Ας ελπίσουμε ότι κάποτε όλοι μας, πολιτικοί και λαός, θα καταλάβουμε ότι τα Μνημόνια δεν καταργούνται με άρθρα, ένα ή πολλά, αυτόματα αλλά όταν μπορέσουμε να δούμε το εφικτό ανά περίσταση και να το κάνουμε με αποφασιστικότητα χωρίς ούτε δουλοπρέπεια, ούτε λεονταρισμούς, ούτε χάιδεμα αυτιών και συντήρηση στεγανών, ούτε και καταβαράθρωση των αδυνάτων δίχως έλεος και πρόνοια. Δράση και πράξη θα σκίσουν τα Μνημόνια και όχι λόγια και φρούδες υποσχέσεις.
Για να μην έχεις Μνημόνια, πρέπει να στηθείς στα πόδια σου και να φτιάξεις ένα κράτος δικαίου και αλληλεγγύης, που έστω και τα λίγα θα μοιράζονται δίκαια, προσπαθώντας το καλύτερο για τις ανάγκες των πολιτών, με βάση τις επιλογές που έχεις σε κάθε φάση, πολιτών όμως με κοινωνική συνείδηση, που σε ένα τέτοιο κράτος που θα τους σέβεται, θα μάθουν να σέβονται και εκείνοι τις υποχρεώσεις τους.
Και τα Μνημόνια θα πάψουν να υπάρχουν όταν οι πολιτικοί θα μάθουν να λένε αλήθειες στον κόσμο, ότι από τα δύσκολα δυστυχώς βγαίνεις με Ιδρώτα και Αίμα και αυτός ο Ιδρώτας δεν θα πρέπει να χυθεί μόνον από τους πολλούς και αδύναμους αλλά περισσότερο από τους ισχυρότερους. Και οι πολιτικοί θα αγωνίζονται πραγματικά για να πετύχουν το λιγότερο Ιδρώτα και Αίμα και όσο δικαιότερα κατανεμημένα και όχι λέγοντας έπεα πτερόεντα, ξέροντας ότι τη επαύριο αυτοί θα είναι εκτός της χώρας βολεμένοι. Συσσίτια και δελτία για το λαό και πολιτικοί που λένε τώρα στον κόσμο, δεν βαριέσαι μωρέ, τι είχες τι έχασες και αύριο θα είναι στο Λονδίνο και δεν ξέρω που αλλού και θα κοιτούν εκ του μακρόθεν, δεν γίνεται... Και μάλιστα όταν από όλο το πολιτικό φάσμα είχαμε "κακά" παραδείγματα, άλλα να ζητάμε από τους πολίτες και άλλα να κάνει "ο δάσκαλος που δίδασκε και λόγο δεν εκράτη", πχ χρήματα έξω και άλλα και άλλα.
Για να μην έχεις Μνημόνια, πρέπει να στηθείς στα πόδια σου και να φτιάξεις ένα κράτος δικαίου και αλληλεγγύης, που έστω και τα λίγα θα μοιράζονται δίκαια, προσπαθώντας το καλύτερο για τις ανάγκες των πολιτών, με βάση τις επιλογές που έχεις σε κάθε φάση, πολιτών όμως με κοινωνική συνείδηση, που σε ένα τέτοιο κράτος που θα τους σέβεται, θα μάθουν να σέβονται και εκείνοι τις υποχρεώσεις τους.
Και τα Μνημόνια θα πάψουν να υπάρχουν όταν οι πολιτικοί θα μάθουν να λένε αλήθειες στον κόσμο, ότι από τα δύσκολα δυστυχώς βγαίνεις με Ιδρώτα και Αίμα και αυτός ο Ιδρώτας δεν θα πρέπει να χυθεί μόνον από τους πολλούς και αδύναμους αλλά περισσότερο από τους ισχυρότερους. Και οι πολιτικοί θα αγωνίζονται πραγματικά για να πετύχουν το λιγότερο Ιδρώτα και Αίμα και όσο δικαιότερα κατανεμημένα και όχι λέγοντας έπεα πτερόεντα, ξέροντας ότι τη επαύριο αυτοί θα είναι εκτός της χώρας βολεμένοι. Συσσίτια και δελτία για το λαό και πολιτικοί που λένε τώρα στον κόσμο, δεν βαριέσαι μωρέ, τι είχες τι έχασες και αύριο θα είναι στο Λονδίνο και δεν ξέρω που αλλού και θα κοιτούν εκ του μακρόθεν, δεν γίνεται... Και μάλιστα όταν από όλο το πολιτικό φάσμα είχαμε "κακά" παραδείγματα, άλλα να ζητάμε από τους πολίτες και άλλα να κάνει "ο δάσκαλος που δίδασκε και λόγο δεν εκράτη", πχ χρήματα έξω και άλλα και άλλα.
Όλα αυτά θα ίσχυαν αν το μνημόνιο αποτελούσε πράγματι εργαλείο οικονομικού εξορθολογισμού, όπως θεωρητικά παρουσιάζεται. Αλλά επειδή πια αποδείχτηκε περίτρανα πως στην πράξη αποτελεί ένα όχημα επιβολής συγκεκριμένων πολιτικών στην εργατική τάξη, οι λύσεις που περιγράφονται στην ανάρτηση δεν εξυπηρετούν τον ίδιο στόχο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο ζητούμενο πότε δεν ήταν να βγουν τα νούμερα, αλλά το να επιβληθεί ένα συγκεκριμένο κοινωνικό μοντέλο.
Νίκος
Πολλοί μπορεί να είναι οι στόχοι για τους οποίους επιβλήθηκε το Μνημόνιο και από τους εκτός και από τους εντός αλλά το γεγονός είναι ότι φθάσαμε τη χώρα στο να χρειάζεται "δόσεις" και Μνημόνια και σε αδυναμία και ανεπάρκεια να ζήσει το λαό της. Είμαστε σε ένα τούνελ ή να το πω και αλλιώς νεκροζώντανοι στο φέρετρο που μας ετοίμασαν αλλά μπήκαμε μέσα μόνοι μας και μας έκλεισαν το καπάκι. Πάμε λοιπόν να κάνουμε τρύπες για να αναπνεύσουμε ωσότου αποκτήσουμε δυνάμεις από το οξυγόνο, που θα εισπνεύσουμε για να πετάξουμε το καπάκι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτές τις τρύπες κοιτάμε να κάνουμε και να μείνουμε ζωντανοί.
Και το ζήτημα είναι να έχουμε εργατική τάξη που να μπορεί να διεκδικεί και όχι στρατιές εξαθλιωμένων και έρμαιων στην εκμετάλλευση.
Δεν θέλω να εμφανίσω το Μνημόνιο σαν ισοδύναμο των μεταρρυθμίσεων που χρειαζόμαστε για να φτιάξουμε ένα λειτουργικό κοινωνικό κράτος. Είναι προφανές αν μη τι άλλο ότι το Μνημόνιο είναι το λιγότερο κάτι που μας επιβάλλανε και αυτό έγινε με σαφή προτεραιότητα όχι την ανάκαμψη της χώρας αλλά πρώτιστα να σωθούν όσοι βάσταγαν ελληνικά χαρτιά και δεύτερον να αποπληρωθούν τα δάνεια που μας δόθηκαν για να σωθούν αυτοί από μια άτακτη χρεοκοπία της χώρας. Μαζί με αυτούς πιθανότατα αποφύγαμε και εμείς ως τώρα το όποιο χάος θα έφερνε η άτακτη χρεοκοπία αλλά μπήκαμε σε ένα φαύλο κύκλο λιτότητας-ύφεσης από τον οποίο δεν μας αφήνουν να βγούμε οι πιστωτές. Και αυτό είναι ασφυκτικό και χωρίς μέλλον και ελπίδα. Κάπως γελάγαμε με τον όρο ήπια λιτότητα που τελευταίως χρησιμοποιείται αλλά ίσως τελικά το ζητούμενο υπό τις παρούσες περιστάσεις είναι το καλύτερο μείγμα που θα μας δώσει τις ανάσες που ανέφερα στο προηγούμενο μου σχόλιο και θα μας βοηθήσει να σταθεροποιηθούμε και να κοιτάξουμε μπροστά. Και αυτό δεν φαίνεται να μας αφήνουν να το κάνουμε. Χωρίς ανάσα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑλλά θα πρέπει να εντοπίσουμε κάποιες διαφορές στη διαδρομή. Ναι αυτοί λένε ¨τι θέλεις σύνταξη ενώ στη Σομαλία πεινάνε;" και εμείς λέμε "πως να κόψουμε τις πρόωρες συντάξεις αυτών που έχουν θεμελιώσει τέτοιο δικαίωμα, να πάρουν σύνταξη πρόωρη πχ γυναίκες με παιδιά 15-16 ετών σε καθ' όλα εργασιακά ενεργή ηλικία. Σύνταξη που δεν έχει να την πληρώσει το ασφαλιστικό μιας χώρας με 1.5 εκατομμύριο άνεργους και μειούμενο ενεργό εργασιακό δυναμικό και που όμως εμείς προτιμάμε να δανειστούμε για να τη δώσουμε. Και στο φαύλο κύκλο βέβαια μαζί με τα ξερά μπαίνουν και τα χλωρά και καίγονται, κατηγορίες εργαζομένων, που όντως θα έπρεπε να πάρουν πρόωρη σύνταξη και ζητούνται να μπουν στο ίδιο καζάνι με τους άλλους. Υπάρχουν αποστάσεις που θα έπρεπε να έχουν μειωθεί και που παρ' ότι και τα δυο μέρη, εμείς και εκείνοι, όλο λέμε ότι τις μειώνουμε αλλά όλο μεγάλες μένουν. Ίσως εμείς λόγω ανάγκης και αδυναμίας κάναμε κάποια βήματα για να μην μας αδικώ ενώ η άλλη πλευρά παρέμεινε πιο άτεγκτη σε ιδεοληψίες και τιμωρητικές διαθέσεις. Εμείς ίσως δεν κάναμε κάποια που έπρεπε και από μόνοι μας να είχαμε κάνει από παλιά. Αλλά αλήθεια τι μπορεί να περιμένεις όταν σου ζητάνε να πνίξεις στον αυξημένο ΦΠΑ ότι έχει απομείνει στη χειμάζουσα οικονομία σου; Αλλά και πως μπορείς να επιβιώσεις αυξάνοντας με συνεχείς "δόσεις" το χρέος σου απλά για να πληρώνεις τα προηγούμενα χρέη και να τη βγάζεις για να δίνεις μισθούς και συντάξεις και τις τελευταίες από ένα ασφαλιστικό σύστημα, που είναι βαρέλι δίχως πάτο και η διατήρησή του απειλεί εν τέλει να καταστρέψει τις μελλοντικές γενιές;