Βγήκε η απόφαση του Ανώτατου Συμβουλίου Εργασίας που ενέκρινε την απόλυση 45 από τους 74 εργαζόμενους στη Χαλυβουργία Ελλάδος με ψήφους 4-3. Είναι μια απόφαση - αφετηρία στην εφαρμογή των ομαδικών απολύσεων στους εργασιακό χώρους.
Η απόφαση βέβαια λήφθηκε με γνώμονα ότι λόγω του ενεργειακού κόστους θεωρήθηκε ως μη βιώσιμη η επιχείρηση, η οποία επεκαλείτο πως αν δεν γίνουν οι απολύσεις θα αναγκαζόταν να κλείσει το άλλο εργοστάσιό της στο Βόλο.
«Οι ομαδικές απολύσεις, σχετίζονται με την ικανότητα μιας επιχείρησης να υπάρχει ή να μην υπάρχει. Αν χρεοκοπήσει η επιχείρηση θα φύγουν όλοι και κανείς δε θα ρωτηθεί.»
Αυτές είναι οι δηλώσεις της υπουργού κας Βούλτεψη για το θέμα.
Νομίζω ότι το ζήτημα είναι αν υπάρχουν πολιτικές και περιθώρια για αναζήτηση λύσεων που θα διατηρήσουν τις θέσεις εργασίας και δεν θα φτάνουμε στα ακραία μέτρα των ομαδικών απολύσεων. Και κυρίως αν υπάρχει διάθεση για τέτοιες πολιτικές.
Σε μια χώρα με παγκόσμιο ρεκόρ ανεργίας σε επίπεδα που η θεωρία λέει πως η οικονομία παύει να λειτουργεί, δεν είναι δυνατόν να βλέπουμε το θέμα των ομαδικών απολύσεων απλά σαν τρόπο διατήρησης των θέσεων εργασίας των υπολοίπων που δεν απολύονται αφού η εταιρία δεν παύει να λειτουργεί. Γιατί κατ' ουσίαν αυτό μας λέει η κυρία Βούλτεψη. Και συμπληρώνει ότι το ΑΣΕ κάνει με πληρότητα τη δουλειά του και εξασφαλίζει ότι εγκρίνονται οι ομαδικές απολύσεις μόνον αν τα στοιχεία δείχνουν πως δεν υπάρχει άλλος τρόπος βιωσιμότητας της εταιρίας.
Είναι αλήθεια ότι ένα χρεοκοπημένο κράτος δεν έχει μεγάλα περιθώρια παρεμβάσεων για τη διατήρηση θέσεων εργασίας. Πχ εδώ το πρόβλημα είναι το ενεργειακό κόστος και θα μπορούσε φερ' ειπείν με κρατική παρέμβαση να δινόταν ένα χρονικό περιθώριο μείωσης του κόστους της ηλεκτρικής παροχής στην εταιρία ώστε να ελαφρύνει το ενεργειακό κόστος παραγωγής και λειτουργίας του. Ή ίσως θα μπορούσε να μειωθεί το ασφαλιστικό κόστος των εργοδοτικών παροχών για ένα χρονικό διάστημα με αμοιβαία συμφωνία των τριών μερών εργαζομένων, εργοδότη, ασφαλιστικό φορέα, με το σκεπτικό ότι τα οφειλόμενα θα αποδοθούν σταδιακά μετά το χρονικό διάστημα που χρειάζεται η εταιρία για να επανέλθει σε βιώσιμη λειτουργία.
Εν πάση περιπτώσει, ένα κράτος που λειτουργεί ομαλά και έχει κάποια κοινωνική πολιτική, θα προσπαθούσε να βρει κάποιες έστω και δύσκολες λύσεις.
Θα πει κάποιος πως υπάρχουν κακά προηγούμενα όπως εκείνα της δεκαετίας του 80, με τις προβληματικές εταιρίες που προσπάθησε να κρατήσει με κρατική παρέμβαση σε λειτουργία η κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου, με αποτελέσματα μάλλον τραγικά όπως αυτά του να φορτωθούν τα χρέη και οι αβαρίες των επιχειρηματιών στην πλάτη του κράτους και της κοινωνίας και τελικά και οι θέσεις εργασίας να μην διατηρηθούν και οι εταιρίες εν πολλοίς να κλείσουν και οι οικονομικοί πόροι να πάνε τζάμπα αντί να διατεθούν για πρακτικά παραγωγικούς σκοπούς.
Σε όλα υπάρχει μια μέση λύση συνήθως. Αλλά πρέπει να υπάρχει και τέτοια διάθεση. Η νεοφιλελεύθερη οπτική του ζητήματος είναι "πονάει κεφάλι, κόψει κεφάλι" δηλαδή ότι δυσλειτουργεί και δεν γίνεται να επιβιώσει από μόνο του, να το αφήνουμε να αποβιώσει αφού οι αγορές θα αναδιπλωθούν τελικά και σε βάθος χρόνου θα δώσουν τη λύση. Σε βάθος χρόνου όμως και με κόστος ανθρώπινες ζωές και με κριτήριο αυτό των αγορών που είναι το επιχειρηματικό κέρδος.
Και αλήθεια πόσο μπορούμε να μιλάμε για ανάπτυξη που αφορά την κοινωνία όταν προσδοκούμε να απολυθεί αυτή η κοινωνία μέχρι να πιάσει πάτο και να αναζητάει δουλειά για ψίχουλα στη συνέχεια για να αποτελεί επικερδή τόπο επένδυσης στο βωμό του μεγίστου κέρδους των επενδυτών;
Ναι συνήθως η φύση και η ζωή έχει τη δυναμική που θα επαναφέρει την ισορροπία των πραγμάτων αλλά αυτή η δυναμική μπορεί να χρειάζεται να περάσει μέσα από την καταστροφή πρώτα όπως μια έκρηξη ηφαιστείου ή ένας σεισμός.
Υποτίθεται ότι στόχος της πολιτικής είναι να βρίσκει τρόπους να χαλιναγωγεί αυτή τη δυναμική της φύσης και της ζωής προς όφελος των κοινωνιών, αν οι κοινωνίες και το όφελός τους βέβαια είναι ο στόχος της πολιτικής. Αν τα κράτη είναι κράτη που έχουν σκοπό το κοινό καλό.
Μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, ο ελεύθερος κόσμος που έπαθε από τη φωτιά του πολέμου, φάνηκε να παίρνει κάποια διδάγματα και να βάζει μπροστά του σαν στόχο μια ανάπτυξη με βάση την εξάλειψη της ανέχειας και της ανεργίας και πάνω σε αυτήν έκτισε. Μάλλον εκείνος ο μπούσουλας εδώ και καιρό έχει χαθεί και αναζητείται.
Η απόφαση βέβαια λήφθηκε με γνώμονα ότι λόγω του ενεργειακού κόστους θεωρήθηκε ως μη βιώσιμη η επιχείρηση, η οποία επεκαλείτο πως αν δεν γίνουν οι απολύσεις θα αναγκαζόταν να κλείσει το άλλο εργοστάσιό της στο Βόλο.
«Οι ομαδικές απολύσεις, σχετίζονται με την ικανότητα μιας επιχείρησης να υπάρχει ή να μην υπάρχει. Αν χρεοκοπήσει η επιχείρηση θα φύγουν όλοι και κανείς δε θα ρωτηθεί.»
Αυτές είναι οι δηλώσεις της υπουργού κας Βούλτεψη για το θέμα.
Νομίζω ότι το ζήτημα είναι αν υπάρχουν πολιτικές και περιθώρια για αναζήτηση λύσεων που θα διατηρήσουν τις θέσεις εργασίας και δεν θα φτάνουμε στα ακραία μέτρα των ομαδικών απολύσεων. Και κυρίως αν υπάρχει διάθεση για τέτοιες πολιτικές.
Σε μια χώρα με παγκόσμιο ρεκόρ ανεργίας σε επίπεδα που η θεωρία λέει πως η οικονομία παύει να λειτουργεί, δεν είναι δυνατόν να βλέπουμε το θέμα των ομαδικών απολύσεων απλά σαν τρόπο διατήρησης των θέσεων εργασίας των υπολοίπων που δεν απολύονται αφού η εταιρία δεν παύει να λειτουργεί. Γιατί κατ' ουσίαν αυτό μας λέει η κυρία Βούλτεψη. Και συμπληρώνει ότι το ΑΣΕ κάνει με πληρότητα τη δουλειά του και εξασφαλίζει ότι εγκρίνονται οι ομαδικές απολύσεις μόνον αν τα στοιχεία δείχνουν πως δεν υπάρχει άλλος τρόπος βιωσιμότητας της εταιρίας.
Είναι αλήθεια ότι ένα χρεοκοπημένο κράτος δεν έχει μεγάλα περιθώρια παρεμβάσεων για τη διατήρηση θέσεων εργασίας. Πχ εδώ το πρόβλημα είναι το ενεργειακό κόστος και θα μπορούσε φερ' ειπείν με κρατική παρέμβαση να δινόταν ένα χρονικό περιθώριο μείωσης του κόστους της ηλεκτρικής παροχής στην εταιρία ώστε να ελαφρύνει το ενεργειακό κόστος παραγωγής και λειτουργίας του. Ή ίσως θα μπορούσε να μειωθεί το ασφαλιστικό κόστος των εργοδοτικών παροχών για ένα χρονικό διάστημα με αμοιβαία συμφωνία των τριών μερών εργαζομένων, εργοδότη, ασφαλιστικό φορέα, με το σκεπτικό ότι τα οφειλόμενα θα αποδοθούν σταδιακά μετά το χρονικό διάστημα που χρειάζεται η εταιρία για να επανέλθει σε βιώσιμη λειτουργία.
Εν πάση περιπτώσει, ένα κράτος που λειτουργεί ομαλά και έχει κάποια κοινωνική πολιτική, θα προσπαθούσε να βρει κάποιες έστω και δύσκολες λύσεις.
Θα πει κάποιος πως υπάρχουν κακά προηγούμενα όπως εκείνα της δεκαετίας του 80, με τις προβληματικές εταιρίες που προσπάθησε να κρατήσει με κρατική παρέμβαση σε λειτουργία η κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου, με αποτελέσματα μάλλον τραγικά όπως αυτά του να φορτωθούν τα χρέη και οι αβαρίες των επιχειρηματιών στην πλάτη του κράτους και της κοινωνίας και τελικά και οι θέσεις εργασίας να μην διατηρηθούν και οι εταιρίες εν πολλοίς να κλείσουν και οι οικονομικοί πόροι να πάνε τζάμπα αντί να διατεθούν για πρακτικά παραγωγικούς σκοπούς.
Σε όλα υπάρχει μια μέση λύση συνήθως. Αλλά πρέπει να υπάρχει και τέτοια διάθεση. Η νεοφιλελεύθερη οπτική του ζητήματος είναι "πονάει κεφάλι, κόψει κεφάλι" δηλαδή ότι δυσλειτουργεί και δεν γίνεται να επιβιώσει από μόνο του, να το αφήνουμε να αποβιώσει αφού οι αγορές θα αναδιπλωθούν τελικά και σε βάθος χρόνου θα δώσουν τη λύση. Σε βάθος χρόνου όμως και με κόστος ανθρώπινες ζωές και με κριτήριο αυτό των αγορών που είναι το επιχειρηματικό κέρδος.
Και αλήθεια πόσο μπορούμε να μιλάμε για ανάπτυξη που αφορά την κοινωνία όταν προσδοκούμε να απολυθεί αυτή η κοινωνία μέχρι να πιάσει πάτο και να αναζητάει δουλειά για ψίχουλα στη συνέχεια για να αποτελεί επικερδή τόπο επένδυσης στο βωμό του μεγίστου κέρδους των επενδυτών;
Ναι συνήθως η φύση και η ζωή έχει τη δυναμική που θα επαναφέρει την ισορροπία των πραγμάτων αλλά αυτή η δυναμική μπορεί να χρειάζεται να περάσει μέσα από την καταστροφή πρώτα όπως μια έκρηξη ηφαιστείου ή ένας σεισμός.
Υποτίθεται ότι στόχος της πολιτικής είναι να βρίσκει τρόπους να χαλιναγωγεί αυτή τη δυναμική της φύσης και της ζωής προς όφελος των κοινωνιών, αν οι κοινωνίες και το όφελός τους βέβαια είναι ο στόχος της πολιτικής. Αν τα κράτη είναι κράτη που έχουν σκοπό το κοινό καλό.
Μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, ο ελεύθερος κόσμος που έπαθε από τη φωτιά του πολέμου, φάνηκε να παίρνει κάποια διδάγματα και να βάζει μπροστά του σαν στόχο μια ανάπτυξη με βάση την εξάλειψη της ανέχειας και της ανεργίας και πάνω σε αυτήν έκτισε. Μάλλον εκείνος ο μπούσουλας εδώ και καιρό έχει χαθεί και αναζητείται.
Η μέση λύση που σωστά κατά τη γνώμη μου αναζητείς, θα έπρεπε να συμπεριλαμβάνει και την παράμετρο οτι η Χαλυβουργία στη προκειμένη περίπτωση δεν απέδωσε στους εργαζόμενούς της και στην κοινωνία συνολικά μέρος του υπερκέρδους της την περίοδο της "αχαλίνωτης" οικοδόμησης και των Ολυμπιακών Αγώνων.
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα ήταν πολύ ενδιαφέρον να είχαμε στοιχεία για το κατά πόσο έγινε μια επανεπένδυση των κερδών και σε τι ποσοστό στην εποχή των παχαίων αγελάδων.
ΔιαγραφήΑυτο το 4-3 στις ψήφους πόσο στημένο μου μοιάζει!Όταν μια απο τις 3 αρνητικές ήταν αυτη του εκπροσώπου του υπουργείου οικονομικών.Τι βολικό!!!Πρέπει ο καθένας που μπορεί να αρνειται να δουλευει με μισθούς πείνας.Κατανοω τη δυσκολία πλήρως,απλα όταν προβάλει τους γνωστους λόγους πρέπει να ξέρει ότι η ανέχεια έτσι απλα θα αργήσει λίγο,δεν είναι ότι δεν θα τον συναντήσει λίγο αργοτερα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝίκος -East Attica-
Αυτά τα 4-3 τόσο οριακά που κανονικά δεν θά έπρεπε να βγαίνει απόφαση αλλά να παραπέμπεται δευτεροβαθμίως σε ευρύτερο σώμα. Αλλά σε λίγο θα κτυπούν πέναλτι για να βγάζουν αποφάσεις.
Διαγραφή