Λίγα εκλογικά (σεμνά και ταπεινά)

Άλλοτε σε αυτό το blog προσπαθούσα να εκφράσω πολιτικές απόψεις (όχι κομματικές - πάντα σε επίπεδο ιδεών και όχι κομματικών φατριασμών). Εδώ και καιρό προτιμώ να κρατάω για τον εαυτό μου τις όποιες απόψεις αφού ειλικρινά δεν νιώθω καθόλου σε θέση να πω, πως κατέχω κάποιες αλήθειες, που αξίζει να μεταδώσω και κάποια πράγματα απλά πλέον τα θεωρώ σαν αναγκαίες λύσεις αλλά σε καμιά περίπτωση δεν μπορώ να πείσω ούτε τον εαυτό μου για αυτά τα αναγκαία κακά ή τέλος πάντων τα "καλά" απουσία καλυτέρων ή τα "κακά" απουσία χειροτέρων (όπως θέλει κανείς να το δει). Άλλωστε έχουμε βαρεθεί να βλέπουμε και να ακούμε ανθρώπους γύρω μας που μιλούν επί παντός επιστητού, ξέρουν τις μοναδικές "αλήθειες", έχουν τις "λύσεις" και όλα τα όσα κάνουν οι υπόλοιποι είναι "λάθος".

Σε αυτό το κλίμα θα συνέχιζα να μην αναφέρομαι σε πολιτικά στη δεδομένη μάλιστα προεκλογική κορύφωση που διάγουμε. Έκρινα τελικά όμως ότι το να γράψω κάποια γενικά που βλέπω και να τα μοιραστώ με όσους ευαρεστούνται να ρίχνουν μια ματιά σε αυτές τις σελίδες, δεν θα έβλαπτε. Θα με αποφόρτιζε και προσωπικά από την καταθλιπτική μου βουβαμάρα στον συγκεκριμένο τομέα αρκετού χρονικού διαστήματος , όπως εξήγησα παραπάνω. Και ποτέ η έκφραση των απόψεων και ο πιθανός διάλογος που επακολουθεί δεν έβλαψε. Αν γίνεται μάλιστα ο τελευταίος μεταξύ όχι μισαλλόδοξων αλλά σκεπτομένων ανθρώπων ίσως είναι ο μόνος δρόμος για να βγουν καινούργιες ιδέες και να βρεθούν οι αλήθειες, που ο καθένας (μαζί με τον εαυτό του...) πιστεύει ότι κατέχει αποκλειστικά...

Σε αυτή όπως και σε άλλες προεκλογικές περιόδους, αυτό που μάθαμε κατά κόρον δεν είναι τι θα κάνουν οι υποψήφιοι αλλά το πόσο κακοί, ανήθικοι ή ανίκανοι είναι οι αντίπαλοί τους. Όλα δουλεύουν στον πολιτικό στίβο με αρνητική λογική. Αυτή όμως δεν φθάνει για να δημιουργήσεις...

Επίσης στη σύγχρονη πολιτική ζωή φαίνεται να έχει τοποθετηθεί ένα πολιτικό σκιάχτρο με το οποίο όλοι αρέσκονται να συγκρίνουν τον εαυτό τους και να αποδεικνύουν πόσο ωραίοι είναι. Πρέπει να κάνουν όλοι κάτι παραπάνω από αυτή τη σύγκριση αν θέλουν πραγματικά να θεωρούνται "ωραίοι" και αρεστοί. Και κοίταξε, που όλοι τελικά ενδόμυχα πιστεύουν ότι δεν θα τους έβλαπτε η αρωγή του "σκιάχτρου" για να μαζέψουν την πολιτική τους σοδειά...

Εκτός από το "σκίαχτρο" της πολιτικής ζωής, έχουμε πια και το "κενό σύνολο". Βλέποντας τους δημοσκόπους να εμφανίζουν τον "ΚΑΝΕΝΑ" με υψηλά ποσοστά ενώ παράλληλα κάποιοι αντισυμβατικοί (...μάλλον σε εισαγωγικά...) να ανεβαίνουν επικίνδυνα, οι διαχρονικοί εγχώριοι ελεγκτές της πολιτικής ζωής του τόπου εφηύραν τον "ΚΑΝΕΝΑ" και τον έβγαλαν στο προσκήνιο στην προσπάθεια να κλείσουν τα πολιτικά κενά που υπήρχαν με το "κενό σύνολο" μην και τα καταλάβουν οι "αντισυμβατικοί" και άντε να συνεννοηθούν μαζί τους μετά.

Υπάρχει επίσης σημαντική διαφορά λόγων και έργων.
Το να λες ότι είσαι οικολόγος και να εξασκείς την πολιτική σου εκστρατεία με χαρτομάνι και αφίσες, είναι προφανώς αντίφαση.
Το να λες ότι είσαι δημοκράτης και να μην κάνεις διάλογο με τον αντίπαλο ή όταν κάνεις διάλογο να μιλάς συνέχεια χωρίς  να ακούς κιόλας λίγο, είναι προφανώς αντίφαση.
Το να ζητάς οφίτσια και εξουσία αλλά να μην ξεκαθαρίζεις τι θα κάνεις όταν αναλάβεις και πως θα το κάνεις αλλά να μένεις μόνον σε όσα λόγια χαϊδεύουν τα αυτιά του κόσμου και δίνουν ελπίδες, που καθόλου δεν είσαι σίγουρος αν μπορείς να τις εκπληρώσεις, είναι υποκρισία και θα έλεγα τυχοδιωκτισμός.

Για την Ευρώπη. Αυτό το σημερινό συνονθύλευμα που λέγεται Ευρωπαϊκή Ένωση, στηριγμένη μόνον στην κοινή νομισματική πολιτική, δεν μπορεί να σταθεί. Έτσι όπως είναι κουτσό ούτε πολιτικά ούτε οικονομικά βοηθάει τα μέλη της και τους λαούς της να πορευτούν με ορθολογισμό στο μέλλον. Περισσότερη Ευρώπη, σε όλους τους τομείς και όχι μονομερώς εκεί που συμφέρει τους ισχυρούς εταίρους, με πιο δημοκρατικό τρόπο λήψης αποφάσεων, θα έδινε τη δυνατότητα βιωσιμότητας της Ένωσης. Πρέπει επίσης η Ευρώπη να εστιάσει στους ανθρώπους και όχι στους αριθμούς. Η ανεργία πρέπει να γίνει ο βασικός στόχος αν θέλουμε να ευδοκιμήσουν και οι άλλοι στόχοι, όπως έγινε μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Αν η Ένωση βάλει στόχους τέτοιους όπως το να φθάσει η εργασιακή ανταγωνιστικότητα της γηραιάς ηπείρου τα επίπεδα Μπαγκλαντες, ε τότε δεν μπορούμε να περιμένουμε παρά να ευδοκιμήσουν οι αριθμοί μόνον (και αν...) και να δυστυχήσουν οι άνθρωποι.

Η Παγκοσμιοποίηση. Η παγκοσμιοποίηση με βάση τη στήριξη του άκρατου ανταγωνισμού με την αυξανόμενη κερδοφορία με κάθε μέσο, μόνον καταστροφή μπορεί να επιφέρει - μεταξύ άλλων και οικολογική από τον τρόπο εκμετάλλευσης των φυσικών πόρων του πλανήτη μας. Έχει δημιουργήσει προβλήματα παντού με μόνον στόχο την ευημερία των πολυεθνικών εμποροβιομηχανικών συμφερόντων, που επεκτείνονται παντού την ίδια ώρα που κράτη και ρυθμιστικοί μηχανισμοί αδυνατίζουν συνεχώς και αδυνατούν να υποστηρίξουν τη ζωή και την ύπαρξη των απλών ανθρώπων παγκοσμίως.

Μπορεί η Ελλάδα μόνη και ξέχωρα σε αυτόν τον κόσμο; Πιστεύω πως όχι. Πρέπει εδώ στην ευρωπαϊκή γωνιά μας να συνεισφέρουμε να υπάρξουν εκείνες οι πολιτικές που θα έχουν τα τέσσερα Δ (από συνέντευξη της κας Αρβελέρ τα δανείζομαι):

• Διάλογος
• Δικαιοσύνη
• Δημοκρατία
• Δίκαιη διανομή του πλούτου

Έτσι δεν πιστεύω στα μεγάλα λόγια, στις μοναδικές αλήθειες και σε όσους, παρουσιάζοντας το πόσο κακοί είναι οι άλλοι, κοιτάνε να αναδειχθούν μέσα από τη δική τους ανυπαρξία.
Ένα πολύ σημαντικό έλλειμμα αλήθειας στη σύγχρονη πολιτική της χώρας μας είναι ότι κανένας δεν λέει καθαρά και ξάστερα πως η λύση του είναι και αυτή επώδυνη όπως και του άλλου. Δεν λέμε ότι δεν υπάρχουν ανώδυνες λύσεις, εκεί που έχουμε φθάσει.

Δεν μπορούμε να βγούμε από την κρίση με τα υπάρχοντα χρονοδιαγράμματα γιατί αυτά απαιτούν ρυθμούς ανάπτυξης και πλεονάσματα, που ούτε στην κορύφωση μας την οικονομική στους Ολυμπιακούς αγώνες του 2004 δεν είχαμε και που καμιά χώρα πλην ελαχίστων εξαιρέσεων δεν έχει - εκτός και αν πνιγούμε άμεσα στο πετρέλαιο και το φυσικό αέριο.
Δεν τελειώνει η κρίση αν βγούμε από τα μνημόνια γιατί ούτως η άλλως υπό επιτήρηση θα είμαστε μέσα στην ΕΕ και με προϋπολογισμό που πρέπει να εγκρίνεται εκτός Ελλάδος για να εφαρμοστεί. 

Για τον ίδιο λόγο δεν τελειώνει η κρίση αν "σκίσουμε" τα μνημόνια και μείνουμε εντός ΕΕ. 

Δεν τελειώνει η κρίση αν βγούμε εκτός ΕΕ γιατί δεν έχουμε καν αναπτύξει παραγωγή που να μπορεί να μας ζήσει και θέλουμε πολλά χρόνια και πολύ κόπο (και χρήματα και οργάνωση) γι' αυτό. Δεν έχουμε πια καν τις διακρατικές συνθήκες και συμβάσεις, που να μπορούν να στηρίξουν το εμπόριό μας, τις εισαγωγές και τις εξαγωγές μας. Δεν θα έχουμε τη δυνατότητα αγοράς καυσίμων και πρώτων υλών με την ευκολία εκείνη που χρειάζεται για να επιτύχουμε ανάπτυξη.

Δεν υπάρχει ανώδυνη λύση αλλά το μόνο που ακούγεται είναι πόσο μη βιώσιμη είναι η λύση των άλλων, όχι τι είναι η δική μας. Και απλά καλλιεργούνται ελπίδες, που άλλωστε πεθαίνουν τελευταίες.

Στη σημερινή περίσταση, το μόνο που ελπίζω είναι να μειωθεί η ανηθικότητα των υπευθύνων και να αναδειχθούν τίμιοι και τακτικοί άνθρωποι. Να υπάρξει κάποια οργάνωση και κάποιο όχι μεγαλόσχημο αλλά μετριοπαθές σχέδιο, που όμως να μπορεί να επικοινωνηθεί, να συμφωνηθεί, να γίνει δηλαδή Κοινωνικό Συμβόλαιο και να ακολουθηθεί και εφαρμοστεί. Αυτά τα ΣΕΜΝΑ και ΤΑΠΕΙΝΑ (που να είναι ακριβώς έτσι και όχι όπως σε άλλες υπερφίαλες εποχές). Και στο τέλος να μάθουμε και εμείς όλοι, να δεχόμαστε να ακούμε την αλήθεια και όποιον τη λέει να τον επικροτούμε και όποιον όχι, να τον τιμωρούμε.