Είναι εύκολο να χαθεί η εμπιστοσύνη αλλά πολύ δύσκολο να ξαναχτιστεί.
Αν θεωρήσουμε ότι τα βαριά προαπαιτούμενα μέτρα θα γίνει δυνατό αν εφαρμοστούν με καλή θέληση και αποδείξουν στην πράξη την υφεσιακή τους φύση, ίσως μπορούμε να ευελπιστούμε να καταστούν μετά επαναδιαπραγματεύσιμα στη νέα διαπραγμάτευση για το τρίτο μνημόνιο.
Με δεδομένο ότι θα υπάρξει καλύτερη πίστη μεταξύ των συμβαλλομένων μερών τότε, αφού θα κάνουμε ότι μας αναγκάζουν να κάνουμε στα προαπαιτούμενα, μπορούμε να ελπίζουμε σε κάποιες νέες προτάσεις, που θα βοηθήσουν τη χώρα να βγει από τη μέγκενη.
Για παράδειγμα σε μια χώρα με την κρίση της Ελλάδας, δεν μπορεί να της ζητείται να διατηρεί αυστηρά το καθεστώς των ελεύθερων συναλλαγών και να μην προστατεύει τα δικά της προϊόντα. Ένας στοιχειώδης προστατευτισμός θα διατηρήσει κάποιες θέσεις εργασίας που αλλιώς θα χαθούν και θα βοηθήσει τα ισοζύγια αγαθών και υπηρεσιών να πάρουν θετική κατεύθυνση.
Ισχυρές χώρες της Ευρώπης και του Δυτικού κόσμου έχουν κατά διαστήματα προστατεύσει βιομηχανίες και προϊόντα. Δεν μπορεί να απαιτείται από την δεινοπαθούσα Ελλάδα να κρατάει τους τύπους του ελεύθερου ανταγωνισμού ακραιφνώς και να χειροτερεύει την οικονομική της κατάσταση. Ζητάνε από την Ελλάδα να αποπληρώνει το βαρύτατο χρέος της. Πρέπει να βρουν τρόπους για να μπορεί να το κάνει και όχι με τις συνταγές, που την υποθηκεύουν ολοένα και χειρότερα. Μπορεί να βρέθηκε η χώρα με την πλάτη στον τοίχο και να υπέγραψε αναγκαστικά ξανά τη λάθος συνταγή, μπορεί να δεχθήκαμε ότι χρειάστηκε κάτι τέτοιο μπρος στην άτακτη χρεοκοπία ή τα σενάρια Σόιμπλε, μπορεί να δεχθήκαμε ότι με περαιτέρω θυσίες θα προσπαθήσουμε να δείξουμε ότι δεν κοροϊδεύουμε και δεν είμαστε το μαύρο πρόβατο αλλά το πρόβατο που τρέχει να αποφύγει το λύκο, αλλά μετά θα είναι η σειρά άλλων να αποδείξουν και αυτοί την καλή τους πίστη.
Κάποια στιγμή θα μπορούσαν φερ' ειπείν να εξαιρεθούν τα Ελληνικά Προϊόντα από τους υψηλούς ΦΠΑ. Ελεύθερος ανταγωνισμός δεν νοείται στην περίπτωση ανθρωπιστικής κρίσης. Αλλιώς απλά ζητούν άκριτα τα πάντα χωρίς λογική και διάθεση να επιλυθεί το Ελληνικό πρόβλημα. Είναι πολύ αντιφατικό να δεχόμαστε την ανθρωπιστική κρίση και να απαιτούμε τον ελεύθερο ανταγωνισμό.
Ένα άλλο ζήτημα είναι τα δίκτυα. Όταν ζητείται η πώληση των μετοχών του Δημοσίου στον ΟΤΕ και η πλήρης ιδιωτικοποίηση του ΑΔΜΗΕ τότε αυτό ενέχει τον κίνδυνο το τηλεπικοινωνιακό δίκτυο και το δίκτυο μεταφοράς ηλεκτρικής ενέργειας της χώρας να καταστεί ουσιαστικά εκτός κρατικού ελέγχου. Εξαρτάται από τη μορφή της ιδιωτικοποίησης αλλά και από τον έλεγχο, που η όποια συμφωνία ιδιωτικοποίησης, θα εξασφαλίσει στο κράτος. Δεν είναι η ιδιωτικοποίηση από τη βάση της αποδοκιμαστέα αλλά απαιτείται να γίνει με τρόπο επωφελή, πράγμα δύσκολο στην κρίση αλλά και με τις δικλείδες ασφαλείας και ελέγχου, που θα επιτρέπουν στο κράτος και μετά την ιδιωτικοποίηση να ελέγχει ασφαλώς την παροχή των κοινωνικών υπηρεσιών κατά τρόπο απρόσκοπτο και όχι αισχροκερδή και έρμαιο στα συμφέροντα των ιδιωτών αλλά και συμφέροντα πίσω από αυτούς.
Θα ήταν ευχής έργο να εδημιουργείτο μια ελληνική σύμπραξη τουλάχιστον, που να μπορούσε σε αυτή τη φάση να αγοράσει τα συγκεκριμένα περιουσιακά στοιχεία του Δημοσίου, τα οποία κατά τη γνώμη μου, ιδίως το ΑΔΜΗΕ, δεν είναι στοιχεία προς ιδιωτικοποίηση καθώς αναφέρονται σε βασικές κρατικές υποδομές που παρέχουν θεμελιώδεις κοινωνικές υπηρεσίες και μάλιστα σημαντικότατες για την κρατική ασφάλεια.
Αν θεωρήσουμε ότι τα βαριά προαπαιτούμενα μέτρα θα γίνει δυνατό αν εφαρμοστούν με καλή θέληση και αποδείξουν στην πράξη την υφεσιακή τους φύση, ίσως μπορούμε να ευελπιστούμε να καταστούν μετά επαναδιαπραγματεύσιμα στη νέα διαπραγμάτευση για το τρίτο μνημόνιο.
Με δεδομένο ότι θα υπάρξει καλύτερη πίστη μεταξύ των συμβαλλομένων μερών τότε, αφού θα κάνουμε ότι μας αναγκάζουν να κάνουμε στα προαπαιτούμενα, μπορούμε να ελπίζουμε σε κάποιες νέες προτάσεις, που θα βοηθήσουν τη χώρα να βγει από τη μέγκενη.
Για παράδειγμα σε μια χώρα με την κρίση της Ελλάδας, δεν μπορεί να της ζητείται να διατηρεί αυστηρά το καθεστώς των ελεύθερων συναλλαγών και να μην προστατεύει τα δικά της προϊόντα. Ένας στοιχειώδης προστατευτισμός θα διατηρήσει κάποιες θέσεις εργασίας που αλλιώς θα χαθούν και θα βοηθήσει τα ισοζύγια αγαθών και υπηρεσιών να πάρουν θετική κατεύθυνση.
Ισχυρές χώρες της Ευρώπης και του Δυτικού κόσμου έχουν κατά διαστήματα προστατεύσει βιομηχανίες και προϊόντα. Δεν μπορεί να απαιτείται από την δεινοπαθούσα Ελλάδα να κρατάει τους τύπους του ελεύθερου ανταγωνισμού ακραιφνώς και να χειροτερεύει την οικονομική της κατάσταση. Ζητάνε από την Ελλάδα να αποπληρώνει το βαρύτατο χρέος της. Πρέπει να βρουν τρόπους για να μπορεί να το κάνει και όχι με τις συνταγές, που την υποθηκεύουν ολοένα και χειρότερα. Μπορεί να βρέθηκε η χώρα με την πλάτη στον τοίχο και να υπέγραψε αναγκαστικά ξανά τη λάθος συνταγή, μπορεί να δεχθήκαμε ότι χρειάστηκε κάτι τέτοιο μπρος στην άτακτη χρεοκοπία ή τα σενάρια Σόιμπλε, μπορεί να δεχθήκαμε ότι με περαιτέρω θυσίες θα προσπαθήσουμε να δείξουμε ότι δεν κοροϊδεύουμε και δεν είμαστε το μαύρο πρόβατο αλλά το πρόβατο που τρέχει να αποφύγει το λύκο, αλλά μετά θα είναι η σειρά άλλων να αποδείξουν και αυτοί την καλή τους πίστη.
Κάποια στιγμή θα μπορούσαν φερ' ειπείν να εξαιρεθούν τα Ελληνικά Προϊόντα από τους υψηλούς ΦΠΑ. Ελεύθερος ανταγωνισμός δεν νοείται στην περίπτωση ανθρωπιστικής κρίσης. Αλλιώς απλά ζητούν άκριτα τα πάντα χωρίς λογική και διάθεση να επιλυθεί το Ελληνικό πρόβλημα. Είναι πολύ αντιφατικό να δεχόμαστε την ανθρωπιστική κρίση και να απαιτούμε τον ελεύθερο ανταγωνισμό.
Ένα άλλο ζήτημα είναι τα δίκτυα. Όταν ζητείται η πώληση των μετοχών του Δημοσίου στον ΟΤΕ και η πλήρης ιδιωτικοποίηση του ΑΔΜΗΕ τότε αυτό ενέχει τον κίνδυνο το τηλεπικοινωνιακό δίκτυο και το δίκτυο μεταφοράς ηλεκτρικής ενέργειας της χώρας να καταστεί ουσιαστικά εκτός κρατικού ελέγχου. Εξαρτάται από τη μορφή της ιδιωτικοποίησης αλλά και από τον έλεγχο, που η όποια συμφωνία ιδιωτικοποίησης, θα εξασφαλίσει στο κράτος. Δεν είναι η ιδιωτικοποίηση από τη βάση της αποδοκιμαστέα αλλά απαιτείται να γίνει με τρόπο επωφελή, πράγμα δύσκολο στην κρίση αλλά και με τις δικλείδες ασφαλείας και ελέγχου, που θα επιτρέπουν στο κράτος και μετά την ιδιωτικοποίηση να ελέγχει ασφαλώς την παροχή των κοινωνικών υπηρεσιών κατά τρόπο απρόσκοπτο και όχι αισχροκερδή και έρμαιο στα συμφέροντα των ιδιωτών αλλά και συμφέροντα πίσω από αυτούς.
Θα ήταν ευχής έργο να εδημιουργείτο μια ελληνική σύμπραξη τουλάχιστον, που να μπορούσε σε αυτή τη φάση να αγοράσει τα συγκεκριμένα περιουσιακά στοιχεία του Δημοσίου, τα οποία κατά τη γνώμη μου, ιδίως το ΑΔΜΗΕ, δεν είναι στοιχεία προς ιδιωτικοποίηση καθώς αναφέρονται σε βασικές κρατικές υποδομές που παρέχουν θεμελιώδεις κοινωνικές υπηρεσίες και μάλιστα σημαντικότατες για την κρατική ασφάλεια.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου