πόσω μάλλον για τους ταλαιπωρημένους πρόσφυγες, για τα θύματα ενός πολέμου, που αυτοί που τον προκαλούν και τον τρέφουν "σφυρίζουν κλέφτικα". Και αυτοί και τα διάφορα τσιράκια τους...