Η φετινή αγωνιστική ποδοσφαιρική αυλαία του Πανιωνίου έκλεισε με αβρότητα με τον Πλατανιά

Εντάξει. Τα ξαναέχουμε δει στις τελευταίες αγωνιστικές και τα έχουμε ζήσει πολύ άσχημα και στο πετσί μας παλιότερα.
Έγινε ένα ματς χθές στη Νέα Σμύρνη με αντιπάλους που ήξεραν ότι κατά 99% με ισοπαλία σώζονταν και οι δυο και έπαιζαν το Γιάννη που φοβάται το θεριό και το θεριό το Γιάννη ίσως με κάπως μεγαλύτερη δόση "ασφαλείας" απ' όσο χρειάζονταν και απ' όσο τα προσχήματα επέβαλαν. Παράλληλα  τους κρατούσε σε κάποια ψιλοανησυχία το ότι ο Ολυμπιακός αδυνατούσε να σκοράρει με τον Απόλλωνα γιατί αν έσκαγε το Απολλώνειο γκολ εκεί τότε στη Νέα Σμύρνη θα βλέπαμε για κάποια λεπτά ματς-ροντέο και ο σώζων εαυτώ σωθήτω. [ΛΑΘΟΣ ΜΟΥ. Όπως σωστά επισήμανε στα σχόλια ο φίλος Δημοσθένης, όσο κέρδιζε η Ξάνθη, ο Πλατανιάς δεν ανησυχούσε γιατί υπερτερούσε στις πολλαπλές ισοβαθμίες. Εμείς μόνον ανησυχούσαμε μην χάσουμε...].
Στο χθεσινό ματς μόνον ένα-δυο ευκαιρίες του Κολοβού στο Α μέρος μπορεί να διακρίνει κανείς ... και κυρίως για τον τρόπο που αστόχησε...
Τέλος πάντων, έχουμε δει και χειρότερα ακόμα και σε ομίλους προκριματικών και τελικών Παγκοσμίων Κυπέλλων χωρίς αυτό να καθαγιάζει τίποτα. Και δεν καθαγιάζει βέβαια και το ότι άλλοι έκαναν ίσως χειρότερα. Αλλά για να πούμε και του στραβού το δίκιο, σε αυτές τις καταστάσεις, τίποτα δεν σώνει την κριτική. Εγώ θυμάμαι ένα ματς τελευταίας αγωνιστικής που παίχτηκε στα ίσια, αυτό πριν λίγα χρόνια με τον Ατρόμητο επί Τσακίρη, που ο Πανιώνιος είχε κίνητρο την έξοδο στην Ευρώπη και ο Ατρόμητος ήθελε να σωθεί. Και ο Πανιώνιος νίκησε και ο Ατρόμητος υποβιβάστηκε και ο Σπανός το κρατάει γινάτι για πάντα καθώς και οι Περιστεριώτες. Αν καθόταν ο Πανιώνιος θα το κράταγαν γινάτι άλλοι βέβαια και θα έλεγαν και εκείνοι τα δικά τους.

Αλλά και τα συνθήματα σαν το "η Σμύρνη είναι ομάδα ηρωική και όποιος δεν το ξέρει..." που ακούστηκαν χθες από τις κερκίδες, δεν λέω ότι ήταν για το ονόρε αλλά δεν ξέρω με τι δύναμη ψυχής μπορεί να τα έλεγαν όσοι τα είπαν. Σε ένα πρωτάθλημα που κανείς δεν ξέρει αν αυτό που βλέπει είναι φαινομενικό ή πραγματικό και δεν αναφέρομαι μόνον στην τελευταία αγωνιστική. Σε ένα πρωτάθλημα που συνεχώς απαξιώνεται.

Ο Πανιώνιος έπαιξε σε αυτό το πρωτάθλημα με το ελαχιστότατης αξίας ρόστερ του, με σύνθεση χαμηλότατου μέσου όρου ηλικίας και εμπειρίας, με ελληνόπουλα πλην Λάσνικ και όχι τις καραβιές των αφρικανολατίνων μισθοφόρων. Και έπαιξε και χωρίς δανεικούς εκτός του Μητρόπουλου από τον Παναιτωλικό και του Παναγιωτούδη από τον ΠΑΟΚ. Και στο δεύτερο γύρο έχασε λόγω της οικονομικής κατάρρευσης και αρκετούς σημαντικούς παίκτες. Αν απέδειξε κάτι αυτή η ομάδα, είναι ότι οι παίκτες πάιζουν και λίγο για την προσωπική τους αθλητική υπόσταση και λίγο ίσως και για τη φανέλα και ότι οι καραβιές των ξένων δεν είναι και ιδιαίτερα χρήσιμες. Σε κάποιες περιπτώσεις αυτή η ομάδα έπαιξε αρκετά καλή μπάλα και νομίζω ότι δυο καλά λόγια αξίζουν τώρα στο τέλος και στο Νίκο Παντελή που την προετοίμασε και τη δημιούργησε και την έτρεξε για το μεγαλύτερο χρονικό διάστημα και με μύρια εμπόδια και στους δυο επόμενους προπονητές της, τον Κωνσταντίνο Παναγόπουλο και το Νίκο Αναστόπουλο.
Τους περισσότερους παίκτες μάλλον δεν θα τους ξαναδούμε με την κυανέρυθρη εμφάνιση. Ας έχουν το καλύτερο όπου πάνε. Εδώ το γράφαμε και από παλιά. "Μια φορά Πανιώνιος. Για πάντα Πανιώνιος" και γενικά σεβόμαστε όσους έβαλαν τη φανέλα του συλλόγου.

Ελπίζουμε η αγωνιστική σωτηρία να βοηθήσει και στην ουσιαστική σωτηρία δηλαδή στη βιώσιμότητα της ΠΑΕ και του συλλόγου εν γένει. Τώρα αρχίζει μάλλον μια πιο δύσκολη μάχη.

ΥΓ: Μια επισήμανση στο άρθρο του κ. Θεοδώρου στα Πανιώνια Νέα με τίτλο "Ο χειρότερος υποβιβασμός...".
Κανένας δεν χαίρεται όταν η ομάδα που αγαπάει γίνεται υποχείριο. Αλλά ας κοιτάξει λίγο καλύτερα ένα-δυο πραγματάκια.
Πρώτον ότι όντας οικονομικά διαλυμένος, κάποιοι βρίσκουν την ευκαιρία της αφαίμαξης. Δεν μιλάμε για Πανιώνιο, ευνοούμενο της άρχουσας τάξης του Ελληνικού ποδοσφαίρου τόσο όσο για Πανιώνιο που ότι καλό έβγαλε, αναγκάστηκε να το δώσει για ξεροκόμματα για να επιβιώσει. Ο σημερινός Πανιώνιος δεν είναι ούτε Καλλονή, ούτε Πλατανιάς. Τη ζωή του την πλήρωσε με το αίμα του και αίμα του ήταν οι παίκτες που ανέδειξε και έδωσε αναγκαστικά για το τίποτα για το ότι θα τον κρατούσε στη ζωή. Ας κοιτάξει πόσοι πρώην πανιώνιοι παίκτες παίζουν σε αυτή την άρχουσα τάξη και θα καταλάβει.
Δεύτερον ας ξαναδεί αν θέλει το γκολ με το οποίο ο Απόλλωνας νίκησε τον Πανθρακικό και έμεινε τότε ζωντανός για να κατανοήσει ότι οι ιδανικοί και οι άγιοι δυστυχώς δεν υπάρχουν στο χώρο του Ελληνικού ποδοσφαίρου. Το οικοδόμημα δεν είναι σαθρό από τη μια πλευρά μόνον. Ολόκληρο είναι παράγκα και όποιος έχει το πάνω χέρι είναι έτοιμος για τα ίδια. Και όποιος μπορεί και όσο μπορεί εφαρμόζει το ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Λυπάμαι αλλά έτσι είναι σε μια χώρα που εν γένει δεν υπάρχει η έννοια ούτε της αντικειμενικότητας, ούτε της συλλογικότητας και που το δίκαιο πρέπει να ισχύει αλλά όσο δεν μας πειράζει. Δεν δικαιώνω τίποτα από όσα γίνονται και ούτε διαφωνώ με τα συναισθήματα που βγάζει το άρθρο του Συμπανιώνιου. Συμπληρώνω απλά την όλη εικόνα όπως τη βλέπω ώστε να μην έχουμε μόνον την απεικόνιση εκείνη που δίκαια δεν μας κάνει περήφανους όταν όλη η εικόνα είναι τέτοια που χρειάζεται σβήσιμο και ξανασχεδίαση.