Ζούμε εδώ και αρκετό καιρό το μαρτύριο της σταγόνας σχετικά με τη σύναψη μιας συμφωνίας επαναχρηματοδότησης ... της αποπληρωμής των χρεών της χώρας. Γιατί περί αυτού πρόκειται. Μια χρηματοδότηση, που γίνεται, με αντιστάθμισμα την εφαρμογή μιας εσωτερικής υποτίμησης, που όμως επιχειρείται χωρίς τη συμμετοχή του νομισματικού κομματιού που συνήθως συνοδεύει τις υποτιμήσεις. Η Ελλάδα ρίχνει μισθούς και συντάξεις και κάνει δημοσιονομικές περικοπές και μειώνει ελλείψει ρευστού τις εισαγωγές, όσο είναι εφικτό, καθώς η χώρα δεν παράγει επαρκώς ώστε να καλύπτει τις ανάγκες της και οι τιμές, των όσων εισαγόμενων χρειάζεται, δεν μπορεί να πέσουν εύκολα από τους νόμους της προσφοράς και ζήτησης της δεινοπαθούσας εσωτερικής αγοράς.
Από την άλλη δεν παράγουμε ικανά για να κάνουμε και εξαγωγές. Μόνον το 30% του εργατικού δυναμικού της χώρας απασχολείται στον πρωτογενή και δευτερογενή τομέα της οικονομίας. Και δεν παράγουμε και καμιά υψηλή τεχνολογία αλλά προϊόντα που δύσκολα αντέχουν στον ανταγωνισμό λόγω του σκληρού και ακριβού Ευρώ.
Δεν γνωρίζω αν τέτοιου είδους εσωτερική υποτίμηση με πλήρη αδυναμία συνδρομής της νομισματικής πολιτικής σε αυτήν, έχει ιστορικό και γεωγραφικό προηγούμενο κάπου αλλού. Ναι υπήρχαν και άλλες χώρες με μνημόνια τα προηγούμενα χρόνια αλλά με διαφορετικά προβλήματα και διαφορετικής κλίμακας.
Στην Ελλάδα αναλωθήκαμε πάρα πολύ στο αν είναι καλό ή επαχθές το μνημόνιο και σχεδόν καθόλου σε προσπάθειες σύνταξης και εκτέλεσης ενός δικού μας παράλληλου σχεδίου. Έστω σε επίπεδο προτεραιοτήτων, αρχών και κατευθύνσεων. Είτε υπήρχε μια τάση ξεπουλήματος όσο-όσο, που θα έφερνε δήθεν επενδυτές στη χώρα είτε αντί να λύσουμε θέματα που απομακρύνουν τις επενδύσεις όπως το φορολογικό και το ασφαλιστικό, πιθανόν και από μηδενικής βάσης ακόμα (άλλωστε από έναν τρύπιο κουβά κανένας δεν ελπίζει να πάρει τίποτα), βρίσκαμε κάποιους αδύναμους κρίκους του δημοσίου να πετσοκόψουμε (βλέπε καθαρίστριες, σχολικούς φύλακες κλπ) ή πιάναμε τα γνωστά φορολογικά θύματα και τους βαπτίζαμε "πλούσιους" και τους ξεζουμίζαμε ωσότου φθάσουν στην κατάσταση της στημένης λεμονόκουπας. Και υπήρχε και η άλλη άποψη, να τονώσουμε την οικονομία και να την αναθερμάνουμε με δημόσιες επενδύσεις ... μόνον που και αυτή η πολιτική θέλει λεφτά για να μπει μπροστά. Και μάλιστα να κάνεις δημόσιες επενδύσεις σε παραγωγικούς τομείς κυρίως και όχι στα ίδια κρατικοδίαιτα στεγανά. Και λεφτά δεν έχουμε και μόνον μια πηγή μας δανείζει, που μας δανείζει όμως με συγκεκριμένους όρους και μέτρα. Και με διάθεση όχι βοήθειας ούτε αλληλεγγύης εταίρων αλλά άλλοτε τιμωρητική, άλλοτε για τη διάσωση ιδίων συμφερόντων άλλοτε για τις ανάγκες του διεθνούς τραπεζικού συστήματος. Ποτέ με προτεραιότητα τη διάσωση της χώρας. Και βέβαια υπάρχουν και οι εσωτερικές τροχοπέδες, συμφέροντα που θίγονται, στεγανά που ανθίστανται και πολλά άλλα γνωστά και άγνωστα.
Ότι συμφωνία και να γίνει θα είναι ένα προσωρινό μπάλωμα για να μην περιπέσουμε στο πλήρες χάος. Για αυτό το τελευταίο ακούω πολλά του στυλ και τι έγινε μωρέ θα κόβουμε νόμισμα και όλα καλά. Και πετρέλαιο θα μας δίνει το Ιράν και η Βενεζουέλα (θα τους πληρώνουμε στο νόμισμα αυτό άραγε;). Και οι εισαγωγές προϊόντων δεν επηρεάζονται από την απομόνωση από τις αγορές. Εμένα λίγο όλα αυτά μου θυμίζουν το "ο Μανώλης με τα λόγια κτίζει ανώγια και κατώγια".
Σαν απλός πολίτης και όχι ειδικός, πιστεύω ότι θα μπορούσαμε από αυτούς τους "εταίρους", που ζητούν τα ακραία μέτρα, που δεν εγγυώνται τίποτα εκτός από την αποπληρωμή των χρεών κατά το πλάνο για κάποιο χρονικό διάστημα τουλάχιστον με το αυξημένο ρίσκο μιας περαιτέρω καταστροφικής και καταλυτικής ύφεσης, να ζητούσαμε αυτά που πάμε και ζητάμε σε Ρωσίες και Κίνες, δηλαδή βοηθήστε κύριοι σε αντιστάθμισμα των μέτρων αντιυφεσιακά, οι ισχυροί από σας, αγοράζοντας πχ Ελληνικά αγροτικά προϊόντα αντί των εκτός Ε.Ε. που αγοράζετε και κάνοντας ένα-δυο επενδύσεις σημαντικές στη χώρα για να κινηθούν τα γρανάζια της οικονομίας και να δουλέψει ο κόσμος. Το ελάτε να δουλέψετε στη Γερμανία είναι η πρόταση βοηθείας σας; Έτσι κάνατε εσείς το οικονομικό σας θαύμα μετά τον πόλεμο; Ή βοηθάτε κάνοντας πχ πολύ μεγάλες ενεργειακές συμφωνίες για ενέργεια από φωτοβολταϊκά με τρίτες χώρες όπως κάνατε κάποιοι από σας πρόσφατα; Συμφωνίες, που θα μπορούσαν να γίνουν με τον "εταίρο" σας. Το θέμα βέβαια δεν είναι μόνον τι κάνουν και τι διάθεση έχουν οι ξένοι αλλά και πως και τι διεκδικούμε και εμείς. Το μόνο οικονομικό εργαλείο του τουρισμού, που φαίνεται να έχουμε και αυτό λίγο πολύ το έχουμε κάνει ρόϊδο και βέβαια και οι "εταίροι" με τις πάμπολλες ανθελληνικές κορώνες και κραυγές και όχι μόνον πρόσφατα, διάθεση βοήθειας δείχνανε και δείχνουνε;
Από όπου και να τα πιάσουμε τα θέματα, η καταθλιπτική απογοήτευση είναι έκδηλη και η Ελλάδα φαντάζει να φυλλορροεί συνεχώς και σε αυξανόμενο ρυθμό. Δεν μας αξίζουν όλα αυτά... Ας ελπίζουμε να γίνει κατανοητό εντός και εκτός χώρας.
Από την άλλη δεν παράγουμε ικανά για να κάνουμε και εξαγωγές. Μόνον το 30% του εργατικού δυναμικού της χώρας απασχολείται στον πρωτογενή και δευτερογενή τομέα της οικονομίας. Και δεν παράγουμε και καμιά υψηλή τεχνολογία αλλά προϊόντα που δύσκολα αντέχουν στον ανταγωνισμό λόγω του σκληρού και ακριβού Ευρώ.
Δεν γνωρίζω αν τέτοιου είδους εσωτερική υποτίμηση με πλήρη αδυναμία συνδρομής της νομισματικής πολιτικής σε αυτήν, έχει ιστορικό και γεωγραφικό προηγούμενο κάπου αλλού. Ναι υπήρχαν και άλλες χώρες με μνημόνια τα προηγούμενα χρόνια αλλά με διαφορετικά προβλήματα και διαφορετικής κλίμακας.
Στην Ελλάδα αναλωθήκαμε πάρα πολύ στο αν είναι καλό ή επαχθές το μνημόνιο και σχεδόν καθόλου σε προσπάθειες σύνταξης και εκτέλεσης ενός δικού μας παράλληλου σχεδίου. Έστω σε επίπεδο προτεραιοτήτων, αρχών και κατευθύνσεων. Είτε υπήρχε μια τάση ξεπουλήματος όσο-όσο, που θα έφερνε δήθεν επενδυτές στη χώρα είτε αντί να λύσουμε θέματα που απομακρύνουν τις επενδύσεις όπως το φορολογικό και το ασφαλιστικό, πιθανόν και από μηδενικής βάσης ακόμα (άλλωστε από έναν τρύπιο κουβά κανένας δεν ελπίζει να πάρει τίποτα), βρίσκαμε κάποιους αδύναμους κρίκους του δημοσίου να πετσοκόψουμε (βλέπε καθαρίστριες, σχολικούς φύλακες κλπ) ή πιάναμε τα γνωστά φορολογικά θύματα και τους βαπτίζαμε "πλούσιους" και τους ξεζουμίζαμε ωσότου φθάσουν στην κατάσταση της στημένης λεμονόκουπας. Και υπήρχε και η άλλη άποψη, να τονώσουμε την οικονομία και να την αναθερμάνουμε με δημόσιες επενδύσεις ... μόνον που και αυτή η πολιτική θέλει λεφτά για να μπει μπροστά. Και μάλιστα να κάνεις δημόσιες επενδύσεις σε παραγωγικούς τομείς κυρίως και όχι στα ίδια κρατικοδίαιτα στεγανά. Και λεφτά δεν έχουμε και μόνον μια πηγή μας δανείζει, που μας δανείζει όμως με συγκεκριμένους όρους και μέτρα. Και με διάθεση όχι βοήθειας ούτε αλληλεγγύης εταίρων αλλά άλλοτε τιμωρητική, άλλοτε για τη διάσωση ιδίων συμφερόντων άλλοτε για τις ανάγκες του διεθνούς τραπεζικού συστήματος. Ποτέ με προτεραιότητα τη διάσωση της χώρας. Και βέβαια υπάρχουν και οι εσωτερικές τροχοπέδες, συμφέροντα που θίγονται, στεγανά που ανθίστανται και πολλά άλλα γνωστά και άγνωστα.
Ότι συμφωνία και να γίνει θα είναι ένα προσωρινό μπάλωμα για να μην περιπέσουμε στο πλήρες χάος. Για αυτό το τελευταίο ακούω πολλά του στυλ και τι έγινε μωρέ θα κόβουμε νόμισμα και όλα καλά. Και πετρέλαιο θα μας δίνει το Ιράν και η Βενεζουέλα (θα τους πληρώνουμε στο νόμισμα αυτό άραγε;). Και οι εισαγωγές προϊόντων δεν επηρεάζονται από την απομόνωση από τις αγορές. Εμένα λίγο όλα αυτά μου θυμίζουν το "ο Μανώλης με τα λόγια κτίζει ανώγια και κατώγια".
Σαν απλός πολίτης και όχι ειδικός, πιστεύω ότι θα μπορούσαμε από αυτούς τους "εταίρους", που ζητούν τα ακραία μέτρα, που δεν εγγυώνται τίποτα εκτός από την αποπληρωμή των χρεών κατά το πλάνο για κάποιο χρονικό διάστημα τουλάχιστον με το αυξημένο ρίσκο μιας περαιτέρω καταστροφικής και καταλυτικής ύφεσης, να ζητούσαμε αυτά που πάμε και ζητάμε σε Ρωσίες και Κίνες, δηλαδή βοηθήστε κύριοι σε αντιστάθμισμα των μέτρων αντιυφεσιακά, οι ισχυροί από σας, αγοράζοντας πχ Ελληνικά αγροτικά προϊόντα αντί των εκτός Ε.Ε. που αγοράζετε και κάνοντας ένα-δυο επενδύσεις σημαντικές στη χώρα για να κινηθούν τα γρανάζια της οικονομίας και να δουλέψει ο κόσμος. Το ελάτε να δουλέψετε στη Γερμανία είναι η πρόταση βοηθείας σας; Έτσι κάνατε εσείς το οικονομικό σας θαύμα μετά τον πόλεμο; Ή βοηθάτε κάνοντας πχ πολύ μεγάλες ενεργειακές συμφωνίες για ενέργεια από φωτοβολταϊκά με τρίτες χώρες όπως κάνατε κάποιοι από σας πρόσφατα; Συμφωνίες, που θα μπορούσαν να γίνουν με τον "εταίρο" σας. Το θέμα βέβαια δεν είναι μόνον τι κάνουν και τι διάθεση έχουν οι ξένοι αλλά και πως και τι διεκδικούμε και εμείς. Το μόνο οικονομικό εργαλείο του τουρισμού, που φαίνεται να έχουμε και αυτό λίγο πολύ το έχουμε κάνει ρόϊδο και βέβαια και οι "εταίροι" με τις πάμπολλες ανθελληνικές κορώνες και κραυγές και όχι μόνον πρόσφατα, διάθεση βοήθειας δείχνανε και δείχνουνε;
Από όπου και να τα πιάσουμε τα θέματα, η καταθλιπτική απογοήτευση είναι έκδηλη και η Ελλάδα φαντάζει να φυλλορροεί συνεχώς και σε αυξανόμενο ρυθμό. Δεν μας αξίζουν όλα αυτά... Ας ελπίζουμε να γίνει κατανοητό εντός και εκτός χώρας.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου